“Verdomme toch, Andy!” Je zou het Therapy?-frontman Andy Cairns zo willen toebijten terwijl je hem bij zijn nekvel grabbelt. Had hij dat verschrikkelijke einde van de jaren negentig met platen als High Anxiety (2003) en zéker Never Apologise Never Explain (2004) in één klap weggevaagd, met het lamlendige One Cure Fits All maakt hij meteen weer een einde aan die mooie periode.
We bijten onze lip nét niet kapot van teleurstelling, want Cairns, bassist Michael McKeegan en drummer Neil Cooper hebben er deze keer hun voeten aan geveegd. Dat is jammer, want met degelijk songmateriaal had producer Pedro Ferreira (de man had net Permission To Land van The Darkness achter de kiezen en een goeie plaat ter afwisseling dus best verdiend), vast een bom van een plaat kunnen opnemen: hij gaf One Cure Fits All een luid en wijd festivalwaardig geluid dat de groep niet misstaat.
Helaas liet Andy Cairns het deze keer ferm hangen. Op dertien songs vinden we één degelijke track tussen voorts minderwaardig materiaal. Twee jaar geleden, op het hoogtepunt van de heropleving met Never Apologise, Never Explain was dit materiaal hoogstens b-kantje waard geweest. One Cure Fits All klinkt very Therapy?, maar veel te vaak ontbreekt dat refrein, die riff of die donderende intro die een mens meesleurt.
Goeie ideeën zitten er genoeg in opener "Sprung", waar Cairns meteen over zo’n typische Therapy?-bas-en-keteldrums "think I’ve reached that point" mag bulderen. Je verwacht halvelings dat het opnieuw richting "Live like a fucker/die like a mother" zal gaan, maar het gaat in werkelijkheid nergens naartoe. Drums ketelen, gitaren cirkelzagen, Cairns brult wat weg op een niet al te memorabele manier en wij, wij hebben het allemaal al eens eerder en beter gehoord op ouder werk. Het wordt er nauwelijks beter op, met een zeurend "Private Nobody" als dieptepunt.
Eén opflakkering, gewoon omdat het een epische knaller van jewelste is én voor één keer een degelijke song: "Dopamine. Seratonin. Adrenalin." legt het verband tussen agressie, verliefdheid en verslaving en duwt het mes misschien wel in de wonde. Nu alles weer peis en vree is in het Therapy?-kamp is de vechtlust weg. En laat het net dat zijn dat Cairns altijd deed pieken. Het underdoggevoel van Nurse en Troublegum, boel in de band ten tijde van Infernal Love,… het leidde tot drie geweldige platen. En toen was het gedaan met uitblinken tot iedereen Therapy? had opgegeven. Wat de sympathieke Ieren pissig genoeg maakte om ons de laatste drie jaar weer even iets te tonen.
Het is dus in het belang van alle Therapy?-fans dat wij ons verplicht voelen grondig en streng op meneer Cairns zijn tenen te trappen. One Cure Fits All is ondermaats en had nooit uitgebracht mogen worden. Therapy? heeft in het verleden al afdoende bewezen dat ze regelrechte Grand Cru kan schenken, dan moet de groep niet afkomen met een oninteressant landwijntje.
