The Hills Have Eyes




Ondanks de verlossende verkoeling na ons hittegolfje van vorige
maand ben ik de laatste dagen toch iets meer onder de douche moeten
springen dan gewoonlijk. Vorige week kreeg ik al het ongezellige
‘The Devil’s Rejects’ met veel
geweld in de maag gesplitst, deze week mag de Franse revelatie van
de horrorcinema zijn best doen om de rest van de half verteerde
voedselresten naar boven te werken. Alexandre Aja brak een tweetal
jaar geleden door met ‘Haute Tension’, een snoeiharde slasher met
een plotwending die zo onnozel is dat zelfs M. Night Shyamalan in
een chronische giechelbui bleef hangen. Sindsdien wordt de Fransman
gezien als één van de jonge honden, Eli Roth (‘Hostel’) moet zowat zijn Amerikaanse
tegenhanger zijn, die het horrorgenre een serieuze stamp in de
kloten kan geven. Voor zijn eerste Engelstalige horrorfilm kreeg
Aja de kans om één van zijn favoriete sick flicks van een remake te
voorzien: ‘The Hills Have Eyes’ van Wes Craven. In tegenstelling
tot het rommelige prutswerkje van Rob Zombie heeft Aja een strak
geregisseerde, hondsbrutale en uiterst ziekelijke horrorfilm
gemaakt waarin de hakbijlen lustig schedels doorklieven, hoofden up
close naar de vernieling worden geschoten en groteske mutanten een
zwak hebben voor versgeperste moedermelk.

Aan het verhaal werd niet veel veranderd, maar er wordt wel iets
meer context gegeven: In de jaren vijftig en zestig maakte de
Amerikaanse overheid de woestijn onveilig met allerhande nucleaire
testproeven, met als gevolg dat de achtergebleven mijnwerkers en
hun nageslacht het slachtoffer werden van gruwelijke misvormingen
en mutaties. Wanneer Big Bob en zijn familie (inclusief
lefty schoonzoon die niets moet weten van de wapengeile
trekjes van Bob) tijdens een caravanvakantie stranden in de
woestijn van Mexico, zitten ze compleet geïsoleerd van de
beschaving met enkel de eindeloze woestijnrotsen als gezelschap. De
shit gaat pas echt aan het vliegen wanneer een clan
kannibalistische mutanten het gezinnetje een verrassingsbezoekje
komt brengen. Wat volgt is veel geweld, vettige goor, emmers bloed
en een originele voorlichting over borstvoeding.

Een consequente filmkijker moet je me niet noemen. Na Rob Zombie’s
gorefest kon ik een boom van een preek opzetten over de morele
verloedering van dat vieze filmpje, terwijl ik tijdens Aja’s (veel
ergere) splatterfest nogal vlug zat te genieten wanneer er nog maar
eens een bloederige gewelduitbarsting in beeld kwam, al dan niet
aangegeven door een vetzak van een mutant met een scheefgetrokken
smoel of pusontstoken oogballen. Inderdaad, ‘The Hills have Eyes’
is ziek, gratuit en goedkoop (het beruchte middenstuk zal voor heel
wat onaangenaam gewriemel zorgen). Maar het is ook fraai in beeld
gebracht, en dat kon ik niet zeggen van ‘The Devil’s Rejects’. Aja is een even
grote horrorfan als Rob Zombie, maar hij is wel slim genoeg om een
eigentijdse draai aan het bloedfestijn te geven. Want ondanks zijn
nasty content ziet ‘Hills’ er opvallend gestroomlijnd uit. En
vergeef me dat ik liever naar een knap in beeld gebrachte film zit
te kijken met een beetje gevoel voor opbouw dan naar een hommage
aan de ‘no-budget beeld-en vertelstijl’ uit de jaren zeventig. En
net wanneer je zou denken dat je naar een zoveelste glossy
Hollywoodvehikel (nog iemand een ‘Texas
Chainsaw Massacre’
-remake?) zit te kijken, komt Aja als een
wilde buffel vanachter zijn muurtje gesprongen om een paar hevige
kopstoten uit te delen waar zelfs Zizou voor zou gaan lopen.

Wat mij ook aanstond was de eenvoudige maar efficiënte opbouw. De
film valt duidelijk uiteen in drie grote stukken: de traditionele,
trage set-up om in de sfeer te komen en de personages, hoe
oppervlakkig ze ook zijn, te leren kennen, het middenstuk waar de
mutanten hun show opvoeren (en waar 90% van het doelpubliek voor
komt kijken) en tot slot de wraakzoekende aftermath om de
laatste liters bloed rond te spuiten en de nachtmerrie een
boodschapje mee te geven. Aja volgt die oertraditionele structuur
slaafs op en beloont de kijker met twee aktes om stompjes en
misgroeide varkenspoten bij af te likken. Enkel tijdens de set-up
blijft hij iets te lang doelloos lanterfanten (nog maar eens een
travelling doorheen de desolate woestijn). Maar kom, in
vergelijking met de Porky’s-achtige prelude van ‘Hostel’, de tot aan de aftiteling durende
set-up van ‘Calvaire’ en het
simpelweg ontbreken van ook maar enige opbouw bij ‘The Devil’s Rejects’, is het eerste
bedrijf van ‘Hills’ meer dan degelijk. Aja heeft gekozen om te
verrassen met de inhoud, niet met de structuur, en dat is een
verantwoorde keuze.

De grote achilleshiel van ‘Hills’ is dat de film de goorwaarde te
makkelijk in de strijd gooit ten koste van de spanning. Een gore
horrorfilm kan genietbaar zijn, een horrorfilm die goor én spannend
is, die kan blijven plakken (denk aan ‘The Descent’). ‘The Hills Have Eyes’ bevat
eigenlijk bitter weinig nagelbijtende momenten die ervoor zorgen
dat je de film meeneemt naar je bed. De brutaliteiten worden steeds
visceraler in beeld gebracht, maar het wordt ook minder spannend.
Nog een geluk dat Aja met zijn viezigheden all the way gaat
en het bovendien met veel zwierigheid in beeld kan brengen. Zo is
het gevecht tussen de schoonzoon en favoriete mutant Pluto een knap
staaltje opgepompte actiecinema.

Over de boodschap en de subtext zou ik eigenlijk nog twee
bladzijden kunnen doorleuteren, mocht het allemaal een beetje
relevanter gebracht zijn. Ja, dit is een clash tussen de beschaving
en de wildernis waarin de geweldloze democraat de mutanten te lijf
gaat met een bijl en een shotgun. En ja, je kunt het zien als een
kritiek op het Amerikaanse gedachtengoed (kijk maar eens waar een
stars & stripes-vlaggetje terechtkomt), maar het is te
oppervlakkig en te geforceerd om van een waardevolle,
maatschappijkritsiche betekenis te spreken. (‘You made us what
we’ve become’
brult een mutant met een gigantisch waterhoofd.)
Het stoort niet, maar je moet er ook niet meer van maken dan wat
het maar is.

Is ‘The Hills Have Eyes’ een zoveelste overbodige remake van een
film die op zich al niet bijzonder was? Wel, laat ik het zo zeggen:
De originele ‘Hills’ vond ik een onbekijkbaar amateurfilmpje dat ik
halverwege heb moeten afzetten, bij de remake zat ik tot aan de
bombastische, bloeddoordrenkte finale te juichen vanop het puntje
van mijn stoeltje. Aja heeft het genre niet alleen een serieuze
schop gegeven, hij trapt door tot er niks meer dan een bloederig
hoopje pulp overblijft. Duidelijk genoeg?

Met:
Aaron Stanford, Emilie De Ravin, Dan Byrd, Ted Levine, Kathleen Quinlan
Regie:
Alexandre Aja
Duur:
109 min.
2005
USA
Scenario:
Alexandre Aja

verwant

Oxygen

Sci-fi thrillers liggen tegenwoordig goed in de markt en...

Crawl

Bij de Franse regisseur Alexandre Aja, weet je voorafgaand...

Piranha 3D

Tetten! Bier! Seks! Geweld! Ingewanden! Bloed! Spring break! SPRING BREAK!...

Mirrors

Net wanneer we bijna begonnen uit te kijken naar...

P2

98 min. / USA / 2007 Een vraag voor wanneer u...

aanraders

Madeleine Collins

Regisseur Antoine Barraud is geen grote naam in het...

Belfast

Naar eigen zeggen had Kenneth Branagh al jaren plannen...

Blaze

Hoewel hij vooral bekendheid geniet als een acteur...

recent

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

test

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

Nicolas Barral :: Als de fado weerklinkt

De periode Salazar is een donkere bladzijde in de...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in