Klunk, dat klinkt als metaal dat tegen metaal geslagen wordt. Die titel is niet slecht gekozen, want Motor levert een staalhard debuut van een elektronische plaat af. Of anders gezegd: elektronische muziek volgens de ethiek van punk, zoals de bio zegt. Wij haalden alvast onze magneten boven.
Motor, dat is Mr. No (wat nogal doet denken aan James Bond) en Bryan Black; een Frans/Amerikaans duo, dat al sinds 2003 actief is en vanuit Londen opereert. Ze werden vooral bekend door hun remixen (van onder andere de single "Precious" van Depeche Mode), samenwerking met Felix Da Housecat en met een plaat onder hun alter ego XLOVER, op DJ Hell’s Gigolo Records. De gewone sterveling kent Motor waarschijnlijk van hun single "Sweatbox", die hier vorig jaar door het clubcircuit waaide.
Nu is er dus ook het album, die een reeks geluiden herbergt die het midden houden tussen electro en industriële techno. Veel tijd om er over na te denken hoe dat nu juist klinkt krijg je niet, want bij "Black Powder" wordt de luisteraar meteen met de neus (of met de oren beter) op de feiten gedrukt: meedogenloos, zonder compromissen en bijna zeven en een halve minuut constante dreiging. Daarna volgt "Yak", wat meer electro-geïnspireerd is. Voor het eerst horen we nu ook vocals: "Hey man, have you got any yak?" Drie keer raden wat daarmee bedoeld wordt.
Vervolgens staat "Stuka Stunt"op de tracklist, dat als het ware klinkt als een stoomtrein — met een kolenschepper op speed — die met een rotvaart door de nacht stuift. Dan komt er even een minder boeiende fase op de plaat: "Botox" kan er nog mee door, maar "Killer", "Mdxt-A" en "1 x 1" (met vocals verzorgd door Douglas McCarthy van Nitzer Ebb) halen niet echt het stomende niveau van het openingskwartier. Gelukkig komt "Sweatbox" orde op zaken stellen. Dit is wederom een nummer dat de zeven minuten overschrijdt, wij noteren: donker en claustrofobisch.
En ja hoor, vanaf dan vindt Klunk haar tweede adem. "King Of The USA" tapt weer uit het electrovaatje Grand Cru. "Spazm" dan, een kettingzaag. Laten we stellen dat de titel vrij goed de lading dekt. Gaspedaal en koppeling worden bij momenten tesamen ingedrukt, maar het gaat vooruit. Fans van industrieel gedreun zullen "Din 13" op repeat zetten, een fabriek waar mechanische beats van de band rollen. Het eigenzinnige "En Trans", ten slotte, maakt het er niet makkelijker op om na een uurtje waanzin weer de realiteit in te stappen. Maar de nacht is nog jong.
Klunk is een heet gesmeden plaatje geworden. De smid des huizes werkt dan misschien niet altijd met edelmetalen, maar de legering die ontstaat, is meer dan stevig. Niet voor ambiancezoekers met lichte dansvoeten, maar voor hen die graag de donkerste hoekjes van de dansvloer opzoeken.
