Bent u net als ons de depressie nabij na de talloze berichtgevingen over de oorlog in Irak, het groeiende moslimfundamentalisme en een koppige minister van Justitie? Geef dan deze Bottoms Of Barrels een kans. Net als zijn voorganger Wild Like Children staat hij vol heerlijk naïeve folkpop.
Wild Like Children is volgens ons een van de meest onderschatte platen van 2004 (ook al kwam hij hier pas uit begin 2006). Uitgebracht op Team Love, het kersverse label van Conor Oberst, bleek de plaat een eerbetoon aan het jeugdige enthousiasme in al zijn facetten. Bovendien is een tapdanser in de rangen hebben als gimmick een uitgelezen middel om razendsnel door het wereldwijde web te suizen.
Toch wist het vijftal uit Omaha de gimmick te overstijgen en zelfs te ontroeren met hun vrolijke melodieën en vaak erg persoonlijke teksten. Bottoms Of Barrels brengt meer van hetzelfde. Met iets meer middelen en een echte producer (Mike Mogis) klinkt de plaat nog een pak frisser dan zijn voorganger. Het spelplezier druipt als het ware van de muren en dat maakt de luisterervaring een stuk aangenamer.
Bottoms Of Barrels opent nogal jammerlijk met het naakte maar ook een beetje suffe "Patience, Babe". Dan doet "Sing Songs Along" het een pak beter. Opzwepend, melodisch en met de drie stemmen van Derek Pressnall, Neely Jenkins en Kianna Alarid die geweldig goed samen klinken. Het refrein mag als de lijfspreuk van Tilly And The Wall beschouwd worden: "Let us be free/ Let us sing songs along/ the bottoms of barrels".
Het wondermooie "Lost Girls" gaat over het werk van kunstenaar Henry Darger. Dit is een bewijs dat er tekstueel dieper wordt gegraven dan men op het eerste gehoor vermoedt bij het luisteren naar naïeve en lieflijke melodieën. "Bad Education" barst dan weer van de flamencoachtige ritmes. Gezien de titel en de tekst zou het nummer wel eens over de gelijknamige film van Pedro Almodóvar kunnen gaan.
Een erg luide "one two three four!" luidt het energieke "Rainbows In The Dark" in, een nummer dat de Amerikaanse versie van de plaat mag openen. Het is dan ook een van de betere nummers, dankzij het heerlijke tempo en dito samenzang. Je moet het de Tilly’s nageven: ze weten verdomd goed hoe ze catchy popsongs in mekaar moeten knutselen.
U zoekt met ons naar minpuntjes? Het akoestische "Love Song" en de pianoballad "Coughing Colors" proberen iets te nadrukkelijk op het gemoed te werken maar dat werkt toch niet echt. "Patience, Babe" en "Black and Blue" zijn dan weer goed gemaakt maar vallen erg mager uit tegenover de sterke nummers op de plaat.
Bottoms Of Barrels is het logische vervolg op Wild Like Children. Ideaal om even terug te keren naar zorgeloze en vrediger tijden. "You either start screaming or start singing" zingt Tilly And The Wall in "Urgency". Wij kiezen voor het tweede.
