“Het gebeurt wel eens dat we een minder concert spelen. Het publiek
reageert dan doorgaans zeer vriendelijk. People are maybe more
forgiving than I deserve“: het zijn de woorden van Mark
Linkous, de getormenteerde luiaard die ons met Sparklehorse al op
enkele melancholische parels van platen trakteerde. Ook
ondergetekende bleef hoffelijk toen Linkous een paar jaar geleden
na een halve set het podium van de AB verliet. In onze opvoeding is
empathie namelijk in onze strot geramd als een teveel aan maïs in
die van eenden en ganzen van wie de lever in sneltempo tot foie
gras moet worden omgetoverd. De discrepantie tussen innerlijk en
uiterlijk was echter groot, want hoe begrijpend we ook zijn voor de
emotionele problemen van Linkous, we hadden o zo graag de bekraste
popdiamanten van ‘It’s A Wonderful Life’ live ervaren.
Tussen deze klassieker en ‘Dreamt for Light Years in the Belly of a
Mountain’ ligt 5 jaar. Wie door deze tijdskloof een gewijzigde
sound en veel nieuwe songs verwachtte, komt echter bedrogen uit.
Linkous is, eufemistisch gesteld, niet bepaald een bezige bij en
hij heeft daarenboven drie jaar met zijn persoonlijke demonen
geworsteld in zijn eenzame berghut. Verschillende nummers kenden we
dan ook al en het nieuwe materiaal zorgt niet voor verrassingen.
Hoewel deze poging tot het bereiken van een catharsis niet het
niveau haalt van ‘It’s A Wonderful Life’, is het een meer dan
degelijke plaat geworden. De songs van Sparklehorse waaien je
namelijk voorbij als bladeren tijdens een herfstwandeling. De
ongrijpbare, gekreukte weemoed cirkelt als de Heilige Geest rond de
luisteraar tot de totale overgave een feit is.
De plaat opent sterk met de oprechte smeekbede ‘Don’t Take My
Sunshine Away’. Het refrein staat als een huis, maar de houtworm in
de muzikale omkadering laat de fundamenten net niet in elkaar
storten. Danger Mouse (van Gnarls
Barkley) zorgt voor korzelige, krakende beats, ruis en violen
terwijl de uiterst breekbare vocals de rest doen. Ook ‘Getting It
Wrong’ laat deze superproducer vollopen met onbestemde soundscapes,
zodat de gemanipuleerde stem van Linkous het water aan de lippen
komt te staan. De pracht van ‘Morning Hollow’ (met Tom
Waits op piano) kende u al als ghosttrack op ‘It’s a
Wonderful Life’ en andere prachtige lullabies for sad
times zijn ‘Shade and Honey’, ‘Return to Me’, ‘Some Sweet Day’
en ‘Mountains’. Vooral de bevreemdende, mysterieuze productie tilt
de songs naar een hoger niveau.
Een Sparklehorse-plaat is echter geen Sparklehorse-plaat zonder
enkele gejaagde rockers die je met een nagelregen van noise en
distortion tegen de muur spijkeren. ‘It’s not so Hard’ wordt
vakkundig dichtgemept door Steven Drozd van The
Flaming Lips en het withete ‘Ghost in the Sky’ doet aan het
gemeenste van Grandaddy en Eels
denken. Vrolijker wordt een mens er niet van, maar de onderhuidse
bloedingen die Sparklehorse veroorzaakt, zijn even verslavend als
vanouds.
Hoewel we geen songs van het niveau van ‘Apple Bed’ of ‘King of
Nails’ hebben aangetroffen, is ‘Dreamt for Light Years in the Belly
of a Mountain’ een erg consistente plaat geworden, zonder echte
minpunten. De wrange, herfstige Sparklehorse-sound blijft beklijven
en we hopen ten zeerste dat de optredens Linkous van zijn mentale
dwangbuis bevrijden. We zouden namelijk niet graag opnieuw 5 jaar
wachten op een nieuwe portie bruinrode bladeren met gifgroen vergif
in de nerven!
