Vlaggen dienen ladingen te dekken. Zo hoort dat. An Pierlé weet dat en dus heet de eerste plaat die ze met een volwaardige groep heeft opgenomen vlakaf An Pierlé & White Velvet: het blijven herkenbare Pierlésongs, maar deze keer duidelijk ingekleurd door een groep. What you see is what you get.
Ze was een beetje van de nationale radar verdwenen sinds Helium Sunset vier jaar geleden. Af en toe waren er nog persberichten als "Uncut vindt An Pierlé goed". Of: "Frankrijk gaat door de knieën voor haar versie van "Il est cinq heures, Paris s’éveille"." Maar voorts bleef het stil. Terwijl Warner Joost Zweegers en Zita Swoon bij het groot huisvuil zette, had Pierlé allang haar eigen firmaatje opgericht en zorgde ze zelf voor de buitenlandse contacten. En dat wierp vruchten af, getuige die schaarse headlines.
Na zo’n lange stilte hangt veel af van die derde plaat, maar Pierlé faalt niet: An Pierlé & White Velvet is nergens minder dan goed, en op alle punten een vooruitgang in haar al niet misse oeuvre. Neem nu opener "Jupiter", een song als een warme deken (handig geweest, tijdens deze kille lente) waarin Pierlé haar stem af en toe mooi diep laat gaan. Ook "I Love You" klinkt ronkend knus, maar vergis je niet. "You’d better watch out for a lost cause/You’d better watch out for yourself/cause I love you anymore …" klinkt het onheilspellend. We trekken onze knieën alvast tot onder onze kin en dat deken wat dichter.
"Many Roads" is een mooi wiegeliedje, maar is dat enkel maar als goedmakertje voor het donkere "Not The End" waarin Pierlé eens fel van zich afbijt. An Pierlé & White Velvet mag dan vooral een kwestie van zalven zijn, deze zeldzame uithaal hakt erin.
Op doktersvoorschrift moet elke An Pierléplaat minstens één nummer tellen waar het wat lichtvoetiger en minder serieus mag zijn. Op An Pierlé & White Velvet heet het ding "It’s Got To Be Me", een heerlijk gevalletje waarin Pierlé haar afgunst voor opgepompte r&b-sterren en hun MTV-succes in een vrolijke noot vertaalt. Na de ingetogenheid van het wondermooie "Tenderness" is het de bevrijdende giggle loop die een overdosis sérieux vermijdt.
Net iets te luchtbellerig begint de hoempa van "Mexico", een minpunt lijkt zich aan te dienen. Wanneer het nummer aan dat brugje-met-schuiffluitje toe is, geeft een meehobbelend hoofd allang aan dat hier willens nillens is geplooid. Aanstekelijkheid muss sein.
In de afsluitende nummers laat Koen Gisen — meneer Pierlé en haar songschrijfpartner — van zich horen. Dat gaat eerst voorzichtig met een brommende backing in "Cold Winter", in afsluiter "Closing Time" wordt dat een stuk mondiger. Als u nog een plakker nodig hebt voor uw volgend trouwfeest, zoek niet verder. En sla vooral toe voor die dekselse dj "J’ai pleuré" op de draaitafel heeft gezwierd.
Vroeger was Pierlé "het meisje met de piano", maar dat karikatuurtje gaat op haar derde niet meer op. Hier is de piano geïntegreerd in een klankbeeld dat het van adjectieven als "warm" en "gemoedelijk" moet hebben. An Pierlé & White Velvet is een érg gezellige plaat geworden. Eén die bijna van een ongemerkt hoge kwaliteit is: omdat niets stoort, lijkt het allemaal wel heel gemakkelijk. Maar dit is klasse. Het codewoord dat vanaf nu geldt: An Pierlé is een groep geworden en dat is geweldig. Nu pas lijkt Pierlé als volwassen artieste helemaal haar plaats te hebben gevonden.
