‘t Barre Land :: Anatol / De President

Twee is beter dan een, en daarom meteen twee Oostenrijkse stukken: de ene avond Arthur Schnitzler, de andere Thomas Bernhard. Tussen de Weense auteurs ligt honderd jaar geschiedenis, maar bij ´t Barre Land lijken zij tweelingen. De voorstellingen zijn erg vergelijkbaar en daardoor volledig inwisselbaar. Het bezorgde ons een ongelofelijk déjà vu-gevoel.

Zowat het enige waarin de twee voorstellingen van elkaar verschillen, is de inhoud. Anatol is een levensgenieter van de hogere klasse, die de levendige herinneringen aan zijn minnaressen koestert en deelt met zijn vriend Max. We volgen de liefdesperikelen van Anatol doorheen zeven afzonderlijke eenakters die bol staan van een humor die niet voor deze van Schnitzlers tijdgenoot Oscar Wilde moet onderdoen. De President is dan weer het verhaal over een absolutistisch despoot en zijn vrouw, waarbij de humor is ingewisseld voor een onderhuidse kritiek van Thomas Bernhard op het nazisme.

Anatol is een levendige voorstelling. De teksten worden vol vrolijke esprit gebracht, met tal van leuke grapjes tussen acteurs Vincent van den Berg en Ingejan Ligthart Schenk. De hechte vriendschap tussen Anatol en Max wordt op schitterende wijze door hen tot leven gebracht. Verder wordt aan de dialogen weinig toegevoegd, Schnitzlers tekst spreekt meestal voor zich. Af en toe wordt deze enkel onderbroken door een streepje muziek of een vurige goocheltruc. Ook bij De President zijn er muziek en grappen, maar schaarser. Het geheel komt veel zwaarder over, zeker in de tweede helft waarin de president een ontmoeting heeft met zijn minnares in Portugal. De monoloog krijgt een soort eentonigheid die bij Anatol ook al wel aanwezig was, maar minder opviel door de levendigheid van de acteurs.

´t Barre Land heeft er duidelijk voor gekozen om de twee voorstellingen zo nauw mogelijk op elkaar te laten aansluiten. Niet alleen in spel maar ook in aankleding is de gelijkenis zeer opvallend. Beide avonden zien we een sober decor met de keuze voor prachtige houten vloeren en de noodzakelijke zetel of stoelen, maar verder niets dat overbodig is. Ook in de kostuums zien we een soortgelijke soberheid die gepaard gaat met een zekere stilering. Alleen de muziek is iets grotesker, niet voor niets spelen de twee stukken zich af in het land van de Weense wals.

Het initiatief om twee voorstellingen met elkaar te confronteren, kan alleen maar waardering verdienen. ’t Barre Land heeft echter al te zeer zijn best gedaan om de twee auteurs dichter bij elkaar te brengen, en heeft daardoor de verschillen die een discussie zo interessant zouden kunnen maken uit het oog verloren. Daardoor voelt de tweede voorstelling aan als één grote herhaling, en dat komt de aandacht niet ten goede. Zelfs het uitstekende acteerniveau kan daar dan niets meer aan veranderen.

Twee voorstellingen, en niet eens voor de prijs van één. Op zich zijn het allebei geslaagde producties maar te veel van hetzelfde laken een broek. Wie valt voor een scherpe politieke satire — absolutisme is immers nog steeds geen onbekende voor de wereldpolitiek — kiest best voor De President. Wie houdt van de humor van Oscar Wilde, kan beter naar Anatol gaan, al vervalt deze voorstelling dan weer in het niets bij wat ´t Barre Land, bijgestaan door De Onderneming, eerder met deze Britse schrijver deed.

Anatol en De President zijn nog tot 15 april op tournee in Nederland en Vlaanderen. Voor data, zie de speellijst

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in