En zo kwam ook Domino aan zijn eind. Met een herbevestigend optreden van Mogwai, een loeiend concert van troonpretendenten 65DaysOfStatic, en waardevolle herinneringen aan Akron/Family. Domino 06 was fijn, en wij vonden van u hetzelfde.
De leden van Akron/Family ogen als vier redneck hillbillies met een voorliefde voor bier en LSD en zo klinken ze eigenlijk ook: de hele set werd ondergedompeld in bizarre psychedelische noise-uitbarstingen, folkexploten en dwingende drones. Akron/Family maakt er een sport van om geen enkele kleur te bekennen en smokkelt schaamteloos waterpijpen, blokfluiten minuscule belletjes en dies meer in wat ongetwijfeld de meest bizarre maar ook meest intrigerende set van deze hele Domino-editie is. Een openbaring voor velen zo blijkt achteraf.
Wolf Eyes heeft met Burned Mind nieuwe noisehartjes voor zich gewonnen maar klinkt live vooral deprimerend saai. Hoewel de groep nog onder een goed gesternte start, klinkt de monotone drumslag die doorheen alle nummers gejaagd wordt, te droog en te eighties om langer dan een nummer te boeien. De noise-uitbarstingen lijken enkele fans wel als muziek in de oren te klinken, maar de overdreven Amerikaanse serieux — we zijn niet in een rockstadion dank u — wringt ironisch genoeg al snel elke poging om dit ernstig te nemen de nek om. Nathan Youngs indrukwekkend gekrijs ten spijt, lijkt het merendeel van de zaal het dan ook vooral verveeld dan wel geamuseerd te bekijken. En dat kan toch nooit de bedoeling geweest zijn?
Zenuwen in het kamp van 65DaysOfStatic: net voor de groep invalt in "Drove Trough Ghosts To Get There" slaat gitarist Joe snel een kruisteken. Het is niet nodig. De groep wordt al tijdens de tape-intro aangemoedigd vanuit het publiek, wanneer de groep loeiend invalt, worden meer en meer zieltjes gewonnen. De reeds overtuigden zorgen hier al voor wat ambiance.
Beats knetteren alle kanten uit, gitaren gieren, maar voor het eerst sijpelt het besef kristalhelder door dat dit dansmuziek is: wie maalt om "songs" als geen ledemaat stil kan blijven op de knetterende ritmes van "I Swallowed Hard, Like I Understood" terwijl gitaren gloeiend rood gieren. Deze band maakt dan wel postrock, bewegen is de boodschap. De crossover vanuit drum ’n bass geeft deze band zijn élan, de voortdurende switch tussen headbangen en dansen is zijn eigen unieke territorium. Orgelpunten "Retreat! Retreat!" (ja, this band is voorlopig nog even unstoppable) en "Radio Protector" bevestigen nog even: hier is vanavond veel terrein gewonnen.
Heeft Mogwai een moeilijke taak om na zoveel machtsvertoon het publiek terug subtiliteit te tonen? Na tien jaar staan Stuart Braithwaite en de zijnen aan de top van de postrock-Olympus, en getuige het optreden zondagavond is er meer nodig dan volume en overgave om hen uit hun evenwicht te brengen. Met een soort ongenaakbaarheid opent de set met een aanzwellend "Auto Rock", het oudje "New Paths To Helicon (Pt. 1) zet de toon meteen juist.
Opvallend is hoe de Schotten laveren tussen oud werk van debuut Young Team en vroege EP-verzamelaar Ten Rapid en de nummers van het recente Mr. Beast. Wat in de negen jaar daartussen is gebeurd, blijkt de groep niet zo hard meer te interesseren. Live komen de nieuwe songs trouwens tot leven, maar het is met "Like Herod" dat Mogwai de puntjes definitief op de i zet. Dit streelt en geselt afwisselend én jaagt zuiverende geluidsgolf, na reinigende uitbarsting door de lichamen heen. Een zinderend witheet "Glasgow Mega Snake" moet enkel nog binnenkoppen: nauwelijks een halfuur gespeeld en de punten zijn binnen. En dan moet de dubbele piano nog komen van "Friend Of The Night", één van de mooiste nummers die de groep ooit schreef.
"We’re No Here" sluit de reguliere set slepend en log af — op het randje van doom —, bissen doet de groep met de onverslijtbare tornado "Mogwai Fear Satan". Na tien jaar kan de groep het nummer feilloos op routine spelen, het effect blijft er niet minder om. Met een laatste golf feedback mag Domino 06 zich tot het verleden rekenen. Een waardiger slotakkoord is niet denkbaar voor een festival dat graag randjes verkent.