Met Sneaker Pimps maakte Chris Corner jarenlang laidback triphop. Plots stond hij er solo als I Am X en bleek zijn werk meer op de discotheek gericht. "Mijn visie is iets meer speedy", legt hij het uit. Een gesprek met een man die voortdurend slingert tussen twee extremen.
enola: Je nieuwe plaat The Alternative ligt erg in het verlengde van zijn voorganger Kiss + Swallow. Zijn het twee luiken van hetzelfde verhaal?
Corner: "Dat is het exact. Met The Alternative wilde ik niet te veel afwijken van het geluid van het eerste album. Dat constant van stijl veranderen gebeurde wel bij Sneaker Pimps en andere projecten waar ik vroeger bij speelde en dat begon me te frustreren. Met Kiss + Swallow vond ik een geluid waar ik min of meer tevreden over was, dat wilde ik nu gewoon wat verbreden en verder verkennen. Deze nieuwe plaat is dus een verlengstuk, maar toch ook heel wat agressiever en gewelddadiger. Het klinkt harder maar ook de geest is harder: het bijt meer. Al heb ik geen enkel idee waar het vandaan komt. Misschien heeft de staat van de wereld me onbewust beïnvloed, hoewel ik niet echt politiek bewust ben. Misschien is dit gewoon een moment in mijn leven dat ik gefrustreerd ben over mezelf, wat een worsteling met zich meebrengt."
enola: I Am X begon als uitlaatklep voor die worsteling met een paar innerlijke demonen?
Corner: "Ja. Iedereen heeft een uitlaatklep nodig, en als artiest heb je het geweldige voordeel dat je dat zo kunt doen. Je kunt je angsten, hopen en dromen vatten in je muziek. Neen, ik zou het geen verheerlijken van een decadente levensstijl noemen, veeleer een worsteling ermee. Het is bijna wat ik denk dat ik niet zou mogen zijn of doen, een destructieve kant van me die behoorlijk sterk is. Erg sterk zelfs (verontschuldigend lachje). Ik worstel met de vraag of dit wel is wat ik wil zijn. Ben ik dat op het podium die daar zo theatraal staat te doen? Ik weet het niet. Ja, natuurlijk ben ik dat, maar ik weet niet waar het vandaan komt. Een dierlijk soort instinct misschien."
"Het heeft ook te maken met weinig zelfvertrouwen — en ik weet dat alle artiesten daar op een bepaalde manier last van hebben. Op een podium staan geeft je macht over dat gebrek aan zelfvertrouwen. Het is voor mij bijna gemakkelijker om op te treden voor duizend mensen dan om hier met jou te praten."
enola: Dat klinkt nogal Morrissey-achtig. Op het podium één en al pose en drama, ernaast naar verluidt stil en gereserveerd.
Corner: "Dat is het, ja. Daar gaat het om voor mij. Ik ben ergens wel een verlegen persoon, een beetje achterlijk op sociaal vlak. Ik ben nogal kalm en beleefd, maar ik weet dat ik sociale problemen heb. Op een podium te mogen staan is een opluchting. Het vraagt een soort van schaamteloosheid, terwijl ik me in het dagelijkse leven dan weer erg hard bewust van mezelf ben en bezig ben met wat mensen van me denken en waarom ik bepaalde dingen doe. Waarom hang ik op het podium zo de gek uit? Want dat doe ik elk optreden. Misschien is het de drug die me gaande houdt."
"Het raakt me wel wat het publiek denkt, maar als het op een negatieve manier is, dan word ik daar alleen maar sterker van: kom maar op, hate me more. Het is ergens iets masochistisch. Terwijl ik in het echte leven verveeld zit met negatieve reacties. Het is vreemd: je bereikt een punt waarop je krijgt wat je wilt, dat je mag optreden en belachelijk staan doen, en je raakt er mee weg. Tegelijk ontspringt echter meteen een vonkje negativiteit. Is dit de werkelijkheid? Is dit mijn leven? Ja, daar is het een deel van, dit ben ik. Maar wil ik dit? Wat ik niet wil doen, is over die vragen gaan schrijven, dat is saai. Maar het is boeiend gespreksmateriaal."
enola: Welke kant van je overwint meestal: de decadente of de burgerlijke Chris Corner?
Corner: "Dat weet ik niet. Misschien is het mijn lot om helemaal op te gaan in mijn destructieve kant, of eindig ik net als een boeddhistische monnik. Ik weet het niet. Wat ik weet is dat ik geen controle heb over mijn leven en dat ik daarom met muziek bezig ben als een zoektocht naar controle. Een computer kun je controleren, een menigte bespelen is ook een vorm van controle. Het vult dat gat, dat verlangen een grip op de dingen te krijgen. Ik kan dus niet kiezen, ik heb beide kanten en ik switch ertussen. Dat is net wat zo verwarrend is: als ik naar de ene kant overhel, denk ik niet aan de andere kant. En als die decadente kant afstaat, dan vind ik het maar iets fouts, dan denk ik dat ik geen drugs zou mogen nemen, geen seks zou mogen hebben … Ik ben niet christelijk, maar ik geloof dat er balans moet zijn in het leven. En ik ben helaas geen evenwichtige persoon.
enola: Dat klinkt als een stevig schuldcomplex.
Corner: "Ik wéét het, en ik heb er geen idee van waar dat vandaan komt, want ik ben niet eens gelovig opgevoed: mijn ouders waren niet strikt, ze lieten mij min of meer doen wat ik wilde. Ik weet dus niet waar het vandaan komt, misschien vind ik het gewoon een opwindend idee. En nu dat ik erin ben opgegaan, begin ik te ontleden wat het is. Misschien is dat geen al te best idee …"
enola: Je bent een controlefreak hé.
Corner: "Yeah. Ik denk dat dat één van mijn slechtste karaktertrekken is."
enola: Hoe ga je om met die drang naar controle?
Corner: "Euhm. Being nice to people. Denk ik, ik weet het niet (lachje). Eigenlijk kan ik er helemaal niet mee om. Ik vind het heel moeilijk om mensen opdrachten te geven. Dat is lastig."
enola: Had je bij Sneaker Pimps het gevoel dat je de dictator uithing?
Corner: "Dat is één van de redenen waarom het moeilijk werken werd. Ik was heel gedreven bij Sneaker Pimps — ik denk dat dat het woord is. We hadden allemaal ons idee over hoe het moest, dus er was spanning genoeg. We evolueerden in een ander tempo, omdat ik zo wanhopig dingen wilde doén. Zij hadden minder die drang, al hadden ze ook goeie ideeën. Mijn visie was echter iets meer … speedy: de dingen moesten vooruit gaan."
enola: Hoe zit het nu met Sneaker Pimps? Ik las dat ze je telefoontjes niet beantwoorden?
Corner: (lacht) "If anything, I would return their calls. Maar het klopt niet hoor, we zijn nog steeds vrienden en we praten nog steeds met elkaar. Het probleem is vooral dat we elk onze eigen wegen zijn ingeslagen en dat die wat uiteenlopen. Zij zijn getrouwd, hebben kinderen gekregen. Heel dat settelen combineert nogal moeilijk met mijn manier van leven, en dus is het niet gemakkelijk om ons samen te krijgen. Maar ooit — God weet wanneer: eind dit jaar, volgend jaar, binnen vijf jaar — komt het ervan. Misschien als I Am X ontploft is en ik het uit mijn systeem heb en gesetteld ben …."
"Nu, we hebben een mogelijk vierde album gemaakt, maar het is gewoon niet uitgekomen: I Am X kwam in de plaats, in het leven van de anderen gebeurde vanalles. Ik weet het eigenlijk niet zo goed waarom er niets mee gedaan is, maar sindsdien is het er niet meer van gekomen. En ik ben ook wat meer op de achterbank gaan zitten in plaats van het stuur in handen te willen hebben, omdat ik er zo gefrustreerd van werd en mijn eigen ding heb gevonden om energie in te steken."
Zie je I Am X ontploffen?
Corner: "Een deel van me zou dat wel zien zitten. Dat is het rustige, bedachtzame deel van mister Chris Corner die graag eens verder zou willen gaan met zijn leven en een rustige dagdagelijkse productiejob en andere vervelende dingen zou willen. Maar ik denk niet dat het zal gebeuren en ik denk niet dat ik dat echt wil. Ik weet het niet. Je vraagt het aan de verkeerde."
"Ik plan niets. Ik had dit tweede album ook niet gepland: ik had gewoon gemerkt dat ik een eerste plaat had gemaakt die me beviel en dat ik verder op dat spoor wilde. Het is op dit moment nog altijd fijn om te doen, maar ik heb toch ook het gevoel dat het mijn leven wat te veel beheerst nu. Misschien moet ik het onder controle krijgen."
enola: Je bent naar Berlijn verhuisd tussen de twee I Am X-albums in. Heeft dat je sound beïnvloed?
Corner: "Eerder mijn psychologie. Ik ben niet naar clubs getrokken om de essentie van Berlijn op te zuigen en in mijn sound tot uiting te laten komen, maar het heeft wel mijn ideeën veranderd. Ik kreeg een opener geest. Met Kiss + Swallow wilde ik eigenlijk één lange song maken: het moest allemaal hetzelfde klinken, als een lang verhaal. Voor The Alternative begon ik ook zo, maar het veranderde en ik schreef vreemde walsachtige songs als "President" of pianosongs. Er is dus meer diversiteit, wat samenhangt met die vrijere geest."
enola: Het is wel een erg typische zet, niet? De hele electroscene woont al in Berlijn.
Corner: "Misschien werd ik daar onbewust wel door aangetrokken. Al had ik altijd al dat brandende verlangen om naar daar te trekken en heb ik geen idee waarom. Het is er altijd geweest. Er h´ngt meer een rock-’n-rollsfeer, maar het heeft ook vooral alles: je kunt in en uit dat decadente bestaan stappen. Of jezelf er net heel hard in onderdompelen. Londen vind ik een stresserende stad. Ik heb er negen jaar geleefd, en je loopt er altijd jezelf achterna in die erg ambitieuze en competitieve sfeer. En dat is goed op een bepaalde manier, maar het leeft je ook uit. In Berlijn voel je je vrijer om jezelf te zijn. Klinkt cheesy maar het is wel zo."
enola: "Bring me back a dog in the next life". Wat waren je gedachten toen je dat schreef?
Corner: "Ik dacht niets: als ik het me goed herinner was ik behoorlijk dronken toen ik dat schreef. "Bring Me Back A Dog" is een vrij slordige song met vreemde stemmen en dito tekst: erg experimenteel en misschien wel net daarom mijn favoriete song op het album. Ik wilde niet echt een punt maken, het leven van zo’n beest leek me gewoon erg eenvoudig. Het is projectie, maar een rustig hondenleven lijkt me wel een bestaansutopie."
I Am X is headliner van het Fête de la Communauté Française dat op zaterdag 23 september om 17u30 begint op de Esplanade aan de Congreskolom langs de Koninklijke Baan in Brussel. Andere namen op de affiche zijn: Jelly, Private Joke, Akro, Showstar en Malibu Stacy. Info: www.lafete2006.be
