Met goede Belgische punk is het zoals met sympathieke Vlaams Belangers: ze bestaan vast wel, maar zijn erg moeilijk te vinden en sowieso al gestigmatiseerd door de reputatie van het merendeel van hun soortgenoten. Dearly Deported is in elk geval een valabele kandidaat om een van de schaarse uitzonderingen op de regel te vormen. Wat punk betreft dan.
Het grote probleem met punk is de vaak nogal puberale connotatie die ermee gepaard gaat. Eens de militante tienerjaren plaats geruimd hebben voor een negen-tot-vijf-revolutie in witgekalkte kantoren en de zwarte T-shirts door rolkraagtruien en hoornen brilmonturen zijn vervangen, moet ook de punk het afleggen tegen de “intellectuelere” muziek. En, toegegeven, het staat ook wat sneu om de anarchie te prediken met de nieuwste mp3-speler in de ene en De Standaard in de andere hand. Waar het vooral op aankomt, is ofwel het verhaal geloofwaardig te brengen, ofwel zichzelf als punkband niet al te serieus te nemen.
Dearly Deported heeft duidelijk voor de eerste optie gekozen. Van puberale pretpunk à la Blink182 — wat is het zalig lang geleden dat we daar nog iets van gehoord hebben — is hier geen sprake. De broertjes Tim en Michael Toegaert schreeuwen zich de geëngageerde ziel uit het lijf om hun boodschap toch maar te laten overkomen. Het overwegend zwarte artwork, de teksten waar de existentiële wanhoop uitdruipt en een hoesfoto met een geknevelde kindpop in een kale kelder laten weinig aan de verbeelding over.
Deze jongens menen het dus en dat is eraan te horen. Alleen jammer dat de teksten zelf maar zelden het wat stereotiepe schoolengels overstijgen. Maar op muzikaal vlak zit het wel snor met Dearly Deported. De band verenigt op Watching From A Distance de donkere kant van de punk, met zware riffs en een indrukwekkende ritmesectie, met poppy melodieën. Punkrock van het soort dat ook niet-hardcore-punkfanaten zal kunnen boeien. Bij momenten doet Dearly Deported denken aan Five Days Off en zelfs Lagwagon.
Dearly Deported heeft alvast één belangrijke troef, waar het bij veel punkbands aan ontbreekt: een zanger met een stem die sterk en toonvast genoeg is om helder boven het gedreun uit te komen zonder te vervallen in een sessie atonaal gekrijs. Niet toevallig zijn de sterkste nummers op Watching From A Distance die waar de stem van Tim Toegaert het best tot uiting komt. Prototype daarvan is “Constantly Constantine”, maar ook “Standing On The Shoulders Of A Giant” verdient wat dat betreft een eervolle vermelding.
Watching From A Distance is dus best een leuke punkplaat geworden. En een beloftevolle toekomst valt er zeker in te horen, maar van een écht geweldige plaat is Dearly Deported nog enkele stadia verwijderd. Laat hen nog een tijdje op de achtergrond rijpen en wat schaven aan die teksten en Dearly Deported kon wel eens een van de voortrekkers op de Belgische punkscene worden. In de tussentijd grijpen we echter nog net iets eerder naar Five Days Off.
