Als het onverbiddelijk oproepen van beelden op je netvlies een
criterium is voor de kwaliteit van muziek, dan zijn we dit jaar al
behoorlijk verwend. Met Morrissey liepen we langs de Tiber
terwijl inktzwarte wolken zich boven onze hoofden samenpakten. Met
Sickoakes voeren we met een
sloep naar het eiland van de vergetelheid terwijl de zon het water
oranjegeel kleurde. Deze keer zijn het Ellen Allien en Apparat die
de wereld rondom ons een klein uurtje onherroepelijk veranderen.
Met hen bevinden we ons in een warme jacuzzi in de openlucht
terwijl de sterren aan de hemel fonkelen. De Berlijnse diva van de
minimale techno en de partner in crime van T. Raumschmiere dompelen
ons met ‘Orchestra of Bubbles’ namelijk onder in een bad waarin
koele synths, mooie gitaren, verknipte strijkers en heerlijk
subtiele beats een wonderlijke wereld vormen die zowel bevreemdend
als gemütlich aanvoelt. Vruchtbare collaboraties in de
wereld van de elektronica zijn niet bepaald uitzonderlijk te
noemen. Kruisbestuivingen tussen Layo en Bushwacka of Miss Kitten
en The Hacker leverden al geslaagde resultaten op, maar wat Ellen
Allien en Apparat (echte naam: Sascha Ring) op deze plaat laten
horen, is toch net dat tikkeltje bijzonderder. De nogal onzachte
confrontatie tussen dreigende soundscapes, stekelige beats en kille
synths die Allien op ‘Thrills’ liet horen, vormen hier slechts
achterhoedegevechten. Het huwelijk tussen haar synthesizers en de
gesofisticeerde laptopklanken van Apparat leveren een veel warmer
en melancholischer geluid op waarin je je maar al te graag nestelt.
‘Way Out’, bijvoorbeeld, is een pure popsong met een tekst waarvan
de donkere weemoed traag afdruipt terwijl bleeps en glitches als
vuurvliegjes de duisternis bestrijden. De aan Mogwai refererende gitaar van Apparat en
de tranerige strijkers op de achtergrond zorgen voor de warme gloed
die de ijle Allien duidelijk kan gebruiken. In ‘Sleepless’ klinkt
haar stem dan weer afstandelijker en koeler, zodat de vergelijking
met de indietronics van Lali Puna
of ms. John Soda zich opdringt.
Ook ‘Leave Me Alone’ heeft weinig met stuwende techo van doen:
Apparats vocale capaciteiten mogen dan aan de beperkte kant zijn,
de gezapige zangpartij past perfect bij de symbiose van
gemanipuleerde synths en strijkers in combinatie met een lome
hiphopbeat.
Fans van Allien en Apparat hoeven echter niet te wanhopen: de twee
verloochenen hun roots niet en dus vallen er ook heerlijk duistere
technotracks te horen. Met de housy synths van opener ‘Turbo
Dreams’ die het opnemen tegen (alweer!) een lekkere gitaarpartij en
venijnige glitches voelen we ons verblind door een pikdonkere nacht
waar slechts enkele elektronische effecten sporadisch voor een
veelkleurig vuurwerk zorgen. De subtiliteit wordt dus nooit uit het
oog verloren op ‘Orchestra of Bubbles’. Dat bewijzen ook ‘Metric’
en ‘Retina’: de twee songs waarin cello’s en violen een erg
prominente rol opeisen terwijl diepe bassen ons willens nillens
naar het zwarte gat toe zuigen. Slechts naar het van de plaat toe
woekert de tumor van de monotonie soms net iets te veel. ‘Under’
komt te traag op gang en zou niet misstaan op de tracklist van de
zoveelste ‘Solid Sounds’ (nooit een goed teken!) en ook bij
‘Edison’ slaat de verveling onverbiddelijk toe.
Die paar zwarte vlekjes op de bijzondere, kleurrijke planeet van
Ellen Allien & Apparat kunnen de pret echter niet drukken.
Daarvoor zijn de muzikale fonkelingen te sterk en te aantrekkelijk.
Wie houdt van verfijnde elektronica zal zich met alle plezier als
een satelliet in een baan rond ‘Orchestra of Bubbles’ laten
brengen. In het melkwegstelsel waar ook Nathan Fake en The Knife
rondzweven, blinkt deze ster het hardst.
