Ik pleit schuldig: ik heb een boon voor de kleine Nelly. Het debuut
‘Whoa Nelly’ kon me op enkele radiohits na slechts matig bekoren,
maar Folklore was een puike plaat
die aantoonde dat pop geen vuil woord hoeft te zijn en zich dankzij
invloeden van fado en folk uit de massaproductie kon onderscheiden.
Toch borrelden enkel scepsis en argwaan in me op wanneer uitlekte
dat Furtado voor haar derde album samen met onder meer Timbaland
‘sexy R’n’B’ wilde produceren. Ladies and gentlemen, do we have
a sell-out?
De voorbode ‘Maneater’ nam al enkele van die twijfels weg: een
opzwepend popnummer met een dreunende beat en een verslavend
refrein. Verre van memorabel, maar dat het goed klinkt, daar valt
niets tegen in te brengen. Deze these geldt meteen voor het
leeuwendeel van ‘Loose’: la Furtado moet heel wat aan karakter
inboeten, maar ze zorgde wel voor een mooie soundtrack bij de
komende zwoele zomeravonden. Met ‘Somebody To Love’ en ‘In God’s
Hands’ wordt de sfeer van de vorige platen nog even opgezocht, maar
voorts is het snel duidelijk dat dit Nelly’s ‘Confessions on a
Dancefloor’ is geworden. Hierbij verdient Tim Mosley (aka
Timbaland) meteen een pluim. De man maakte naam in de r’n’b-wereld
(denk maar aan fijne radiohitjes als Aaliyah’s ‘Try Again’ en Missy
Elliott’s ‘Gossip Folks’) en laat ook hier zijn magic touch
werken. ‘Promiscuous’, ‘Glow’ en ‘Afraid’ kunnen dankzij de
typerende, lichtjes vuile klank gerust enkele uren tussen de oren
doorbrengen. ‘Do It’ brengt de eerste platen van Madonna in
gedachten en doet dan ook dienst als guilty pleasure van de
plaat. Mosley weet zelfs de tragere tracks van de meligheid te
redden: ‘All Good Things (Come to an End)’ (meegepend door Chris
Martin) is een mooie, relaxte afsluiter en het midtempo ‘Say It
Right’ is zonder twijfel het beste nummer van ‘Loose’. Toch gaat
Furtado ook enkele keren serieus uit de bocht: zelfs Mariah Carey
zou ‘Showtime’ te weinig ruggengraat vinden hebben en ‘Te Busque’,
het duet met het Columbiaanse zeemvel Juanes, verzuipt in de
banaliteit. Deze twee dieptepunten behoren, toeval of niet, tot de
weinige nummers waarvan Mosley de handen heeft afgehouden.
Met ‘Loose’ plaatst Furtado zichzelf in het rijtje van de Beyoncés.
In zijn geheel levert dit een degelijk tussendoortje op, maar
omwille van de oppervlakkigheid vallen enkele tracks toch
genadeloos door de mand. Een best sympathiek experiment, maar voor
haar vierde plaat zal Nelly toch opnieuw de lijn van ‘Folklore’
mogen opzoeken of ze zou wel eens ten prooi kunnen vallen aan de
vervlakking.
