Vier jaar, dat is de periode die de edities van de Olympische Spelen of het WK voetbal van elkaar scheidt. Het blijkt ook de gemiddelde tijd te zijn die de winnaar van Humo’s Rock Rally nodig heeft om zijn debuutplaat op de wereld te zetten. Mintzkov Luna klaarde het ’al’ in drie jaar, Novastar had er vier voor nodig en nu komt ook Goose vier jaar na de overwinning met een eerste boreling op de proppen. Bring it on!
Kortrijk, vroeger bekend om zijn vlasnijverheid, heeft stilaan een plaatsje — ook Hitch staat aan de grote poort te kloppen — ingenomen op de muzikale landkaart. De geboortestad van Piet Goddaer leverde in 2002, zestien jaar na Elisa Waut, nog eens een West-Vlaamse winnaar af voor Humo’s Rock Rally. Met de zware erfenis van die overwinning in handen zou het niet de eerste groep zijn die een stille dood sterft. Eerst kozen de jongens van Goose nog eieren voor hun geld door al snel hun eerste single "Audience" aan Coca Cola te verkopen. Maar de band bleef gelukkig rustig. Ze namen voldoende tijd om hun muzikale ideeën te laten chambreren en gunden gitarist Dave Martijn zelfs een tournee met de Nite Versions van Soulwax.
Dat alles zorgt ervoor dat Goose door de jaren heen geëvolueerd is. In de homestudio — trouw aan eigen bodem — werd geëxperimenteerd en ontdekt dat de oorspronkelijke rocksongs goed te rijmen vallen met elektronische klanken. Wie de groep op de afgelopen editie van Pukkelpop de Wablieftent in lichterlaaie zag zetten, weet dat al. Het gebruikte aansteekhout waren niet de gitaren, maar de synths. Omdat Bring It On min of meer een samenvatting is van de voorbije jaren, krijgen we een dynamische mix van stijlen op ons bord, die homogeen wordt door hun gemeenschappelijke dansbaarheid.
Opener "Black Gloves" en afsluiter "Audience" ken je waarschijnlijk al, de tien nummers die daartussen liggen wíl je leren kennen. "British Mode" bijvoorbeeld, een nummer dat start met een stompende basriff die al snel het gezelschap krijgt van klanken die in de wondere wereld van de elektronica leven. De periodieke uitbarstingen en uitstekende samenzang zorgen voor een afwerking die niet veel moet onderdoen voor die van een gotische kathedraal. Titeltrack "Bring It On" geeft van hetzelfde laken een broek: aanstekelijk geborrel. "You move along / Crowd go wild!". James, onze dancemoves, please!
Het is niet ondenkelijk dat er tijdens die Nite Versions tour (al dan niet bewust) het een en ander blijven hangen is bij Dave Martijn. "Slow Down" kon evengoed een nummer van Soulwax geweest zijn, net zoals "3T4". Goose flirt geregeld met die sound, maar verliest zelden iets van zijn eigenheid. Het doet ook in één stap datgene waarvoor de Dewaeles er twee nodig hadden (Any Minute Now). Gezien de (nieuwe) instrumentenvoorkeur van Goose dansen wij in dit geval liever ne rappe dan nen trage, gelukkig houdt de meerderheid van de songs onze hartslag een stevig eind boven de recuperatiezone.
Door het contract bij het Skint label van Fatboy Slim krijgt Goose uiteraard ook podiumkansen aan de andere kant van het kanaal. Eind september staan er nog een resem gigs op het programma, maar de fucking awesome’s stromen nu al op hun Myspace-pagina binnen. Synths hebben al een tijdje hun weg naar de rock gevonden en op albums als deze zouden we haast zeggen dat ze onmisbaar zijn. Het Goose van vandaag is een stevige aanslag op het middenoor, en zal nog voor veel gesmos op de dansvloer zorgen.
