Midden jaren ’90 was house een vuil woord geworden: techno vond de housemuziek te lichtvoetig en de zogeheten eurodance groepen als 2 Brothers on the 4th Floor en Snap! beschimpten het genre met commerciële deuntjes. Daft Punk wist met Homework het ultieme tegengif te brouwen.
De knieval voor de commercie was tekenend voor die tijd: de eerste boysbands vervuilden de ether, de verloedering van het muzieklandschap nam toe. De Chicago-house van Marshall Jefferson en Frankie Knuckles of de acid variant van Lil’ Louis waren een stille dood te gestorven, iemand moest de house terug een ziel injecteren.
Het waren uitgerekend Fransen die de Amerikaanse housebeat in ere herstelden: zij begrepen dat ze door het uitpuren van de discokant van de house het genre nieuw leven konden inblazen. House is immers niet voor niets het kleinkind van de Motown soul. Vanaf 1993 koppelden Motorbass en drijvende kracht Etienne De Crécy met zijn Super Discount de Chicago-house aan pure discoklanken: de french touch was geboren. Eigenaardig genoeg was er toen van Daft Punk nog geen sprake. Thomas Bangalter en Guy de Homem Christo hebben ook nooit een pioniersrol geveinsd, net als Nirvana vonden ze het warm water niet uit, maar waren ze de juiste groep op het juiste moment.
Waar De Crécy braafjes conceptmuziek maakte, durfde Daft Punk een gebalde vuist te maken tegen alle conformiteit. "Da funk back to the punk, come on", zo opent Homework. Het is die punkattitude die Daft Punk zo enig maakte: de unieke symbiose van het underground karakter van de house, het speelse van de disco en het je m’en foutisme van de punk ontketende een ware revolutie.
Doorbraaksingle "Da Funk" is het schoolvoorbeeld, een moddervette housetrack zonder weerga. The Chemical Brothers namen deze track op in hun sets en zo ging de bal aan het rollen. De internationale erkenning bleef niet uit. Daft Punk was de eerste Europese groep die zich mocht aansluiten bij The Mongoloids, een elitair clubje vol gelijkgestemde zielen, opgericht door Armand Van Helden. Niet veel later bezorgden The Chemicals het Franse duo een lucratieve platendeal bij Virgin.
Het album kreeg de titel Homework mee: een op schijf vermomde blok graniet die recht in het gezicht uiteenspatte. Een rauwe cocktail vol stomende beats, vocoders en ronkende gitaren, een opgestoken middelvinger tegen alles wat conventioneel was. Een plaat die het laatste stukje bewustzijn van de mens afschuurde. Letterlijk zelfs, want de tandem Bangalter – de Homem Christo profileerde zich naar de buitenwereld toe als robots. "Machines are us" naar analogie met Kraftwerk, de peetvaders van de elektronische muziek. Het duo had respect voor hun klassiekers; op Homework wijdden ze met "Teachers" een volledige track aan hun illustere voorgangers: Lil’ Louis, Kenny Dope, Louie Vega,… allen passeren ze de revue.
Waar de hiphop doorheen de sloppenwijken van de banlieus weerklonk, vulde deze rauwe variant op de french touch de champagneglazen in het stadscentrum van de lichtstad. Gerenommeerde clubs als Paris Is Sleeping – Respect Is Burning hadden aan Daft Punk een vette kluif. Toch wilden de Parisiens benadrukken dat wat ze maakten echte straatmuziek was. "The future of dance music always come from the streets", dus integreerde de groep gesamplede straatgeluiden in "Wdpk 87.3 fm" en doorheen de intro van "Da Funk".
Die street attitude, gekoppeld aan de eerder genoemde punkinvloeden, deed Daft Punk het oor winnen van een groot deel van het rockpubliek. "I was the first guy playing Daft Punk to the rock kids. Everybody thought I was crazy,… I’ve never been wrong", zo debiteert James Murphy (LCD Soundsystem) op zijn doorbraaksingle "Losing My Edge". Diezelfde Murphy die later met "Daft Punk Is Playing At My House" zijn voorliefde voor de Fransen niet onder stoelen of banken steekt.
Een bijkomende troef voor het binnenhalen van de rockzieltjes was dat de groep het ook live kon waarmaken. Niet enkel dancefestijnen als I Love Techno, maar evengoed grote rockfestivals als (toen nog) Torhout / Werchter werden door het duo zinderend afgesloten.
Homework was een gigantisch verkoopsucces en legde de groep geen windeieren: Bangalter tekende voor de soundtrack van de controversiële film Irréversible en onder het pseudoniem Stardust bracht hij de gigantische hit "Music Sounds Better With You" uit. Jammer genoeg leidt popularisering al te vaak tot verpulping. De unieke sound die gecreëerd was, werd veelvuldig gekopieerd en ondingen als Mojo en Phats & Small katapulteerden housemuziek terug richting commerciële charts. De cirkel was opnieuw rond.
Doemdenkend kan je stellen dat Homework slechts een anticiperen was op het ultieme commercialiseren van de house. "There’s only music, so that there’s new ringtones", zo drukten Arctic Monkeys ons onlangs nog met de neus op de feiten. Daft Punk zal evenwel altijd koppig hun eigen zin blijven doen, dat bewezen ze vorig jaar nog met het introverte "Human After All", waarop ze de critici die hun van gemakzucht betichtten ten tijde van Discovery stevig de mond snoeren. Toch zal Daft Punk vooral door Homework herinnerd worden; een plaat die de housemuziek van onder het slop hielp, ze naar de mensen bracht, in de ether, op festivalpodia… zonder ze "plat" te doen klinken.
