Vooruit Gent, 5 november 2006
Als je de meest geprezen plaat van 2005 maakt en een optreden in de
AB hebt gegeven waar mensen een jaar na datum nog over spreken, dan
vind je het maar normaal dat de Gentse Vooruit, een hele tijd op
voorhand uitverkocht, uitkijkt naar de wonderjongen Sufjan Stevens.
Dat de New Yorker met The
Avalanche in tegenstelling tot Illinoise slechts een ‘gewoon goede’ release
uitbracht, was het verste van de zorgen van de gemiddelde twintiger
op de plankenhouten vloer van de concertzaal, want een optreden van
Sufjan Stevens dat niet goed is, is toch ondenkbaar,
right? Right!
Voor Annie Clark plaatsnam op de zijkant van het podium, waar ze
Sufjan vocaal begeleidde, kreeg ze de kans haar eigen project aan
het Gentse publiek voor te stellen, waarbij ze tot drie keer toe
herhaalde dat St. Vincent de naam was die je best
onthield. “I hope you don’t hold it against me”,
verontschuldigde dit lid van The
Polyphonic Spree zich voor haar Texaanse afkomst, maar dat
deden wij niet want ze bracht ons zes nummers die helemaal niet
onaardig waren. Met de elektrische gitaar in de hand en de drum aan
de voet, bracht St. Vincent singer-songnummers met hier en daar een
folkrandje, waarbij ze schipperde tussen Laura Veirs en Joan As
Police Woman. Vooral deze laatste kwam aardig in de buurt,
zowel qua stem als qua songstructuur, wanneer Clark het wat
rustiger aan deed. Zo bijvoorbeeld in de pianoballade ‘Marry Me’,
waarbij de lyrics “Let’s do what Mary and Joseph did / Without
the kid” het publiek aan het lachen brachten. Dat een deel van
datzelfde publiek naar het einde toe meer aandacht had voor hun
metgezellen dan voor St. Vincent, doet geen afbreuk aan Annie
Clark, want ze bewees zich een meer dan waardige opener voor de
indiegod.
De spanning voor de komst van Sufjan Stevens zelf
werd opgedreven door een vijftal opgeblazen kerstmannen en een
drievoud aan met lucht gevulde supermannen die als rekwisieten al
een tipje van de sluier oplichtten. Toen de band verscheen, werd
snel duidelijk dat de cheerleaders in Illinois waren
achtergebleven. Met maskers van pluimen en grote vlindervleugels
werd voluit de kaart van de natuur getrokken. Sufjan zelf droeg een
indrukwekkend paar arendsvleugels, die er het manoeuvreren op het
podium niet makkelijker op maakten, maar alleen maar bijdroegen tot
zijn aaibaarheidsfactor.
Hoewel we de superlatieven die we onthielden van de vorige
bijeenkomst in de kast laten, mocht de Vooruit toch anderhalf uur
lang met ingehouden adem vaststellen hoe mooi, hoe gevarieerd en
hoe sterk een optreden van Sufjan Stevens wel is. Een hoofdrol was
weggelegd voor de koperblazers, die zich bij momenten helemaal
mochten uitleven in een explosie van geluiden. Zo eindigde ‘Seven
Swans’ met een oorverdovende apotheose. Hoe explosief nummers als
‘Chicago’ en de ode aan zijn geboortestad ‘Detroit, Lift Up Your
Weary Head!’ waren, zo ingetogen waren publieksfavorieten als ‘For
the Widows in Paradise, For the Fatherless in Ypsilanti’, ‘Casimir
Pulaski Day’ en ‘Concerning the UFO Sighting Near Highland’. Het,
jammer genoeg enige, bisnummer ‘John Wayne Gacy, Jr.’, bracht een
onaardse stilte in de Vooruit en tegelijkertijd de opluchting dat
hij deze wereldsong dan toch nog met het publiek deelde. Zelfs
tijdens de moeilijkste stukken bleef zijn stem wonderbaarlijk
zuiver.
Zoals bovenstaande titels aangeven, selecteerde Sufjan keurig uit
de vier meest recente albums, waarbij vooral ‘Illinoise’
leverancier van dienst was. Van het binnenkort te verwachten ‘Songs
For Christmas’ kregen we ‘That Was the Worst Christmas Ever’ en met
‘Majesty Snowbird’ liet Sufjan horen waarom hij ook in de toekomst
een fenomeen zal blijven. De supermannen en kerstmannen werden bij
hun respectievelijk verwante nummers het publiek in gegooid met de
vraag om ze gedurende het optreden doorheen het hele publiek op te
gooien als ballonnen. Het mag niet verwonderen dat ze, eenmaal de
voorste handen gehaald, geen tweede keer de lucht in gingen. Wie er
een te pakken kreeg, gaf die niet meer af. We nemen het hen niet
kwalijk, want je krijgt niet elke dag een cadeau uit de handen van
Sufjan Stevens.
Sufjan is hot en heeft met dit bezoek alleen maar zijn
status bevestigd. Hij was grappiger dan Chan
Marshall, die de AB de dag ervoor vroeg of ze kon doorgaan als
comedian, breide het ene fantastische nummer aan het
andere en heeft er, warm en bescheiden als hij is, voor gezorgd dat
de Vooruit een hoogtepunt aan haar muziekgeschiedenis mag
toevoegen. Straf, Sufjan.
