Jongelui die al veelvuldig hun sporen verdiend hebben in de meest uiteenlopende bandjes en die samen hippierock van onder het stof halen: Dr. Dog in een notendop. De muziek mag dan klinken alsof ze speciaal gemaakt is voor de dromers aller landen, oubollig of flets klinkt ze niet. Dr. Dog, of hoe retro nog steeds fris kan klinken.
Is er een plaat met onuitgegeven materiaal van David Bowie verschenen? En wie zou die plaat dan opgelegd hebben? Het zijn vragen die door je hoofd schieten als je het refrein van "Goner" hoort. Dat nummer had namelijk niet misstaan op Bowies Ziggy Stardust. Het had — om concreet te worden — zelfs perfect tussen "Starman" en "It Ain’t Easy" gepast. "Goner" en openingstrack "It Ain’t Strange" zijn twee voorsmaakjes van de begin volgend jaar te verschijnen nieuwe langspeler. Die thans nog titelloze plaat wordt de vierde of tweede plaat van Dr. Dog, dat hangt een beetje van de manier van tellen af. De eerste worp, het conceptalbum The Psychedelic Swamp, was een zelf opgenomen, zelf geproducete fourtrackopname die nog het best te omschrijven is met de term ’demo’. Opvolger Toothbrush was een compilatie, samengesteld uit vierde generatiekopies met opnamen uit de voorbije jaren. Met Easy Beat bracht Dr. Dog eerder dit jaar eindelijk zijn echte debuut uit.
Behoorlijk productieve band, horen we hier en daar al iemand denken, en dan hebben we het alleen nog maar over de activiteiten binnen Dr. Dog gehad. De leden van deze band — ze zijn in totaal met een twintigtal maar houden het per plaat beperkt tot ongeveer vijf — zijn nog in talloze andere bands actief, zoals The Teeth, Unleash The Bastards, It’s Turbo Time, Oddnormal en Raccoon. De genres waarin deze bands actief zijn, gaan van jazz over blues tot punk, langs indie en folk. Het is dan ook niet meer dan logisch dat Dr. Dog klinkt als een samensmelting van al deze stijlen. Klinkt het eindresultaat daarvan als hippiegeneuzel doorspekt met melancholische pianoklanken en de eventueel nodige ’pompompoms’? Het is misschien een ietwat botte manier om Dr. Dog te omschrijven, maar het houdt wel steek, al is de muziek verfijnder dan dat.
Het kabbelt allemaal als een rustig bergriviertje, maar toch laat je je gewillig meedrijven, want soms is meegaan met de stroom leuker dan ertegenin roeien, wat diverse postrockers je ook proberen wijs te maken. Tables, Text, Taxi, Thanks en Trimph — want zo laten de vijf muzikanten achter dit album zich aanspreken — zoeken het niet te moeilijk, ze plunderen de sixtiesbakken uit tweedehandswinkels en distilleren er een indrukwekkend vroegeenentwintigste-eeuws werkstukje uit.
Takers And Leavers is een typische druilerige zondagochtend-e.p.. Zaterdag-, en misschien zelfs vrijdagavond zijn nog niet verwerkt, maar toch moet er een belastingbrief ingevuld worden, schreeuwen diverse familieleden om quality time en blijkt het toilet verstopt, net op het moment dat iemand in de woonst buikgriep aan het verspreiden is. "I’ve Just Got To Tell You" is het nummer dat in zo’n geval het tij doet keren. Het ietwat koldereske pianoritme, de harmonieën en de onweerstaanbare "yeah-yeah-yeah"s maken dat je gezwind naar de ontstopper grijpt. Zelfs wanneer er, zoals in "Die, Die, Die" een sombere ondertoon aanwezig is, blijft Dr. Dog erin slagen het optimisme te doen standhouden. In die zin verwijzen we ook graag naar afsluiter "Livin A Dream", een song die niet zou misstaan op de soundtrack van films als The Graduate, Almost Famous, The Strawberry Statement of, hoe tegenstrijdig ook, The Virgin Suicides. Een maand teren we reeds op "Takers And Leavers", wat ons betreft mag het met andere woorden snel begin 2007 zijn.
