Het Britse Hundred Reasons beleefde de ultieme nachtmerrie van elk beginnend groepje na het succes van hun debuut Ideas Above Our Station. Opgevist door een major label, dat na de teleurstellende verkoop van hun tweede plaat de groep pijlsnel weer liet vallen. Kill Your Own moet de plaat van de grote revanche worden.
We hebben Hundred Reasons nu al twee keer live gezien, telkens in het voorprogramma van groepen die groter en simpelweg ook beter zijn. De energie is er wel, het talent ook, maar het ontbreekt de vijf Britten dat vleugje extra dat van middelmatige jeugdhuisrockers wereldsterren kan maken. Het was telkens ter promotie van hun tweede plaat Shatterproof Is Not A Challenge, dat uiteindelijk slechts 60.000 keer over de toonbanken ging. Een groot contrast met de verkoop van hun debuutplaat (200.000).
Eigenlijk was het geen verrassing. Op geen enkel moment kon de groep de energie en de bezieling van hun debuutplaat nog eens overdoen. De geweldige hooks en catchy refreinen hadden plaatsgemaakt voor een commerciëler geluid dat niet kon opboksen tegen ander Brits geweld dat de hitlijsten bestormde. Hoe dan ook, in september 2005 kreeg de groep een contract-van-de-laatste-kans bij een ander major, V2. Benieuwd of we het spreekwoord over de ezel en de steen van onder het stof mogen halen.
Kill Your Own begint alvast sterk. Een donkere intro kondigt "Broken Hands" aan, een nummer gebouwd op de frustraties van het voorbije jaar. Het nummer is samen met twee andere gemixt door de gerenommeerde producer Dave Sardy (Oasis, Rolling Stones). Ook de titeltrack "Kill Your Own" kan ons bekoren. Stereotiepe rock, dat wel, maar sterk gebracht en met het nodige meeknikgehalte.
"Live Fast, Die Ugly" doet ons even schrikken. Snelle hardcorepunk met een geweldige metalriff. Dit is het soort nummer dat wij liever wat meer hadden gehoord, maar als je commercieel succes beoogt, is dit ongetwijfeld een slechte zet. Ook "Feed The Fire" ademt het soort rock-’n-roll venijn uit waar wij wel van houden. Jammer genoeg zijn dat de enige songs waar we positief over kunnen zijn. Van "Destroy", duidelijk een toekomstige single, en "The Perfect Gift" krijgen we het warm noch koud. "The Chance" en "This Mess" zijn flauwe plakkers. Over de rest van de plaat zwijgen we wijselijk.
Op Kill Your Own maakt Hundred Reasons jammer genoeg krek dezelfde fouten die hen op Shatterproof de das omdeden. Ze willen én commercieel succes én hun oude fans plezieren. Het resultaat: vis noch vlees. We houden na een grondige deliberatie vier songs over die de middelmaat overstijgen en dat is te weinig. Hundred Reasons is weer een stap dichter bij de vergetelheid.