Met het vallen van de bladeren durft ons gemoed ook al eens een duik nemen. Gelukkig duikt op dat moment een in het voorjaar verschenen parel op, het heerlijk treurige debuut van Nervous Cabaret. Of hoe zigeneurmelodieën onze najaarsdepressie een gezicht weten te geven.
Er lopen mensen rond die er rotsvast van overtuigd zijn dat bands als Joy Division uitermate treurige muziek maken. Zij dwalen. Wij kunnen massaal veel voorbeelden aanwijzen van perfect evenwichtige burgers die vrolijk worden van de deuntjes van Ian Curtis en de zijnen. Bovendien valt er op albums als Unknown Pleasures en Closer sowieso meer af te lachen dan op het titelloze debuut van Nervous Cabaret. Ten bewijze zouden we graag "Grand Palace Of Love" willen aanvoeren, een nummer uit eerder genoemde plaat, dat de doemdenkers zonder moeite richting Joy Division zal drijven in de hoop op iets luchtigs. Wie onbewogen blijft bij "Grand Palace Of Love", meldt zich best bij een dichtstbijzijnde medische hulppost om zich te laten nakijken.
De immense tristesse die over "Grand Palace Of Love" hangt, dringt met een onstuitbare kracht de ziel van de luisteraar binnen om zich daar definitief te nestelen. Daar is de potentiële Nervous Cabaret-luisteraar best op voorbereid: dit is muziek die in je systeem kruipt en er met geen stokken uit te krijgen is. "I am no good for your health" zingt frontman Elyas Khan, wat klinkt als een rechtstreekse boodschap voor de luisteraar.
Treurnis mag dan het belangrijkste ingrediënt zijn van dit album, Nervous Cabaret is niet minder dan zeer goed in zijn sector. Soms moet je onwillekeurig denken aan de muziek die je in kebabzaken hoort, al ligt dat vooral aan de overgave waarmee Khan zijn teksten declameert. Hij beseft dat dit misschien niet het leukst denkbare aller levens is, maar what the hell, waarom geen zo goed mogelijke plaat maken en zien waar ons dat brengt?
Het is echter niet allemaal kommer en kwel op dit debuut, dat zou voor niemand houdbaar zijn en het aantal luisterbeurten van deze plaat tot een minimum reduceren. De lichtpuntjes op Nervous Cabaret zijn weliswaar eerder van het minder uitbundige soort. De gitzwarte humor van de band is soms zeer subtiel, maar vormt een uitstekende manier om het evenwicht te bewaren. Zo doopt Nervous Cabaret de openingstrack "Mel Gibson" of is er de onweerstaanbare Waitsiaanse waanzin van "Instant Lady" die je alle hoeken van de kamer laat zien en je achteraf uitgeteld laat rechtkrabbelen in de verste hoek.
De zigeunersmelancholie die over het volledige album hangt, komt het beste tot zijn recht in het enigszins hoopvol klinkende, wondermooie "Ratatat Heart". De droeve trompet die elders op Nervous Cabaret behoorlijk overheersend is, krijgt in dit nummer een subtielere rol toebedeeld — je moet er bijna naar op zoek — wat een prachtig muzikaal evenwicht oplevert en voor een zoveelste uitschieter zorgt.
Nervous Cabaret mag soms nogal zwaar op de hand zijn en is misschien niet de ideale plaat voor wie vatbaar is voor herfstdepressies, maar het is wel een indrukwekkend staaltje van wat je, enigszins oneerbiedig, zou kunnen omschrijven als gipsyrock. Wie niet bevreesd is zich onder te dompelen in een wereld die buiten voorspelbaarheid niets uitsluit, zal aan dit indrukwekkende debuut een vette kluif hebben.
