Zij die voor 1970 geboren zijn, kunnen zich waarschijnlijk het fenomeen Part Time Punks nog wel herinneren: jong grut dat tijdens de week schijnbaar braaf en netjes in uniform naar de katholieke school huppelde, het haar deftig in een zijstreep gekamd, stiekem sigaretten rokend en tictacjes vretend om thuis niet door de mand te vallen …
But didn’t we all … Want tijdens het weekend staken dan plots de blije momenten de kop op: de lederen jekkers waarop met witte verf NO FUTURE was geschilderd, werden uit de kast gehaald, de hanenkammen kwamen bovendrijven, de tamme ratten dansten op de schouders van pre-gothic lolita’s, de flesjes Sassi schoven van neus tot neus …
In 1978 brachten Dan Treacy en zijn Television Personalities (TVP’s) een ode aan deze jonge snaken in hun DIY-hitje "Part Time Punks". Nu, bijna drie decennia en een kleine tien jaar (muzikale) inactiviteit later, verschijnt My Dark Places, een sublieme cocktail van dat typische indiepop-voor-grote-kinderen-geluid dat we van hen gewoon zijn en het zwartste dat Treacy waarschijnlijk ooit uit zijn lyrische neuronen heeft laten glippen.
Het mag gezegd: de spil van de TVP’s heeft de laatste tien jaar genoeg persoonlijke problemen gehad om een hele boxed set met de titel My Dark Places uit te brengen. Maar zoals al aangeduid, is het typische gevoel voor humor dat eveneens deel uitmaakt van het patrimonium van deze groep zeker niet te verwaarlozen.
Zo is het bijvoorbeeld niet duidelijk of het in "Ex-Girlfriend Club" om een nostalgische terugblik gaat, dan wel om een ludieke knipoog naar een aantal personen uit Treacy’s eigen verleden, of misschien gewoon naar een bepaalde periode — getuige daarvan de stukjes tekst die verwijzen naar Althea & Donna’s "Uptown Top Ranking".
En zo gaat het eigenlijk heel de cd door. Een pak ditties waarin dat nimmer aflatende tongue-in-cheek gevoel voor humor aanwezig is, afgewisseld met nummers die zowel qua opbouw als arrangement niet meteen in de mainstream thuis te brengen zijn.
"How did the Velvet Underground get that sound?", vraagt Treacy zich af in het nummer "Velvet Underground". Het is een vraag die volledig overbodig is, aangezien de TVP’s tot dezelfde familie muzikale buitenbeentjes behoren die hun eigen geluid hebben weten te creëren, en die vaak nagebootst maar nooit geëvenaard zijn. "Now, I thought we were good…", zingt de man achter de groep die in 1982 een lp uitbracht, getiteld They Could Have Been Bigger Than The Beatles… Blijkbaar hebben de jaren voor wijsheid, nederigheid en ervaring gezorgd want de TVP’s, hier verrijkt met oorspronkelijk groepslid Ed Ball en zangeres Victoria Yeulet, bewijzen met My Dark Places inderdaad dat ze het na bijna drie decennia underground ploeteren en na een kleine tien jaar afwezigheid nog steeds niet verleerd zijn.
De kleine groten van de muzikale aarde hebben nog mooie tijden voor zich. Maar er moet uiteraard wel aandacht aan besteed worden! Waarover Treacy precies lamenteert in "I Hope You’re Happy Now" en "There’s No Beautiful Way To Say Goodbye" is niet zeker. Maar met een beetje verbeelding zie je zo het spook van de pas overleden Nikki Sudden door deze songs waren. Suddens eerste groep, The Swell Maps, en de TVP’s waren destijds even samen op Rough Trade. Jowe Head, één van de sleutelfiguren uit de al te korte geschiedenis van The Maps, was bovendien bassist bij de TVP’s van 1984 tot 1994.
Tot slot nog dit: dacht u nu echt niet dat het de hoogste tijd werd dat u zich eens ging verdiepen in het oeuvre van een groep die in 1981 "I Know Where Syd Barrett Lives" zong, om in 2006 even filosofisch "Don’t sit under the apple tree with anyone but Lou Reed" te verkondigen?
