Soundtracks en vooral "music inspired by the motion picture"-albums zijn een interessante bron van inkomsten voor platenmaatschappijen allerhande. Nu eens kiezen ze voor de klassieke touch waarbij een componist een album lang zijn kunnen mag tonen, dan weer wordt het album volgestouwd met al wat "hip" en "in" is en dus goed verkoopt.
Bij de eerder klassieke aanpak verzandt een album echter maar al te gauw in geluidsbehang dat zonder de bijhorende beelden nauwelijks interesse weet op te wekken. De compilaties bevatten al te vaak meer kaf dan koren, waarbij de grote namen ofwel afdankertjes en winkeldochters op het album pleuren dan wel gemakzuchtig voor een al uitgebrachte song kiezen. Kortom, we zien nog steeds het nut van soundtracks, op een enkele geslaagde poging na, niet in.
Met The Proposition OST waagt Nick Cave zich opnieuw aan een soundtrack, deze maal met zijn Bad Seeds / Dirty Three-buddy en fellow aussie Warren Ellis. The Proposition is een rauwe film rond vier outlaw-broers die het landelijke Australië onveilig maken in de late negentiende eeuw. Na een raid op een boerderij, waarbij ze de hele familie uitmoorden en een zwangere vrouw verkrachten, worden twee van de vier broers gearresteerd.
Kapitein Stanley doet een van de broers een bedenkelijk voorstel: hij en zijn jongere broer worden vrijgelaten als hij er in slaagt de oudste broer, die nog steeds vrij rondloopt, te vermoorden, zoniet zal zijn favoriete jongere broer opgehangen worden. Dat een dergelijk verhaal rond broederliefde en -moord, alsook wraak en vergelding spek voor Caves bek waren, mag dan ook niemand verbazen.
Ellis en Cave hebben echter voor een klassieke aanpak gekozen, waardoor de muziek in de eerste plaats een ondersteunende rol heeft gekregen. Het zijn dan ook spaarzaam aangeklede songs geworden, die naam niet altijd even waardig, die dit album vullen. Nu en dan mag Cave even kreunen, terwijl droge klanken uit de boxen waaien en de troosteloosheid zichtbaar wordt.
The Proposition OST is dus geen klassieke Cave geworden, noch leunt het album aan bij The Dirty Three. Cave en Ellis weten met dit album evenwel een beklemmende sfeer te wekken die ook zonder de bijhorende beelden desolaatheid oproept. The Proposition OST is een indrukwekkende soundtrack geworden, maar het blijft — alle goede bedoelingen ten spijt — toch gewoon een soundtrackalbum.
The Proposition OST is dan ook in de eerste plaats een album geworden voor liefhebbers van de betere soundtracks, en voor Cave-aficionados die elke release, hoe onbeduidend of obscuur ook, van de man in huis dienen te hebben. The Proposition OST is een aanrader, maar dan wel alleen voor wie van het genre houdt.
