Wat is dat toch met die Duitse metalscene ? Na jarenlang alleen
maar bagger geproduceerd te hebben, lijkt het wel alsof ze sinds de
eeuwwisseling aan een heuse remonte bezig is, want het aantal
nieuwe bands en de daarmee gepaard gaande releases springen als
paddestoelen uit de grond. Na Caliban, dat zijn ziel aan de platte
commerce heeft verkocht, is het de beurt aan Neaera, Maroon en
Heaven Shall Burn om het mooie weer trachten te maken.
Hoe slaag je er echter in om binnen een genre dat zo goed als
uitgemolken is, tóch fris en origineel te klinken ? Door
bijvoorbeeld resoluut de kaart van de agressie te trekken. Zo moet
Neaera alvast geredeneerd hebben, want in plaats van melodieuze
momenten door zijn sound te verweven, heeft de band zijn geluid met
een flinke dosis death metal overgoten. En man, smaakt dat heerlijk
…
Met ‘Mechanisms Of Standstill’ levert Neaera al meteen een stevig
visitekaartje af: de furieuze screams en diepe grunts wisselen
elkaar vliegensvlug af terwijl de scheurende gitaren en heuse
blastbeats je trommelvliezen zowaar aan diggelen slaan. Ook tijdens
de daaropvolgende songs geeft den Duits flink van jetje en dat
zonder ook maar één seconde naar adem te happen. Ronduit
indrukwekkend … Pas tijdens ‘The Crimson Void’ neemt Neaera wat
gas terug en laat de band pas écht zien tot wat hij in staat is:
het nummer steekt van wal met een vinnige drumsolo en mondt, nadat
de gitaren hun intrede hebben gemaakt, uit in een stevige
mid-tempobeuker, om zich zo lekker diep in je hersenpan te nestelen
en daar nooit meer weg te gaan. ‘The Crimson Void’ betekent ook een
keerpunt op ‘Let The Tempest Come’, want vanaf dan laat Neaera ons
met een aantal andere facetten van zijn muziek kennismaken.
‘Paradigm Lost’ knalt misschien als vanouds, de song staat in
schril contrast met het instrumentale ‘Life Damages The Living’ dat
zowaar een menselijk kantje van Neaera laat zien. Afsluiter ‘Scars
Of Grey’ past dan weer geheel binnen de eerste helft van de plaat
en vormt dan ook een prachtig sluitstuk voor vijfenveertig minuten
zwaarmetalen geweld van de bovenste plank.
Alles bij elkaar genomen komt ‘Let The Tempest Come’ van Neaera
aardig in de buurt van een maximumscore. Met Benjamin Hilleke
beschikt de band over één van de betere brullers binnen het genre
en ook de rest van het gezelschap, de ritmesectie in het bijzonder,
weet van welk hout pijlen maken. Ik voel echter aan mijn water dat
Neaera tot nóg meer in staat is en dat in de toekomst ongetwijfeld
ook gaat tonen. Wordt met andere woorden vervolgd …
