Zeventien jaar nadat Tubeway Army (Gary Numan) zich de vraag stelde, komt het verlossende antwoord: "We are electric." De Kortrijkzanen van Hitch geven twee jaar na het semi-doorbraakalbum Trails Are Ablaze een nieuwe, venijnige kopstoot.
Het in 1994 opgerichte Hitch bracht op de eerste twee albums Out Of The Light, Into The Fire en Monolith nog degelijke emo/hardcore. Met Trails Are Ablaze werd voorzichtig gelonkt naar een breder publiek door de sound en de songs uit te diepen en om te smeden tot verteerbare gitaarhappen, al werd het experiment in knappe songs als "Last Night My Head Died" en "Killing The Midnight Choir" niet geschuwd.
We Are Electric klinkt als een stap terug: er wordt nijdig aan de gitaren gerukt en Mich Decruyenare schreeuwt opnieuw de longen uit het lijf. Een kleine teleurstelling is dan ook moeilijk te verbergen wanneer het album een eerste beluistering ondergaat. De zin en durf voor het experimentele lijken weer ingeruild te zijn voor klassieke hardcoresongs. Maar na een tijdje wordt duidelijk hoezeer de adrenaline deze keer van het album spat en tot een coherenter geheel leidt dan Trails Are Ablaze.
Op het vorige album was al duidelijk dat Hitch het rocken nog niet verleerd was. "Don’t Pick On The Fat Kid", "A Simple Plan" en "High Heels" toonden zich dan ook van hun venijnigste kant. Ze verzinken echter in het niets bij de songs op We Are Electric. "This Shallow Heart" valt bijvoorbeeld zonder verdere plichtplegingen binnen middels een druk drumritme dat tussen twee slagen door ook de gitaren de kans geeft om uit te halen. Decruyenaere komt — heser dan ooit — nauwelijks boven het geweld uit.
Critici worden daarna onverbiddelijk de mond gesnoerd met "Nothing To Regret", waarbij "This Shallow Heart" als een welgemanierd heertje verbleekt. De gitaren snijden nog harder door merg en been, drummer Olivier mept zijn laatste vellen aan flarden, en Decruyenaere rijt zijn stembanden aan stukken. De adrenalinerush maakt alvast duidelijk dat het hier niet langer veilig is. "Get Out Of This Place" neemt nochtans gas terug, maar klinkt daarom niet minder dreigend. Een sinistere ondertoon maakt zich van de melodieën meester, iemand fluistert dat er nog een kans tot ontsnappen is, maar de drums hebben alle uitgangen al geblokkeerd.
"Question Answer Question" rockt opnieuw als de beesten maar moet zijn meerdere erkennen in het helder klinkende "Last Man Standing". Nomen est omen: het slepende "It Gets Better" is opnieuw een stap voorwaarts. De woede van de eerste nummers ruimt baan voor ingehouden slagkracht en dodelijke precisie. "Adjacent (Living)" is echter een twijfelaartje dat aansluiting zoekt bij de eerste drie songs maar dat naar het einde toe toch zijn eigen stem vindt. "Pull Your Weight" stoort zich dan weer nergens aan, net zomin als het instrumentale buitenbeentje "Radiation Winter II". Met "Stop For A Second" wordt een laatste keer het vertrouwde terrein betreden opdat "Blood Runs Thick" ten volle gebruik zou kunnen maken van de verwarring om de laatste tegenstand te breken.
We Are Electric is geen Trails Are Ablaze, part II geworden. Het album klinkt op het eerste gehoor zelfs minder indrukwekkend dan het vorige maar het vraagt evenzeer zijn tijd. De woeste uithalen doorheen zo goed als alle songs tonen een groep op het hoogtepunt van zijn kunnen. Strak, nijdig en op het scherp van de snee worden elf songs geserveerd. Het is niet iets voor fijnproevers maar het smaakt verdomd wel naar meer.
Hitch speelt op 26/05/2006 in De Kreun (Bissegem) en op 09/06/2006 in de Scheld’apen (Antwerpen)
