Boomtown is tot op heden geen onverdeeld succes geweest. De organisatie diende wél het plein af te sluiten wegens volzet voor het Gentse Das Pop en het al even Vlaamse Goose, maar niet voor Girls Against Boys. Fout chauvinisme is blijkbaar ook de hippe Gentenaar niet vreemd. Maar passons, liever tien ware fans dan honderd hipcats of gillende pubers.
De vrees dat het plein afgesloten zou worden voor Girls Against Boys is dan ook onterecht gebleken; een afgeladen plein, maar genoeg ademruimte, en zo hoort het eigenlijk ook. Nog voor The Thermals hun eerste noot kunnen spelen, besluiten de weergoden er echter al een einde aan te maken. Een stortbui barst los terwijl het trio aan de set begint. Het nieuwe album The Body, The Blood, The Machine verschijnt pas in augustus, dus put de groep vooral uit het oudere werk, of het nieuwere. Wie hoort het verschil?
Tenslotte klinkt Fuckin A vooral als een iets heldere variant van het debuut More Parts Per Million en zal het er op het derde album niet gek veel anders aan toegaan. Snedig, snel en hard, maar poppy genoeg om niet af te schrikken, is het beproefde Thermals-recept. Op de plaat weten ze het steeds te doseren tot een klein half uur, maar live zijn ze gedwongen een uur te vullen. Het komt de set niet ten goede, want het wordt te langdradig en te eentonig. The Thermals zijn goed voor een korte sprint, maar niet voor een marathon.
De hemel klaart net op tijd op voor Girls Against Boys. Van onder daken, dranktenten en bomen duikt opeens een publiek op dat deze New Yorkers een warm hart toedraagt. Hun laatste album You Can’t Fight What You Can’t See dateert ook al weer van 2004 en de bescheiden hit "One Dose Of Truth" uit de film Series 7: The Contender is zelfs uit 2001. Dat de groep de voorbije jaren ook België nog een aantal keren heeft aangedaan, maakt het nog verbazingwekkender dat er uiteindelijk toch nog zo een grote groep geïnteresseerden aanwezig is, en vooral dat een aantal onder hen duidelijk te jong zijn om de groep nog gekend te hebben in zijn hoogdagen.
Het belooft een interessante set te worden evenwel, want net zoals op All Tomorrow’s Parties zal opnieuw het album Venus Luxure No. 1 Baby uit 1993 integraal én in dezelfde volgorde gespeeld worden. En aldus wordt gestart met "In Like Flynn" om tien nummers en zesenveertig minuten later te eindigen met "Bug House". Maar de groep heeft er zin in en dus volgen de eerste twee nummers uit Cruise Yourself, maar ditmaal wordt de truc van de volledige plaat spelen niet herhaald. "Cruise Your New Baby Fly Self" sluit de set af. In de bisnummers brengen McCloud en de zijnen "Super-Fire" uit het legendarische House Of Girls Vs Boys om er daarna meteen "Kill The Sexplayer", opnieuw uit Cruise Yourself (het derde nummer overigens) achter te gooien.
Het blijft natuurlijk een intrigerend concept om een hele plaat volledig na te spelen tijdens een liveset en hoewel de groep al in geen eeuwigheid een album heeft uitgebracht, zijn er in het recente verleden genoeg kansen geweest om Girls Against Boys nog eens live aan het werk te zien. Een "greatest hits" was dus allesbehalve nodig, maar de scherpte van de vroegere optredens is deze avond wel ver te zoeken. De groep geeft zichzelf nochtans volledig, maar weet op geen enkel moment de passie van vroegere shows op te roepen. Het resultaat is een interessant concept dat door een slordige uitvoering leidt tot een matige show. Een revanche met House Of GvsB als leidraad zou dan ook meer dan welkom zijn.
