Zomer of winter, met nachtplaten mag je ons altijd komen lastigvallen. De zomer geniet evenwel onze voorkeur, gezien het tegenwicht dat op die manier geboden wordt tegen de allesoverheersende vrolijkheid. Net op het juiste ogenblik komt Absentee op de proppen met een plaat waarmee het aangenaam de nacht doorbrengen is.
Heeft Mark Lanegan alweer een nieuwe plaat uitgebracht? vragen we ons verwonderd af als de eerste noten van openingstrack "More Troubles" uit de luidsprekers rollen. Tot we al onze aandacht op de muziek vestigen en vaststellen dat het niet de stem is van Lanegan, maar die van iemand met een even donkere klankkleur. Die iemand is Dan Michaelson, de man achter het Britse Absentee. Schmotime heet hun eerste full-cd en ondanks de titel is dat een album waarmee het aangenaam de avond vullen is, maar dat vermoedde u vast al toen u de naam Lanegan las.
In tegenstelling tot het werk van voornoemde grootmeester klinkt de muziek op Schmotime niet overdreven somber, soms kan je zelfs spreken van een zekere vrolijkheid, wat voor een ietwat vreemd, maar tevens mooi contrast zorgt met de donkere stem die overheerst in de nummers. Neem bijvoorbeeld een song als "We Should Never Have Children" — wat een pracht van een titel trouwens — een lied dat niet bepaald levensvreugde uitstraalt, maar waarbij het toch heel moeilijk is om niet te glimlachen, grijnzen eventueel, bij het beluisteren ervan.
Schmotime, het vervolg op het vorig jaar verschenen minidebuut Donkey Stock, komt ideaal tot zijn recht tijdens het vallen van de avond. De nacht is nog jong, er moeten nog keuzes gemaakt worden: wordt het een melancholieke, ietwat sombere avond, of is decadent feestgedruis de te volgen weg? Schmotime stelt die keuze nog even uit, de plaat vormt de perfecte aanloop naar de nacht, welke kant die ook uitgaat. Zo lijkt "Getaway" de ideale aanloop voor de laatste keuze en is het naar The Smiths neigende "There’s A Body In A Car Somewhere" een track om de gordijnen bij dicht te trekken en de buitenwereld volledig te verbannen.
Absoluut prijsbeest op Schmotime is "Truth Is Stranger Than Fishin’", een rocksong die een verleidingsdans aangaat met country en daar een mooi resultaat mee behaalt, tot onze verbazing. Horen hoe een Dinosaur Jr-achtige gitaaraanval ingezet wordt na een intro die van Johnny Cash afkomstig lijkt; op papier lijkt het ons een verbijsterend idee, op plaat blijkt het wonderwel heerlijk te klinken.
Hokjes zijn er om gesloopt te worden en dat is wat Absentee zonder er veel woorden aan vuil te maken doet op Schmotime. Als je een avond loopt te ijsberen door je woonkamer en de muren zou willen oplopen van onrust, waarom dan dit album niet opzetten en in je zetel ploffen? Op minder dan een uur tijd zijn alle demonen verdwenen en is vrede met de mensheid opeens geen utopische gedachte meer. Zolang die mensheid platen van het kaliber Schmotime blijft uitbrengen tenminste.
