Romantische melancholie, u kent het wel: dat weeë gevoel ter hoogte van de milt, ergens tussen de vluchtige extase van de kalverliefde en een misselijkmakende stomp in de onderbuik. Orchestra Of Bubbles, het resultaat van een Berlijns onderonsje tussen grootstadprinses Ellen Allien en haar schaduwridder Apparat, grossiert in elektronische pareltjes die dit soort weemoed oprakelen.
Drie eeuwen geleden, in 1774, genas de Duitse Werther zichzelf op drastische wijze van hartzeer en zwaarmoedigheid, en voegde hij met een enkel schot de term ’Sehnsucht’ toe aan het vocabularium van onze oosterburen. Ongeveer tweehonderddertig jaar later kwam Jungfrau Ellen bovendrijven met het bejubelde Berlinette. Het meest opgemerkte nummer op die plaat was het onder de huid kruipende "Sehnsucht", Alliens hedendaagse interpretatie van dat oude meerlagige begrip.
Die track pendelde tussen een pompende clubhit en dromerige salontechno. Gortdroge rollende beats, de gebroken ijle zang en een schichtig heen en weer schietende melodie vormden de soundtrack bij een moderne waakdroom over een nachtelijke autorit van hier naar nergens. Terwijl vaal gele regendruppels tegen de voorruit kletsten en de verblindende koplampen van sporadische tegenliggers reflecteerden op het natte wegdek, zong een imaginaire Morrissey op repeat: "To die by your side, is such a heavenly way to die …". "Sehnsucht" zou de gevoelsmatige voorbode blijken van het emotionele huzarenstukje dat Orchestra Of Bubbles is geworden.
In de drie jaar tussen Berlinette en Orchestra Of Bubbles, plaatste Allien bpitch control, het toonaangevende label waarover zij de plak zwaait, prominent op de muzikale kaart. Naast het promoten van beloftevolle protegés (Sascha Funke, Paul Kalkbrenner, Modeselektor …) stak de Duitse diva haar tijd in twee mixalbums en een uitstekende vierde langspeler (Thrills). Uiteindelijk vond Frau Allien, anno 2006, een gaatje in haar drukke agenda en nodigde ze stadsgenoot en collega-labelbaas Apparat uit voor de thee om eens over de business te kletsen. Twee stukken Pflaumentorte, een Quetschenknödel en wat Aachener Lebkuchen later was de blauwdruk voor Orchestra Of Bubbles een feit.
Dat de samenwerking tussen beide elektronicagrootheden een enkeltje richting onvoorwaardelijk succes zou betekenen, kon nochtans op voorhand niet gegarandeerd worden. Apparat, bedrijfsleider van het halve shitkatapult-label (de andere helft zit in de achterzak van T. Raumschmiere), en bij de slager en de bakker gekend als Sascha Ring, behaalde naam en faam dankzij albums (Duplex, Multifunktionsebene, …) vol minimalistische glitch en berekende huwelijken tussen micro-elektronica en klassieke instrumenten. Allien daarentegen, moet het hebben van breed uitzwaaiende, vaak donkere nummers met zware bassen en een half oog gericht op de dansvloer. Het uiteindelijke resultaat is desondanks een coherent album geworden waar buigen noch barsten aan te pas zijn gekomen.
Orchestra Of Bubbles staat van bij de aanvang stevig onder stoom. "Turbo Dreams" en ook "Rotary" dragen duidelijk een Ellen Allien-etiketje: rechttoe rechtaan golvende melodieën, verknipte en in stukken gescheurde stuiterende beats, en op de eerste track zowaar loeiende gitaren. Met "Retina" en "Metric" wordt subtiliteit het mot du jour: een partij strijkers begeleidt het wegtikkende "Retina" elegant naar een eindpunt, terwijl nieuwe geluidslaagjes worden aan- en afgedragen. Op "Metric" zijn diezelfde strijkers het behang voor de ruwbouw die wordt opgetrokken uit kale bassen. Met "Jet" benadert het duo de perfectie: zwaar, donker, ijl, hard, snel, subtiel … en dat alles netjes gedoseerd en minutieus getimed. Vanaf "Leave Me Alone" ten slotte, verdampt het harde werk en zweeft het album met de dichtheid van helium door "Edison", om te eindigen met het wondermooie "Bubbles", een knisperend slaapliedje waar de fluisterstem van Allien in ronddrijft. Een van de beste elektronische albums van 2006!
