Het debuutalbum van Joan As Police Woman is nog maar een paar maanden uit, maar het kan nu al niet meer stuk tussen Vlaanderen en Joan Wasser. Na passages langs het Antwerpse Rivierenhof en Pukkelpop, mocht de kersverse diva het concertseizoen van de Gentse Handelsbeurs openen met een uitverkocht concert. Als de reactie van het publiek een betrouwbare graadmeter zou zijn, dan gebeurde dat zelfs met magistrale klasse.
Het contrast tussen de ingetogen laatavondliedjes op Real Life en de kleurrijke persoonlijkheid van Wasser kan amper groter zijn. Giechelend als een horde veertienjarigen en met de wijdopengesperde-ogen-verbazing van een kleuter in Plopsaland, verwonderde Wasser zich over de maffe architecturale pracht van Gent, maakte ze het publiek deelgenoot van haar surreële dromen en haar verbijstering bij zo’n ontvangst. Elke song werd dan ook afgerond met een applaus dat de performance moeiteloos overstemd zou hebben.
Toch kwam de vertoning eerder moeizaam, zelfs stroef op gang, en het hielp al zeker niet dat de pianoklank verre van optimaal was. Geopend werd met een minder bekend “To Be Lonely”, maar “Flushed Chest” en “The Ride”, dat ontvangen werd als het lied van een hele generatie, klonken duidelijk bekend in de vele oren. Oplettende luisteraars hoorden echter ook een artieste die duidelijk al de sporen van maandenlang rondtrekken met zich meedroeg: Wassers stem klonk, zeker in het hogere register, gespannen en vermoeid.
Het viel ook op dat het piano- en gitaarspel verre van vlekkeloos waren: tijdens “The Ride” en “Feed The Light” waren er foutjes te horen, en “Eternal Flame” kreeg een valse start te verduren. Wasser liet het echter niet aan haar hart komen. Haar kinderlijke enthousiasme en charmant stuntelige humor konden echter niet verbergen dat sommige van de songs niet zo goed tot hun recht kwamen op slechts een piano of gitaar: “Save Me” en “Eternal Flame” zijn gebaat bij bredere arrangementen, en kregen op Pukkelpop dan ook betere versies mee.
Hier en daar is er een oplossing te vinden voor de opgelegde beperkingen: zo werd de gitaarsolo van de albumversie van “Christobel” hier gezongen, maar in tegenstelling tot bijvoorbeeld het werk van een grote meneer als Randy Newman, bleven niet alle songs hun zeggingskracht behouden in deze context. Het spel en de concentratie leken er nochtans op vooruit te gaan, en met het politiek geëngageerde “Are You Not Furious?” iets over de helft van de set, werd de nodige injectie eindelijk gegeven. Het laatste deel was moeiteloos beter dan de start, met sterke versies van “Anyone”, “Real Life” en afsluiter “We Don’t Own It”, naar goede gewoonte opgedragen aan Elliott Smith.
De artieste werd ontvangen als een grote dame en kwam er dus ook niet vanaf met een set van amper een uurtje. Het publiek werd getrakteerd op twee bisrondes, met achtereenvolgens een cover, een oudje en een nieuwe song die voor het eerst op het publiek werd losgelaten. Bowie’s “Sweet Thing” (uit 1974 intussen) werd gebracht met knikkende knieën, maar klonk best prima, terwijl “The Start Of My Heart” naadloos aansloot bij de andere eigen songs. Afsluiter “To Survive”, een slaapliedje geboren in de schaduw, was een mooi, donker einde.
Joan As Police Woman was al bij al best een geslaagde seizoensopener voor de Handelsbeurs, al hadden we er eigenlijk wel meer van verwacht. De artieste heeft persoonlijkheid te over en een handvol songs die in intieme kring moeiteloos overeind blijven, maar het optreden suggereerde ook dat een volledig optreden in een grotere zaal als die van de Handelsbeurs misschien zorgt voor een iets te groot gewicht op de frêle schouders van een zangeres met nog maar één album op haar conto. Maar ga vooral zelf eens kijken, want voor het jaareinde is ze nog een paar keer te gast op Belgische bodem.
