Infadels :: We Are Not The Infadels

De laatste tijd worden we overstelpt met sensaties van over het kanaal. Maar als ze even aanstekelijk zijn als Infadels vormt dat helemaal geen bezwaar. Het Londense dancepop-vijftal levert een debuut af waarop je haast meer hooks terugvindt dan op een viswedstrijd.

De naam van het album lijkt te verwijzen naar de bandnaam die Infadels is, en niet The Infadels. Een misverstand waar ook Arctic Monkeys mee te kampen heeft, een groep die het lidwoord uit zijn naam weerde als reactie op de "The"-opleving van de voorbije jaren. In een interview verklaarden de jongens van Infadels echter dat de albumtitel een knipoog is naar "Ceci n’est pas une pipe", het schilderij van onze surrealist René Magritte. Hulde aan zij die hun klassiekers kennen! Maar goed, tot zo ver de trivia.

Het is tegenwoordig een hype om tegen hypes te zijn. Toch zou het wat cru zijn om Infadels onder die noemer te plaatsen, de band rekruteert namelijk al een tijdje trouwe fans dankzij een ijzeren live-reputatie. Infadels speelt een soort van dancepop of electrorock die doet denken aan Radio 4 en vooral LCD Soundsystem, bewegingsvriendelijk geluid dus dat ook op een podium overtuigend gebracht kan worden. Vorig jaar stonden ze al op Pukkelpop, wat ze dit jaar wegens succes mogen overdoen. Zelf zien (en horen) is nog altijd de beste manier om het te geloven.

We Are Not The Infadels gaat onmiddellijk van start met een stoelen-aan-de-kant gehalte waar zelfs Felice en zijn Swingpaleis op XTC niet tegen op kunnen. "Love Like Semtex" is even explosief als de titel doet vermoeden. Wie nog niet overtuigd is krijgt "Can’t Get Enough" — inclusief een baslijn als een trein — in het gezicht gegooid. "Topboy" op zijn beurt opent verrassend met een psychedelische gitaarintro en wordt dan gekaapt door een catchiness die aan Kaizer Chiefs (het orgeltje!) doet denken. "Jagger ’67" gaat over een rokkenjager die denkt dat hij Mick Jagger in 1967 is — "I use my eye like the radio / Tuned in lead out" — en vormt samen met het openingsduo het podium der beste songs.

Het album bestaat deels uit wat trager werk, en daarin moet Infadels jammer genoeg zijn meerdere erkennen. Dat wil niet persé zeggen dat die nummers partypoopers zijn, maar ze halen wel voor een stuk de drive uit deze plaat. "1’20"" is een instrumentaal opvullertje van — jawel — een minuut en twintig seconden en vloeit naadloos over in "Murder That Sound". "Stories From The Bar" is geen nummer voor op het feestje zelf, maar eerder voor tijdens het naar huis rijden. Gelukkig krijgen we eerst nog "Reality TV" en "Give Yourself To Me" te horen, songs die van wal steken met de een synthsound à la Goldfrapp.

We Are Not The Infadels is een sexy feestje waarop iedereen is uitgenodigd. De lichten gaan dan misschien wel iets vroeger aan dan gehoopt, dat kan de pret niet drukken. Zo kunnen we moe maar voldaan op zoek naar onze losgeshakete ledematen, die nog ergens op de dansvloer liggen. Een geslaagd debuut!

http://www.infadels.co.uk/
http://www.infadels.co.uk/
Wall Of Sound

verwant

Infadels

Botanique, Brussel, 9 oktober 2008 Als Libertinesfan was het mijn...

aanraders

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

The Slow Show :: Subtle Love

Eigenlijk had The Slow Shows daags na verschijnen van...

Goes & Goes :: Nie Gezeverd

Bestaat er zoiets als blues uit Vlaamse klei getrokken?...

Public Service Broadcasting :: This New Noise

Geef J. Willgoose, Esq. een oubollig onderwerp en hij...

recent

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

test

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

Nicolas Barral :: Als de fado weerklinkt

De periode Salazar is een donkere bladzijde in de...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in