Dankzij Irvine Welsh en vooral dankzij de verfilming van zijn boek werd het fenomeen Trainspotting zowaar terug even hip, al zal menigeen zich bij de term eerder een uitgemergelde Ewan McGregor met kompanen voorstellen dan enkele oudere heren die op de uitkijk staan voor treinen, met in hun trillende handen een notitieboekje en een potlood in plaats van een verroeste lepel en een vuile injectienaald.
Terwijl überjunk Pete "pathetic is my middle name" Doherty zichzelf als een moderne trainspotter in de kijker blijft werken, neemt iLiKETRAiNS een voorbeeld aan de oudere heren met hun notitieboekjes. De groep uit Leeds drijft de fascinatie voor treinen zo ver doordat ze live steevast optreden in oude British Rail-uniformen en op de achtergrond onder meer archiefbeelden van treinen en stations laten afwisselen met schaakborden, een andere interesse — of is het obsessie — van de groepsleden.
iLiKETRAiNS bracht in 2005 de demo Stainless Steel uit. De titeltrack is ook op het album terug te vinden en laat een groep horen die, hoewel hij al weet welke richting hij uit wil, toch nog niet ten volle op het juiste spoor zit. Het nummer wordt grotendeels gedragen door zanger David Martin die met de nodige pathos een drama als een keukenmeidenroman brengt. De ijle gitaarklanken zijn nu en dan wel al te horen, maar de spaarzame muzikale invulling verleent in zijn geheel toch te weinig tragedie: het nummer blijft nog te veel een vingeroefening.
Ook "THE ACCiDENT" is terug te vinden op die demo, maar dit nummer weet de spaarzaamheid beter te incorporeren: een aangeslagen piano wordt geruggensteund door een voorzichtig aandringende drum en een trompet staart in de andere kamer weemoedig voor zich uit. Wanneer de rest van de groep er zich mee wenst te moeien, fluit Martin hen snel terug. Met "THE BEECHiNG REPORT" wil iLiKETRAiNS aandacht besteden aan het sociale slagveld dat dr. Richard Beeching in 1963 aanrichtte toen hij concludeerde dat British Railways geld zou besparen door een aantal stations te sluiten. Hij schatte het aantal ontslagen op 40.000 terwijl het er tussen de 70.000 en 200.000 werden.
De song zelf sluit aan bij "THE ACCiDENT" en "STAiNLESS STEEL" maar weet niet alleen de kille beslissing van Beeching angstaanjagend weer te geven, maar ook de tragiek van de werknemers die in Martin, ondersteund door een vriendenkoor, alsnog een schreeuw om gerechtigheid vinden. Op "A ROOK HOUSE FOR BOBBY", een song over het tragische schaakgenie Robert Fischer, heeft de groep zijn andere stem gevonden. De gitaar combineert het beste van Mogwai met Explosions In The Sky en plaatst de melodie binnen een klassieke songstructuur opdat Martins half vertel-/half zangstem zou kunnen verzuipen in de melancholie. "All I ever wanted to do was play chess with you (…) They’ve pushed me too far, too far."
"CiTiZEN" verlegt de grenzen door schaamteloos voor een pure postrockexplosie te kiezen maar blijft toch het kleine broertje in vergelijking met het veel zachtere "No MiLITARY PARADE", dat de beide werelden van iLiKETRAiNS weet te verzoenen. De zachte meeslepende zijde vloeit moeiteloos over in de postrockkant die de groep ook in "TERRA NOVA" brengt. Het tragische einde van ontdekkingsreiziger Robert F. Scott komt in dit nummer beklemmend aan bod, waarbij het wanhopige verslag van een heroïsche, maar tot mislukken gedoemde Zuidpoolexpeditie wordt verteld.
Op Progress • Reform zijn nu en dan verre echoes van Mogwai, Explosions In The Sky en met enige goodwill zelfs Sigur Rós te horen, maar iLiKETRAiNS is verre van een postrockgroep. De groep weet tragedie en melodie immers te vatten in van wanhoop en droefenis doordrenkte songs zonder evenwel af te glijden in pathos of epiek. Door en door Brits, en dus met opgeheven hoofd, verhaalt Progress • Reform vooral kleine en grote menselijke drama’s. Aan u om ze te aanhoren, mét stiff upper lip, dat spreekt voor zich.
