Wanneer de loden zonnestralen zich voor het eerst verbergen achter de kale terrils en het zwarte steenkoolgruis voor een tijdje gaat liggen, is Dours donderdagse dansavond ingezet. De namen van Miss Kittin, Roni Size, en Berlijns ’finest’ Ellen Allien en Modeselektor doen de ronde. De biervoorraad verdwijnt in een sneller tempo, kapsels worden rechtgezet en danskuiten ingevet voor een zwoele nacht van lichaamstaal. Wie d´´rvoor echter op Nathan Fake rekende, kwam van een kale reis thuis.
De piepjonge (22 jaar) Britse Fake leverde dit jaar zijn debuutalbum Drowning In A Sea Of Love af. Voorloper “The Sky Was Pink” was een waarschuwend schot voor de boeg, de plaat zelf een welgemikt salvo midden in het verroeste slagschip van het hokjesdenken. Fake liet wegdeemsterende postrockexplosies hand in hand huppelen met psychedelische trance door een wiegend weiland vol warme ruis en epische synths. Dansen mocht, luisteren was verplicht, tijd om hierover na te denken bleef er sowieso niet over.
De opgedaagde feestvierders en melancholiezoekers in La Petite Maison Du Prairie kregen, willens nillens, elk een persoonlijk ruimtetuig van de jonge wonderboy cadeau. Met de eerste tonen van zijn liveset gaf de Britse krullenbol het startschot voor de lancering en begon een trip door de sterrenstelsels van ieders verbeelding. De repetitieve, maar kinderlijk mooie visuals (konijntjes!) waren de hallucinogene pretpil die sommigen nodig hebben om door het dak van de tent te gaan. Anderen hadden genoeg aan hun eigen fantasie en wat heupwiegende bewegingen om te gaan zweven.
Het geluid van de nummers was episch en grotesk met referenties naar een amalgaam van stijlen en artiesten, even divers als het verzamelde volk in de warme tent. Flarden tegendraadse Four Tet vermengden zich met de warme sound van Plaid en de eenvoud van Villalobos. Op sommige momenten kwam zelfs een breekbaar Mùm een kijkje nemen. Voor een tweeëntwintigjarige snaak zijn dit alleszins meer dan benijdenswaardige referenties.
