Nu de gemeenteraadsverkiezingen eraan komen, lachen politici ons weer toe op elke straathoek. Met holle slogans en opzichtige stunts proberen ze onze en uw aandacht te trekken. Ook met cd-releases gaan wel eens groots opgezette campagnes gepaard, maar niet zo met de nieuwe plaat van Oneida. Wij moesten zelfs ijverig googlen om hun site te pakken te krijgen. Volgende keer Noël Slangen in de arm nemen, heren!
Een natuurreservaat, een sekteachtig iets, een casino en, of all things, een set ventilatoren: allemaal zoekresultaten die wij kregen met onze weinig gespecificeerde zoekterm. Maar zo gek bleek dat bij nader inzien eigenlijk niet te zijn, er zijn namelijk meerdere plaatsen in de Verenigde Staten met de naam Oneida, waar dus ook zeer uiteenlopende dingen gebeuren. Zo onder andere een wijk in New York, en het is daar dat we moeten zijn: Brooklyn, New York.
De heren, een drietal, mogen zichzelf schijnbaar niet al te serieus nemen, en dat kunnen wij wel appreciëren. Bobby Matador wenst enkel als Fat Bobby te worden aangesproken, fans worden op de website consequent ’brahs’ en ’sahs’ genoemd — brothers and sisters, hebt u ’m? — en de manier waarop er over de opnames van de plaat geschreven wordt, overstijgt nooit het just foolin’ around-niveau.
Maar u wilt natuurlijk weten of dat just foolin’ around ook een plaat heeft opgeleverd waarvoor u eens goed moet gaan zitten. Wel, erbij gaan zitten zouden wij nu niet meteen doen, dit is namelijk bijwijlen vrij trippy spul. En dan doelen we niet op het x-aantal beats per minuut, want dat blijft vrij laag. Nee, wij hebben een heden en een verleden van lang haar en bottines en gaan dus eerder uit ons dak van een snedige gitaarriff dan van een monotone beat.
En die riffs krijgen we, zij het veelal op het eerste deel van de plaat. Repetitieve lappen noiserock, doorspekt met bewust storende elementen ("The Adversary") — denk vooral aan oude Sonic Youth en Don Caballero — volgen elkaar in ijltempo op en banen zich een weg tot bij het pièce d’oeuvre dat "Up With People" heet, een track waarover wij desgewenst hele epistels zouden kunnen schrijven. Gedreven door het geluid van een sputterende automotor en een elementaire drum, baant dit nummer zich moeiteloos een weg naar de achtminutengrens en manifesteert het zich resoluut als spul om uit de buurt van gevoelige zieltjes te houden. Maar wij weten dat u op dat vlak wel wat kunt hebben.
Het spreekt voor zich dat de andere nummers meer reguliere diertjes zijn in vergelijking met de zevenkoppige draak "Up With People", want op de rest van de plaat gooien de heren het over een totaal andere boeg. Na het swingende, aan Electrelane herinnerende "History’s Great Navigators" verdwijnt het uptempogaspedaal als sneeuw voor de zon en komen er akoestische gitaartjes en ijle gezangen voor in de plaats.
Het folky "Busy Little Bee", dat op een 16 Horsepower-gitaartje drijft, en het ronduit tamme "Reckoning" vangen de klappen dan ook niet zonder kreunen en steunen op, en we kunnen ze bezwaarlijk tot de meest opwindende tracks van deze plaat rekenen. "You Can Never Tell" smokkelt zelfs strijkers binnen, hetgeen ook niet onmiddellijk resulteert in iets dat meer dan het label ’schappelijk’ verdient.
Gelukkig wordt er nog sterk geëindigd met "The Misfit", dat klinkt als TV On The Radio zonder reusachtige afro’s. Een straatlengte achter onze favoriete track, mogen wij dit nog een meer dan fijn nummer vinden. En ook de gospel van de langgerekte afsluiter "Thank Your Parents" zou een mooie soundtrack bij een nachtelijke ontplooiing van uw spirituele zelve kunnen zijn.
So it’s all ’bout just fuckin’ around a li’l , en dat resulteert op deze plaat nu en dan in een morsig feest van noisy en bleepy tunes. Maar met het rustigere werk hebben de heren vooralsnog hun handen vol. Blijven oefenen dus, right?
