Ze treden niet vaak op in onze contreien, en dus is het dubbel jammer dat Primal Scream er deze keer staat met één van zijn slechtste platen onder de arm. Bang afwachten dus of de groep enkel voor de doorsnee boogie van dat Riot City Blues gaat of ook haar meer visionaire kant zal laten zien.
Het wordt geen van beide. Primal Scream toont zich vanavond de doorsnee rockband die ze is. De middenweg tussen de traditionele bluesy rock van platen als Give Out But Don’t Give Up en de withete hedendaagse kruising van industrial, blues en dance van XTRMNTR en Vanishing Point wordt bewandeld: het klinkt allemaal wel stevig en niet té hard als de Rolling Stones, witheet wordt het helaas nergens meer.
Toch zijn sommige songs onverwoestbaar. "Jailbird" is meteen raak, en ook de nieuwe single "Dolls (Sweet Rock ’n’ Roll)" gaat er stevig tegenaan. Af en toe krijgt een niet al te geïnteresseerde Bobby Gillespie versterking van twee zwarte achtergrondzangeressen, kwestie van het soulgehalte op te krikken.
Jammer genoeg had Primal Scream op zijn best geen soul. Op XTRMNTR overheerste de ontzielde kilte van de industriële éénentwintigste eeuw. Dansen in het withete licht van de Apocalyps. Dàt sfeertje. Maar vanavond blijft het allemaal bij midden-twintigste-eeuws rocken en shaken. "Swastika Eyes" horen we in een knappe versie, meteen daarna krijgen we een even stampend "Country Girl" van de laatste plaat.
Het wordt duidelijk hoe beide loten Primal Scream dezelfde stam hebben. Stonesklonen of hippe elektro-rockers: dit is in wezen niets meer dan een weinig origineel rockbandje dat in zijn geschiedenis twee keer gekaapt werd door visionairen die de groep een eigentijds en vernieuwend geluid gaven. Kevin Shields, de gitaartovenaar van My Bloody Valentine, bracht de groep eind jaren negentig een niveau hoger na de bluesrockpastiche Give Out But Don’t Give Up, DJ Andrew Weatherall deed hetzelfde aan het begin van dat decennium toen hij Primal Scream een baggy geluid aanmat op Screamadelica. Shields verliet de groep na Evil Heat in 2002, het resultaat is op het vervelende Riot City Blues te beluisteren.
Neen, dit was geen rotslecht concert, maar hier had meer in gezeten als de groep haar vorige geluid was blijven uitwerken. Het is fijn om Primal Scream het rockende "Rocks" feilloos te horen brengen, maar het kan niet op tegen iets als "Swastika Eyes". Misschien moet Kevin Shields terugkeren, anders zou Primal Scream wel eens niets meer dan een voetnoot bij het lemma "Madchester" kunnen blijven.
