In 2004 was hij nog de singer-songwriter die elke Rockrallyfinale sinds Jef Mercelis per definitie heeft, ondertussen heeft hij zich al lang laten kennen als Milow-van-zichzelf. Met het prachtige The Bigger Picture presenteert hij zich aan de wereld. "I think I’m ready for rock ’n roll", zoals hij zelf zingt in openingsnummer "Born In The Eighties".
Milow: "Dat was luchtig bedoeld. Maar als je tien jaar uitkijkt naar je eerste plaat, dan voelt het echt wel als een nieuw hoofdstuk als het eindelijk zover is. The Bigger Picture is het begin van iets nieuws, vandaar ook dat ik op een bepaald moment besloten heb om in eigen beheer te gaan werken en niet meer te wachten op een platenfirma. Ik moest vooruit om niet te stagneren, en met een goede distributiedeal is mijn plaat overal te vinden."
enola: "Born In The Eighties" is geen evidente, maar wel een ijzersterke opener. Het nummer staat daar met opzet?
Milow: "Dat nummer is de definitie van de volledige Milow, wie ik was de afgelopen twee-drie jaar. Het is een nummer dat ik meestal als afsluiter van mijn set speel, en het is ook zo’n typisch laatste nummer voor een plaat. En dat wilde ik niet. Vandaar dat ik dacht: ’laat ik dat maar als opener gebruiken in plaats van zo’n typische vlot in het gehoor liggende single’. En het maakt ook de cirkel ook rond: van "grew up in the nineties/at least that’s what I’ve tried", waarna ik probeer mijn generatie te vatten, gaat het als laatste zin van de plaat toch naar "It’s not all that bad". Het is een trip, een weg die afgelegd wordt."
enola: Jouw generatie wil controle, zing je.
Milow: "En dat is een absurd gegeven. Er zijn nog niet zo veel platen gemaakt door en over mensen die in de jaren tachtig geboren zijn en in de nineties opgroeiden. En zelfs al heb ik de antwoorden niet, dan probeer ik toch een soort algemeen beeld te schetsen van onze generatie. Ik alludeer op mijn ouders die gescheiden zijn, dat is wel specifiek, maar het gaat voor bijna iedereen van mijn generatie op. Ik vind die thematiek boeiender dan het zoveelste liefdesliedje. Ik open gewoon de discussie over onze generatie, en die wordt vervolgd op mijn volgende platen."
enola: Wat bindt jullie generatie dan?
Milow: "Iets onuitgesprokens. Ik heb het gevoel dat er een rode draad is die mensen van mijn generatie bindt, zaken die bij anderen op onbegrip stuiten — maar het is natuurlijk moeilijk om iedereen over dezelfde kam te scheren. We zijn allemaal opgegroeid in relatieve weelde, maar zijn toch vaak kinderen van gescheiden ouders. Dat is ook een breuklijn: in de jaren vijftig wilden ouders dat hun kinderen het beter zouden hebben dan zij, nu hebben ouders het goed en dan zie je twee reacties bij hun kinderen: of ze willen nog meer, worden nog materialistischer, of ze hebben het gehad met die rijkdom en zijn aantrekkingskracht. Ik hou eerder van het ontplooiingsprincipe: gewoon doen waar ik zelf zin in heb en jaar per jaar, maand per maand zien. Ik volg geen groots opgezet plan."
"enola: je spreekt in dat openingsnummer over de scheiding van je ouders en je haalt het nu aan als een element dat jouw generatie definieert. Heeft het je kijk op relaties beïnvloed?
Milow: "Je kunt er maar beter van uitgaan dat een relatie kan aflopen, dat het na tien jaar wel eens gedaan kan zijn. Als je dat gegeven vooraf al kunt omarmen, doe je aan een emotionele vaccinatie, dan komt het minder hard aan als het gebeurt. Waarom tekent het de generatie van onze ouders zo? Omdat zij er net van uitgingen dat het voor eeuwig was. Dat het ooit gedaan kon zijn, was een groot taboe."
Dat gaat ook op voor andere facetten van het leven, zoals werk: als je er van uitgaat dat je het kwijt kunt spelen, kan je jezelf veel ellende besparen. Het is een gezondere manier om tegen de dingen aan te kijken. "If that’s what it takes, then I’ll sell my soul", zing ik. Dat is natuurlijk relativerende humor, ik ga nooit meedoen aan een wedstrijd als Idool of Eurosong. Maar tegelijk lijkt het me beter om het feit te omarmen dat controle hebben een utopie is."
"Ik heb dat pessimisme altijd al in me gehad, maar als tiener was dat huwelijk nog een baken. Ik geloofde niet echt in een langdurige relatie, maar bij mijn ouders kon het dus blijkbaar toch. Omdat de scheiding pas laat gebeurde — ik was al negentien — heb ik het anders ervaren. Zoiets leert je gewoon dat het leven vol onverwachte wendingen zit. Je hebt een paar ankerpunten, oases van rust, maar eigenlijk zijn ook dat illusies. Ik besef wel dat ook dat een vorm van naïviteit is, gelijk aan het moment waarop je als kind ontdekt dat je ouders toch niet die supermensen zijn. Dat zijn groeipijnen, ballonnen die voortdurend kapot geprikt worden, en je moet dat maar een plaats kunnen geven."
enola: Je bent een van de laatsten van jouw lichting uit de Rockrally die een full-cd uitbrengt. Dat is uitzonderlijk, meestal hoor je enkel van de winnaars nog iets. Hoe verklaar je dat?
Milow: "Twee jaar is eigenlijk te kort om daar een oordeel over te vellen. Het is natuurlijk wel symbolisch dat een dag na mijn cd-release de nieuwe editie begon: ik geef de fakkel door. Na mij zijn er nog maar twee deelnemers die een plaat moeten uitbrengen, maar tegelijk zijn al die platen ook meer voor een publiek van insiders. De enige groep die bij het grote publiek is doorgebroken, is Absynthe Minded. Als we dan toch zo’n goede editie waren, hoop ik dat nog een aantal van ons zullen doorgroeien."
"Dat de stap naar eigen beheer nu veel sneller wordt gezet, heeft er natuurlijk veel mee te maken, maar dat is niet voor iedereen een goede zaak, dat besef ik wel. Soms is het beter als iemand wat meer tijd neemt. Ik had twee jaar geleden nooit verwacht dat ik nu al een plaat uit zou hebben. Dat stond toen nog ver van mijn bed. Ik wil ook niet al te snel opnieuw een plaat uitbrengen, gewoon om iets nieuws uit te hebben, hoewel ze daar bij mijn boekingskantoor wel op drukken."
enola: Met een mooie dramatische quote stelde je dat je in de Rockrally bent geboren. Betekent de wedstrijd zo veel in de carrière van een artiest?
Milow: "Ik sta vandaag waar ik sta door die deelname, en ik ben me er van bewust dat dat me nog tien jaar gaat achtervolgen. Je kunt dat maar beter aanvaarden. Al hoop ik dat het ook over de plaat gaat, nu die er is."
"Wat mensen onderschatten, is dat je in de halve finale of finale van de Rockrally voor heel veel volk kunt spelen: drie liedjes lang heb je de volledige aandacht van honderden of soms duizend mensen. Het zal jaren duren voor je dat op je eentje nog eens zult bereiken. Zo’n finale heeft ongelofelijk veel weerklank, heel veel mensen zien je daar."
enola: Productioneel zit The Bigger Picture geweldig in elkaar. De verdienste van producer Nigel Powell?
Milow: "We hebben de plaat echt met ons tweeën gemaakt in een studio in Koningshooikt. Het was een heel intuïtieve samenwerking. We hebben elkaar vertrouwd en de nummers laten gebeuren. Als we al eens een verschillend idee hadden, vonden we altijd wel een tussenweg: we zaten erg op dezelfde lijn."
"Elke song kreeg de behandeling die hij nodig had. Dan mogen ze zeggen dat de plaat te braaf is, ik wilde geen stappen overslaan. Popmuziek moet het hebben van iets ondefinieerbaars als buikgevoel, en na een paar platen is het moeilijk om daar nog volledig op te vertrouwen omdat je begint te rationaliseren. Bij een debuut is dat anders: ik had een aantal liedjes en die wilde ik opnemen. Een debuutplaat heeft iets naïefs. Als je Closing Time van Tom Waits hoort, die plaat heeft ook iets dat later niet meer terugkomt. Bij een debuut doe je wat je wilt, zonder je iets aan te trekken van wat mensen verwachten. En ik weet dat het nooit meer zo wordt. Tot voor kort kende niemand mij, en ik weet dat mijn tweede plaat zo nooit meer kan zijn."
enola: Je koos voor Nigel als producer omdat hij ook het geweldige Almost Here van Unbelievable Truth opnam. Heb je nooit overwogen om zelf meer die richting uit te gaan en een echte groepsplaat te maken?
Milow: "Dat is iets dat ik zeker niet uitsluit, een soort akoestische indierichting zoals Death Cab For Cutie. Als ik één muzikale erfgenaam van Unbelievable Truth zie, dan is het die groep. Maar ik wilde eerst iets op plaat zetten dat het eerste anderhalve jaar sinds de Rockrally reflecteerde, en omdat die nummers solo geschreven en gebracht zijn, wilde ik ze niet uit die wereld halen — al evolueerden sommige nummers toch al in die richting. "Excuse To Try" krijgt toch een full-band-behandeling. Mijn tweede plaat zal ongetwijfeld gekleurd worden door het spelen met anderen: ik heb er geen behoefte aan dit soort nummers nog eens te schrijven."
enola: Na Anton Walgrave, Tom Helsen en Nona Mez ben je de vierde singer-songwriter die vanuit Leuven een nationaal niveau bereikt. Wat zit er hier toch in het grondwater dat er geen rockgroepen maar troubadours aan de bomen groeien?
Milow: "Geen idee. Het moet er iets mee te maken hebben dat hier veel jongens met gitaren komen studeren vanuit alle provincies. Je ziet dat ook op de Open Mic Night die we nu in Het Depot zijn begonnen: beginnende muzikanten kunnen daar voor een klein publiek hun eerste pasjes zetten. Vorige week was het de tweede keer en het was weer een groot succes. Maar dat is begrijpelijk. Stel dat ik in Kortrijk woonde, was ik misschien met Piet Goddaer van Ozark Henry in contact gekomen. Wie hier met muziek begint, leert andere songschrijvers kennen. Zo beïnvloeden ze elkaar."
enola: Tot slot, vlot het nog wat met de thesis?
Milow: "Niet zo erg, de tijd ontbrak me om er veel aan te werken. Ik hoop dat mijn promotor veel naar Radio 1 luistert, dat hij het begrijpt. Want dat was de voorwaarde voor het uitstel, dat hij een cd zou krijgen als hij uit was. Ik weet niet of ik hem die nog kan bezorgen, misschien moet ik maar wachten tot ik een hoofdstuk af heb."
