Het is lang geleden dat een plaat ons zo deed huiveren na de eerste luisterbeurt. Nochtans is ons geoefende gehoor heel wat gewoon als het om grensverleggende en chaotische muziek gaat. Maar Error is zo donker, snoeihard en nihilistisch dat naar adem happen de enige mogelijkheid is.
Error is ontsproten uit het zieke brein van Monno, oorspronkelijk ontstaan als een project van drie jonge kerels uit de Zwitserse experimentele muziekscène. Ze speelden hun eerste shows in het hippe Berlijn, dat snel hun permanente verblijfplaats werd. De Canadese bassist Derek Shirley voegde zich net op tijd bij de Zwitsers voor een tour in het voorprogramma van het gerenommeerde Melt Banana. Verwar Monno vooral niet met de Japanse postrockers van Mono, want u zou wel eens voor een lelijke verrassing kunnen komen te staan. Error is Monno’s tweede plaat. De vorige, Candlelight Technology, kon bij de gespecialiseerde pers op veel bijval rekenen.
Dat het viertal allesbehalve van conventies houdt, merken we bij het bestuderen van de verpakking van Error. Geen cd-doosje voor de Zwitsers maar een 28 pagina’s tellend boekje. Knap artwork, dat wel. Van de hand van undergroundkunstenaar Dennis Tyfus, die ook al werkte met onder meer Khanate en Wolf Eyes. Maar handig om het ding verticaal in je cd-rek te klasseren is het allerminst. Misschien is het wel de ultieme truc om ervoor te zorgen dat je plaat niet in de vergetelheid verzeilt. We kunnen Monno geruststellen: ook zonder klasseringmoeilijkheden zullen we Error om uiteenlopende redenen niet snel vergeten.
De plaat opent met "Necronomik", de ideale soundtrack voor een B-horrorfilm. Nosferatu strompelt uit zijn graf, op zoek naar zijn volgende prooi. Een slopend drone-ritme stuurt een verwoestende wall of sound de huiskamer in. "Tiny Fossels" is andere koek: uptempo noise die Lightning Bolt afschildert als een bende mietjes. Eigenlijk bestaat Monno uit twee soorten tracks die je met de eerste twee kan vergelijken; bezwerende drone-beats staan lijnrecht tegenover hysterische chaos. Een middenweg bestaat niet.
We fronsen de wenkbrauwen wanneer we lezen dat Monno een saxofonist in de rangen heeft. Terechte verwondering, zo blijkt na het lezen van het promoblaadje, want de sax wordt door twee gitaarversterkers gestuurd waardoor hij klinkt als een slecht gestemde gitaar going mental. Reken daarbij nog een bas, drums, laptop en occasioneel hysterisch geschreeuw van zanger Gilles Aubry en het plaatje is compleet.
Monno is behoorlijk donkere en harde shit die fans van Lightning Bolt, Boris en Sunn0))) zeker zal bekoren. Hebt u nog nooit van bovenstaande groepen gehoord, dan zijn er na het aanschaffen van Error twee mogelijkheden: ofwel gaat er een heel nieuwe wereld voor u open, ofwel gaat u slapen met een levensgroot trauma en stekende hoofdpijn.
