De afgelaste show in de AB was in geen tijd uitverkocht, dus werd voor de wiedergutmachung een grotere zaal gezocht. Dat was duidelijk iets te hoog gemikt, maar een gezellig volle Hallen van Schaarbeek zag een Richard Ashcroft in topvorm die bewees dat er leven is na The Verve.
Het heeft Ashcroft al van bij The Verve nooit meegezeten. De chemie met gitarist Nick McCabe leverde met History dan wel een prachtplaat op, even snel was de split een feit. En wat later de reünie die hen met de bijhorende single "Bittersweet Symphony" en plaat Urban Hymns even op bijna gelijke hoogte met Radiohead (toen in het absolute Zenith met OK Computer) bracht. Maar als betrof het een hardnekkige gewoonte gaf de groep er een jaar later opnieuw — en deze keer definitief — de brui aan.
Ashcroft begon een solocarrière. Maar zat de wereld nog wel te wachten op Mad King Richard — zoals hij stilaan werd genoemd? Het onthaal van de ietwat langdradige platen Alone With Everyone en Human Conditions bewees dat de wereld niet zat te wachten op een bij momenten in zijn eigen aars verdwenen poseur die zijn eigen mythes iets te graag gelooft.
Tijden stopten echter niet met veranderen sinds Bob Dylan dat voor het eerst opmerkte, en deze lente bleek het publiek voor ’s mans melige peace & love-teksten en Britpop-light voor het eerst te bestaan uit meer dan verstokte Verve-fans: "Break The Night With Colour" kon ook de luisteraars van Radio Donna bekoren, en na de release van het puike Keys To The World bleek het AB-concert in juni in een mum van tijd uitverkocht.
Maar dat plan ging dus niet door en eigenlijk was het maar goed dat Ashcroft pas nu in België raakte. Zijn soort soulvolle rock komt het beste tot zijn recht tegen een decor van felrood en gele vallende bladeren. In de Hallen van Schaarbeek overheersten dan ook warme kleuren, als een tegengewicht tegen de kilte die langzamerhand van tussen de stenen kruipt.
Van bij opener "Keys To The World" is de toon wijds en hoopvol. Een song als "Words Just Get In The Way" straalt bemoediging en warmte uit, stelt gerust. Een opvallend goedgemutste Ashcroft is ook bereid zich honderd procent te geven en "New York" wordt op de knieën naar een apocalyptische finale gestuwd.
Een dikke zomer geleden haalde Chris Martin Ashcroft het Live8-podium op met de mededeling dat dit "The world’s best singer" betrof. Vanavond wordt duidelijk waarom. Deze man ademt soul uit zonder dat er enig vocaal gefröbel aan te pas komt. Want dat is nergens voor nodig: soul komt van ergens diep tussen het hart en de buik in, heeft geen gejodel nodig. Ashcroft heeft soul in bakken, anders raak je niet weg met simplismen als "nothing’s going right today cos nothing ever does". En dat doet hij. Bij Ashcroft klinkt alles als een hogere waarheid, en een concert lang geloof je dat ook.
Het helpt natuurlijk dat Ashcroft zijn klassiekers niet spaart: een ijzingwekkend "Sonnet" mag erg vroeg in de set het ijs breken en tekent meteen voor een eerste hoogtepunt. Ook "Bittersweet Symphony" passeert en krijgt in tegenstelling tot vier jaar geleden in een slechts half gevulde AB-Box opnieuw zijn fel gecontesteerde strijkerssample mee. Maar de man kleedt zijn nummers net zo goed uit. Aan het begin van de bissen krijgen we een onverwachte akoestische versie van het grootse "Song For Lovers", "The Drugs Don’t Work" zet logischerwijze die soloteneur verder. Net zo vlot als Ashcroft Les Halles daarnet tot wei-allures kon opblazen, tovert hij de zaal nu om tot een intieme kroeg. Indrukwekkend.
{image}Nog een laatste verrassing: plots weerklinken daar die beats van "Lonely Soul". Met de kap diep over het hoofd getrokken, alleen op het podium, brengt Ashcroft die song, ooit het pronkstuk van de eerste UNKLE-plaat. "Lucky Man" volgt, nogmaals een Vervesong, waarna "Break The Night With Colour" het massaal meegekeelde orgelpunt mag vormen. Dit is: gekomen, gezien, overwonnen.
Ashcroft slaagt er in met simpele teksten, eenvoudige maar pakkende melodieën soelaas te bieden, een troostende arm rond de schouder, een reden om toch eens te glimlachen. Dit was één van die concerten waarna een mens met een brede glimlach en blinkende ogen naar buiten stapt. Mad King Richard zit weer stevig op zijn troon. Geef deze man een festivalpodium.
