De Soledad Brothers hebben het nooit in zich gehad om de meest typische garagegroep van Detroit te worden. Terwijl een hoop andere groepen er altijd voor opteerden snelle en strakke platen te maken, kozen de Soledad Brothers er meermaals voor trage en experimentele songs te schrijven. Dat resulteerde al in een paar eigenzinnige albums, maar nog nooit in een plaat zo poppy als The Hardest Walk.
Het moest er ooit eens van komen dat de creativiteit van de Soledad Brothers zich in een pure popplaat zou vertalen. Natuurlijk bestaat er altijd het risico dat de veelzijdigheid van een combo net een storende factor wordt die de herkenbaarheid in de weg staat, maar de Soledad Brothers wisten daar altijd handig een mouw aan te passen, en konden er uiteindelijk zelfs hun handelsmerk maken.
Dat The Hardest Walk ook weer een veelzijdige plaat is geworden, betekent echter nog niet dat de plaat met zijn voorgangers valt te vergelijken. Neem nu bijvoorbeeld de vooruitgestuurde single "Good Feeling" waar de Soledad Brothers hun typische geluid vermengen met echo’s van Blur en Ween. De groep is er met The Hardest Walk dan ook in geslaagd een paar vooroordelen voor eens en altijd de kop in te drukken.
Nooit eerder wist een popplaat zo verleidelijk te openen als met "Truth Or Consequences". De manier waarop de song drie minuten lang de spanning opbouwt, zonder toch ooit écht aan die anticipatie toe te geven doet werkelijk aan het allerbeste van The Rolling Stones denken, en lijkt zelfs van Exile On Main Street geplukt. Nieuwsgierig? Een song als "Truth Or Consequences" lijkt er alvast op gericht te zijn de nieuwsgierigheid te prikkelen.
Wat volgt tapt uit een heel ander vaatje. De groep verdiept zich met "Downtown Paranoia Blues" in de Amerikaanse blues, om met "Crying Out Loud (Tears Of Joy)" zelfs met country en western te flirten. Toch lijkt hier allemaal een perfecte logica in te zitten, al was het maar voor de warme stem van zanger Johnny Walker, die constant aan een stevige verkoudheid onderhevig lijkt.
Ofschoon The Hardest Walk wel twaalf stielen lijkt te bevatten, lijdt de plaat noch het geluid van de Soledad Brothers daar ergens onder, zelfs niet in het met jazz noise gevulde "White Jazz" of in de met Afrikaans slagwerk verrijkte ghost track die de plaat na een lange periode van stilte definitief afsluit. Niettemin staat de Soledad Brothers nét met deze ogenschijnlijk moeilijkere plaat dichter dan ooit bij zijn Europese publiek.. Niet dat wij de Soledad Brothers bij deze een gemakkelijkere weg willen zien kiezen. Wij kunnen gerust nog wel wat meer aan.
