Voor de komst van dit debuutalbum had Justine Electra al heel wat
watertjes doorzwommen. Na haar jeugdjaren in Melbourne trok ze naar
het rurale Lismore voor een opleiding die haar liet kennis maken
met alle facetten van de moderne muziekwereld en naast een vocale
en instrumentale training ook beheersing van opnametechnieken
aanbood. Na deze studies ruilde ze het thuisland in voor Berlijn om
haar droom na te jagen. Met het geld dat ze als dj verdiende legde
ze een verzameling instrumenten aan waarmee ze, weg van het
elektronische gedreun van de werkvloer, voor zichzelf de popmuziek
poogde te herdefiniëren. Tegelijkertijd begon ze voet aan wal te
krijgen in de Berlijnse scene: onder meer Tarwater en Static zetten
haar op de guestlist van hun albums en ook als tech-house- en
lounge-dj begon ze meer en meer furore te maken (ze won onder meer
de Red Bull DJ Competition). Dankzij deze progressies kon ze lokale
groten als Masha Qrella, Norman Nietzsche en Schneider TM rondom
zich verzamelen en stilaan begon haar privé-project zo een meer
concrete vorm aan te nemen.
De warme neo-folk van ‘Soft Rock’ kon niet verder van het
dance-circuit afwijken. De heerlijke opener ‘Fancy Robots’ steekt
nog van wal met een korte synth-introductie en incorporeert een
zweem electro als begeleiding voor de gitaarklanken. In het verdere
verloop grijpt de plaat slechts zelden terug naar een artificieel
geluid, maar plaatst vooral pure, organische intrumentatie voorop.
Luister maar naar ‘My Best Friend’, een eenvoudige akoestische
track waarin de combinatie van de naakte begeleiding en de
ingetogen vocals (Electra’s stem doet hier sterk aan Chan Marshall denken) voor pure magie
zorgt. Toch is ‘Soft Rock’ allesbehalve een eentonige gitaarplaat
geworden. Meermaals gaat Electra op excursie doorheen haar muzikale
invloeden: ‘Reds + Blues’ brengt een tijd in herinnering toen R’n’B
nog een genre uit de underground was, de prachtige single
‘Killalady’ creëert een ingenieuze collage van strings, beats en
meerdere vocale lagen en ‘Mom + Dad + Me + Mom’ biedt een update
van de musical-achtige kindernummers (een invloed die meteen
duidelijk wordt wanneer je weet dat Justine dit nummer als
achtjarige schreef).
Niet alleen op muzikaal vlak is ‘Soft Rock’ een warme, gevarieerde
plaat geworden. Ook de lyrics schetsen verschillende taferelen die
raken zonder in grootdoenerigheid te vervallen. ‘Autumn leaves’
bezingt weemoedig de herinnering aan een verloren gegane liefde bij
de aanblik van de vallende bladeren en biedt aldus een kleine, maar
zeer herkenbare emotie. Het satirische ‘President’ opent met,
jawel, een pacemaker-sample en vertelt met vervormde stem hoe het
staatshoofd een geperverteerde man achternazit wiens balpartij het
net heeft laten afweten. ‘Railroad Baby’ verhaalt dan weer de
gedoemde liefde van een vrouw voor een homoseksuele man. Elk nummer
vormt op deze manier een eigen kortverhaal en toont steeds een
ander tafereel, waarin eenvoud, menselijkheid en charme echter
nooit verloren gaan.
“Soft Rock is what we live, on the earth, and it’s also another
word for the heart”, zo omschrijft Electra haar debuutalbum. En
hoe clichématig het ook moge klinken, het is een plaat met een hart
geworden. Doorheen de tragische liefdestaferelen, politieke sneren
en andere duisterder ondertonen blijft ‘Soft Rock’ bovendien een
optimistische plaat die focust op hoop in plaats van zich op de
pathetiek te fixeren. Met haar kleine en vaak blote liedjes neemt
Electra de luisteraar mee op een emotionele rollercoaster door met
fluwelen hand enkele gevoelige snaren te bespelen zonder daarbij de
humor des levens uit het oog te verliezen.
http://justineelectra.org/
