Bij de gebroeders Wright denkt haast eenieder automatisch aan Wilbur en Orville, de pioniers van de luchtvaart zonder wie 9/11 nooit had kunnen uitgroeien tot het begrip dat het nu is. Maar menig muziekliefhebber zal bij de gebroeders Wright eerder denken aan twee Canadese broers die op een andere manier met hun hoofd in de wolken lopen.
In 1982 brachten de broers John (drum) en Rob (bas) Wright hun eerste lp, Mama, uit in beperkte oplage. Vier jaar later was de groep niet alleen uitgegroeid tot een trio, met Andy Kerr als gitarist, maar had Nomeansno ook zijn eigen stijl gevonden, waarbij vooral de invloed van punk en hardcore, gekoppeld aan de techniek van onder andere jazz, opviel. De naam Nomeansno werd al vlug verbonden met de term "jazzcore", waarbij vooral de dialoog tussen de broers bij monde van hun instrumenten domineerde.
De twee volgende albums Sexmad/You Kill Me en The Day Everything Became Isolated And Destroyed (bestaande uit de lp Small Parts Isolated And Destroyed en de e.p. The Day Everything Became Nothing) vormen nog steeds een intrigerend duo door hun lang uitgesponnen nummers en reflecterende teksten waarbinnen vaak een vorm van humor (nu eens cynisch en sarcastisch, dan weer mild ironisch) terug te vinden is.
De verrassing was dan ook groot toen de groep in 1989 opeens met de instant-klassieker Wrong naar buiten trad, een snedige "punk"plaat die in geen enkele collectie zou mogen ontbreken. Op de volgende twee albums werd echter opnieuw naar andere stijlen gezocht, alsof Nomeansno bang was het eigen succes niet te kunnen evenaren. Het zou pas met The Worldhood Of The World (As Such) zijn dat de groep een tweede keer uit het "pure" punkvaatje tapte. Waarna de twee volgende albums weer andere horizonten verkenden, met als enige constanten de strijd tussen bas en drum én de vaak tragikomische teksten.
De eerste beluisteringen maken al snel duidelijk dat op All Roads Lead To Ausfahrt weer teruggegrepen wordt naar de punkroots. Zo is "Wake Up" snedige en strakke punk, net zoals "In Her Eyes" en tot op zekere hoogte "Mr. In Between". "So Low" lijkt dan weer een afdankertje te zijn van hun Ramones-tribute band The Hanson Brothers. Met "Slugs Are Burning" en "’Till I Die" zit de groep overigens volledig op het juiste spoor. "Ashes" en "The Hawk Killed The Punk" komen als keiharde dreunen aan door de dominerende staccatoritmes waarbinnen John Wright loos mag gaan.
"I See A Mansion In The Sky" start gejaagd maar laat zich al snel door de bas op sleeptouw nemen. Rob Wrights typerende basaanslagen en aparte stem domineren de song dan ook volledig terwijl de tempo- en stemmingswissels de song boeiend houden. Het bluesy "Faith" is Nomeansno pur sang: meeslepend en messcherp, net zoals het donkere "I’m Dreaming And I Can’t Wake Up". "Heaven Is The Dust Beneath My Feet" en "Mondo Nihilissmo 2000" blijven twijfelgevallen maar dat laatste heeft zo’n hoog meezinggehalte dat de grimmige tekst haast niet opvalt: "Let’s go home and bury the children, in the cellar with my wife".
In 1989 stelde Nomeansno voor zichzelf de norm. Elke volgende plaat zou automatisch met Wrong vergeleken worden maar al snel zelf een nieuwe standaard inluiden. Met All Roads Lead To Ausfahrt heeft de groep nog maar eens bewezen dat het ook mogelijk is om zonder doorslagje van het grootste succes te blijven boeien. Dé introductie tot Nomeansno is het — voor zover dat mogelijk is — niet geworden, want zoals elk van de vorige albums zal het even duren eer deze zich onder de huid nestelt. Leken starten dan ook beter met de "best of" The People’s Choice maar het is dan maar een kwestie van tijd voor ook zij de weg naar Ausfahrt vinden.
