Juliette and the Licks :: Four on the Floor

Juliette Lewis behoeft weinig introductie. Memorable rollen in
‘Kalifornia’, ‘What’s Eating Gilbert Grape, Natural Born
Killers
en ‘From Dusk Till Dawn’ maakten haar medio jaren
negentig tot één van de meest eigenzinnige en veelzijdige actrices
in Hollywood. Na de eeuwwiseling kon ze de overstap naar de A-list
echter niet maken en bleef zo vastzitten in B-films en bijrollen in
commerciële producties. Haar jeugdliefde voor muziek bleek dan ook
de manier om toch als leading lady te kunnen functioneren.
In 2003 richtte ze Juliette and the Licks op als vijftal waarvan
enkel Todd Morse en Kemble Walters vaste spelers bleven. Meteen
erna zetten ze een tournee op om te achterhalen welk materiaal het
best zou werken voor hen. Pas een jaar later doken ze de studio in,
eerst met Linda Perry voor de EP … Like
a Bolt of Lightning
en enkele maanden later voor het album
‘You’re Speaking my Language’, dat ze zelf produceten. Deze plaat
mocht meteen erna live nog wat verder rijpen en dankzij de
adrenaline op het podium stond de band al gauw synoniem voor
ongecompliceerde rock met een old school-feel.

Tijdens het touren werkte de groep aan nieuw materiaal, waardoor
‘Four on the Floor’ nog energieker klinkt dan zijn voorganger. Het
feit dat Dave Grohl tijdens de opnames plaats nam achter de drums
zorgt voor een nog vinniger eindproduct. Geen rustpauzes, geen
ingewikkelde constructies, geen poëtische boodschappen. Opener
‘Smash and Grab’ beukt de deur meteen in: verhitte drums, loeiende
gitaren en een achtervolgingsscène die in een ijltempo bezongen
wordt. Lewis’ schelle, schraperige stem leent zich perfect tot
dergelijk materiaal en lenig als een kat houdt ze zichzelf overeind
te midden van al het muzikale geweld. Dit wordt op deze plaat
exhaustief bewezen. Single ‘Hot Kiss’ is zowat de leukste rockplaat
van de voorbije maanden (en daar kan zelfs de afschuwelijke roze
lycra-broek in de bijhorende clip niets aan veranderen) en ook bij
‘Bullshit King’, ‘Sticky Honey’ en ‘Purgatory Blues’ kan de
behoefte om headbangend de kamer rond te hossen niet onderdrukt
worden. Probleem is dat de songs op den duur wel sterk op elkaar
gaan lijken. Tijdens deze wilde rit zijn ‘Killer’ en ‘Get Up’ dan
ook gemiste bochten, niet omdat het an sich slechte tracks
zijn, maar omdat ze zich tussen soortgenoten gewoon niet genoeg
kunnen onderscheiden. Het lekker gemene ‘Death of a Whore’ zorgt
dan toch voor een welgekomen stijlbreuk in het midden van de plaat,
waarbij de gescandeerde strofen en de plotse oase van rust aan het
eind het nummer af maken. Ook afsluiter ‘Inside the Cage’
onderscheidt zich van de collega’s door een zachtere opbouw en de
hissende vocals. Toch was de aanwezigheid van wat rustiger
materiaal, zoals op ‘You’re Speaking my Language’ wel het geval
was, niet ongepast geweest. Deze toevoeging had de speelduur ook
wat kunnen opkrikken, want met 33 minuten is ‘Four on the Floor’
een krachtige, maar wel heel korte plaat geworden.

Dit tweede full album van Juliette and the Licks sluit
nauwer aan bij de live-ervaring. Het tempo is opgedreven en voor
rustpauzes is deze keer geen tijd meer. Het geheel komt zo wat
repetitief over, maar dat neemt niet weg dat het een instant
energieboost is. De liefde voor muziek straalt van deze plaat af en
werkt aanstekelijk. Lewis blijft haar rol als boegbeeld ook met
bravoure vervullen en valt zo buiten het rampscenario dat zich
gewoonlijk afspeelt wanneer een actrice besluit zich ook in de
muziekindustrie te mengen. In haar geval zou je bijna vergeten dat
deze band slechts een recent bijberoep vormt. ‘Four on the Floor’
is eenzijdiger dan ‘You’re Speaking my Language’, maar klinkt zowel
vocaal als muzikaal sterker dan de voorganger. De songs klinken
harder en minder gepolijst en laten voor zowel Lewis als haar
achterban meer ruimte om zich erin uit te leven. Een spagaat van de
twee platen moet dan de perfecte derde opleveren, maar voor het
zover is zal deze toch nog heel wat rondjes in de stereoketen
gedraaid hebben.

Release:
2006
PIAS

verwant

Weer een nieuwe reïncarnatie van Juliette Lewis

Begin dit jaar liet ze The Licks achter zich,...

aanraders

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

The Slow Show :: Subtle Love

Eigenlijk had The Slow Shows daags na verschijnen van...

Goes & Goes :: Nie Gezeverd

Bestaat er zoiets als blues uit Vlaamse klei getrokken?...

Public Service Broadcasting :: This New Noise

Geef J. Willgoose, Esq. een oubollig onderwerp en hij...

recent

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

test

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

Nicolas Barral :: Als de fado weerklinkt

De periode Salazar is een donkere bladzijde in de...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in