"Deze band stopt niet met spelen vooraleer iedereen overtuigd is", vertrouwde hun promoman ons toe na ons vorige gesprek met Amanda Palmer van Dresden Dolls. En zo is het ook: er werd hoogstens even gepauzeerd om het tweede album Yes, Virginia… op te nemen en ondertussen is de groep alweer een half jaar op tour. Na een afgezegde passage op Pukkelpop vorig jaar, staat de groep er dit jaar wel.
Palmer zelf krijgen we geen tweede keer te zien. De zangeres is vandaag wat ziekjes, en dus neemt drummer Brian Viglione alle interviews op zich. Zonder bolhoed en witte schmink zit hij nauwelijks herkenbaar voor ons. Het is een uitgelezen kans om hem zelf eens te vragen wat er zo fout liep vorig jaar dat hij halverwege de zomertour de groep tijdelijk verliet.
Viglione: "Ik had een complete burn-out. Als ik toen nog een maand was doorgegaan met optreden, was ik gekraakt en definitief uit de band gestapt. Ik had een break nodig, even ontsnappen. De nieuwe plaat zou er onder geleden hebben, mocht ik dat niet gedaan hebben — als ze er al zou zijn gekomen. Het was dus een beschermingsmaatregel: ik heb hulp gezocht zodat ik terug in mijn plooi zou zijn gevallen wanneer we de studio introkken, want ik wilde de boel dan niet saboteren. Ik heb van fans kwaaie mails gekregen: wie ik wel dacht te zijn om af te zeggen. Mijn reactie? "In geen miljoen jaar ga jij kunnen begrijpen wat het is om dit soort job te doen. So suck it.’"
"Ik had absoluut psychologische hulp nodig. Het waren dan ook een fucked-up eerste vier jaar. Ik moest met heel wat zaken in het reine komen. Mijn relatie met Amanda is behoorlijk ingewikkeld en heel die levenstijl er nog eens bovenop veroorzaakte spanning en verwarring. Soms heb je gewoon ruimte nodig, maar wij waren quasi-non-stop aan het optreden sinds herfst 2003. Dat eiste zijn tol na een tijd. Dan ben je gewoon een robot, heb je geen voeling meer met jezelf of met de wereld rond je. Dan moet je er even uit. En nu heeft Amanda er meer last van dan ik. Nu kijkt zij er naar uit om naar huis te gaan en te schrijven."
enola: Nochtans was dat ongebreideld blijven toeren wel jullie plan min of meer?
Viglione: "Yeah. Dat is het soort plan dat je maakt, maar dan knal je dus plots toch tegen de muur. Er gebeurde zoveel en zo snel, dat ik het gepusht en gepusht heb zover ik kon. Tot ik brak eigenlijk. En toen stapte ik er even uit, raakte weer op mijn pootjes, we maakten een kick-ass plaat en hier zijn we: doing it all over again." (schatert)
enola: Yes, Virginia… klinkt als een plaat die gegroeid is uit het vele optreden. Alsof jullie aanvoelden dat een paar goeie rockers erbij nog wel mocht.
Viglione: "Absoluut. En tegelijk was het ook gewoon een gevolg van het feit dat Amandas stijl veranderd is, nu ze de drums in haar songschrijfproces heeft geïntegreerd. Ze denkt veel ritmischer: het mag meer rechtdoor gaan in plaats van gewoon maar de piano meanderend haar grillen te laten volgen op een willekeurige manier. Yes, Virginia… is een goeie weerspiegeling van waar we nu als een band staan. De rock-’n-rollenergie die er in zit, komt uit het vele toeren, maar ook uit de beslissing dat we de sound wilden uitkleden."
enola: Ik zou durven zeggen dat de plaat ’toegankelijker’ klinkt.
Viglione: "Niet dat dat zo beslist is. Amandas songschrijven is gewoon vereenvoudigd. Het heeft meer te maken met het feit dat ze ontdekte dat een eenvoudige song even sterk kon zijn als een complexe. Dat er niet per se ingewikkelde akkoordenwisselingen in moeten, zoals ze vroeger dacht. Nummers als "Sing", "Delilah" of "First Orgasm" zijn erg eenvoudige muzikale paketjes. Op ons debuut maakte ze het soms overgecompliceerd. Maar… toegankelijker? Ik zou eerder zeggen dat het songschrijven is ontwikkeld. Beter en rijper."
"De songs op de eerste plaat waren erg persoonlijk. Ze stamden uit Amandas tiener- en vroege twintigerjaren. Over haarzelf en haar familie, en over een breuk met een liefje. Ongeveer de helft van de songs gaan over één bepaalde kerel. Nu blikt ze meer naar de wereld in plaats van naar haar eigen navel."
enola: Krijg je daar reacties op? Jullie fanbase bestaat minstens voor de helft uit tienermeisjes die graag in hun naveltje staren.
Viglione: "Oh ja, die zijn er veel. Maar we krijgen geen verwijten van hen. De dag dat iemand Dresden Dolls gaat beschuldigen van ’commercieel’ te gaan, is de dag dat ze beseffen dat ze de band nooit begrepen hebben. Amanda heeft altijd popsongs geschreven. Iemand die ons dat verwijt heeft het punt dus al gemist."
enola: Wat is jouw rol in het schrijfproces?
Viglione: "Ik kom er kort na het schrijven bij. Ik heb mezelf nooit als een songschrijver gezien, maar samenwerken met mensen inspireert me wel. Dus is deze band het beste wat me kon overkomen: Amanda schrijft de songs en de teksten, brengt die mee op repetities, ik luister, en van dat punt af arrangeren we samen. We ontwikkelen de songs samen, we hebben ontdekt dat dat de meest natuurlijke manier is van werken. Dat effect in "Coin-Operated Boy", waarbij het lijkt alsof de plaat blijft hangen, hebben we zo bedacht. Dat soort dingen zijn aandachtstrekkende momentjes, daar werken we aan tijdens dat afwerken van de songs. Live bereiken de songs dan een derde stadium waar wat in de muziek zit, er door de performance ook wordt uitgehaald."
enola: Voor een drummer moet Dresden Dolls een interessante band zijn. Je moet geen strak ritme aanhouden, maar je hebt de ruimte om heel creatief te zijn.
Viglione: "Voor mij is het een droom die uitkwam. Dat had ik door van de eerste keer dat ik Amanda solo zag spelen. Nooit had ik één persoon in haar spel zoveel karakter en overtuiging zien uitstralen. Dat was een uniek moment: het was rockopera voor de 21ste eeuw (lacht). Zij was een erg vrije expressieve singer-songwriter en ze voelde heel erg aan dat ik vanuit een jazzy denkrichting het fundament en de steun kon geven aan die mentaliteit, in plaats van in verwarring te zoeken naar een vast ritme. Ik ben meer als een danspartner, die haar volgt terwijl zij leidt."
"Amanda kan heel wat verschillende stijlen aan en in haar visie incorporeren. En het feit dat het gewoon wij twee zijn, dat we zo’n gelijklopende interesses hebben op vlakken als muziektheater en rock, zorgde er voor dat het spectrum van wat we kunnen doen wijd open is. Zeker omdat onze instrumenten ook al een grote dynamiek en een groot bereik hebben.
enola: Over de relatie tussen jou en Amanda is al veel inkt gevloeid, maar duidelijkheid is er nooit geweest. Dat er een spanning hangt tussen jullie, geven jullie alvast toe. Hoe moeilijk is het om die te ontkennen, er niet op in te gaan, en een vrij professionele werkrelatie te houden?
Viglione: "Het is anders nu. In het begin hebben we geëxperimenteerd hoe ver we konden gaan met die spanning. Als ik terugkijk op die romantische en relationele dynamiek tussen ons in de begindagen, was het gewoon een resultaat van de emotionele en praktische afhankelijkheid die er was. Wij hadden dat speciale iets en er waren geen andere bandleden om het mee te delen. Het voelde erg als een huwelijk, omdat we zo close waren en eenzelfde visie op de band deelden."
"We waren partners in een team. En dan realiseer je je dat romantische conflicten ook de professionele relatie besmetten en dat moet je uitroeien. Als je zo dicht vergroeid bent als wij, dan kan dat wel wat werk vergen. Op dit moment zijn we in feite eerder familie. We zijn nu al zo lang samen, kennen elkaar door en door, hebben samen veel meegemaakt… We zijn als mensen gegroeid en hebben geleerd meer begrip voor elkaar te hebben."
enola: Er kwam een soort van klik van "we gaan nu al zo lang met elkaar om, er hangt aantrekking, maar we zijn er nooit op ingegaan en nu gaan we niets meer gaan beginnen, we kennen elkaar iets te goed nu"?
Viglione: "Yeah well, daar hebben we dus geluk gehad. Als we echt ooit een koppel waren geweest dan waren we sneller klaar geweest met elkaar misschien. Maar doordat we geprobeerd hebben dat op een afstand te houden, hebben we die spanning in de muziek kunnen filteren en dat interesseert ons."
enola: Hoe werkt dat als één van jullie een relatie heeft? Als jij een vriendin hebt, moet ze er bij wijze van spreken ook Amanda half bij nemen, zo close als jullie zijn. Viglione: "Die situatie hebben we gehad. Toen we elkaar leerden kennen had Amanda een vriendje. Dat liep af, en toen had ik een vriendin. Het is verwarrend soms, maar over het algemeen zijn die zaken nog niet te hard verstrikt geraakt. Het is op dit moment vooral moeilijk om iemand nieuw te leren kennen, omdat we eigenlijk min of meer constant toeren."
enola: Het leukste dat het afgelopen jaar van Dresden Dolls de ronde deed, was een filmpje van die keer dat jullie je eigen voorprogramma speelden met een verkleedpartijtje en covers van onder andere Sonny & Cher en Britney. Hoe kom je op zoiets?
Viglione: "Dat was een grapje. We verkleden ons nu eenmaal graag en het was Halloween. Amanda smeekte me: "Toe, doen we een Sonny & Cher-cover?". "Tuurlijk!" En voor we het wisten, waren de pruiken bovengehaald, en werd het wat je uiteindelijk op dat filmpje ziet. Het was nogal impulsief: we hebben het niet echt zwaar gerepeteerd, gewoon een paar dingen afgesproken: Sonny & Cher, omkleden tijdens het Madonnanummer, dan Britney. Gewoon vier actjes na elkaar, meer was het niet. Leek het nogal strak geregisseerd? (giechelt verbaasd en zet dan een gewichtige stem op). Well, i guess if you’ve been in the business as long as us… we just make it look easy!"
Dresden Dolls spelen op 18 augustus op Pukkelpop.