Het Morr-label kleurt al een tijdje buiten de elektronicalijntjes. Electric President heeft dan ook bitter weinig met elektronica, maar alles met indie-pop te maken. Electric President heeft helaas even weinig te maken met het hoge niveau dat de elektronische Morr-platen doorgaans halen.
De trends in indiemuzieknerdland gaan nogal heen en weer. De laatste tijd mag het weer episch en euforisch klinken. Recent waren er ook de gevoelige country, de organische elektronica, de elektronische pop, de lo-fi pop, de anorganische elektronica, noisy postrock en de freakende drummachine.
Electric President is huisvlijt: twee jongetjes met een goeie computer, enkele gitaren en een van een onwetende oudere mens weggegrist vintage keyboard die gedetailleerde en dromerige pop in elkaar knutselen. Een tiental jaar geleden maakte Pinback met dat soort muziek het mooie weer. Ze zetten zich stevig vast in ons ruggenmerg met duh-duh-duh’s en pah-pah-pah’s, gefluisterde samenzang en bizarre teksten. Electric President vist nogal opzichtig uit diezelfde vijver.
Songs als "Good Morning, Hypocrite" en "Grand Machine no. 12" doen dat zelfs behoorlijk onsubtiel, maar halen nauwelijks het niveau van Pinbacks saaiere laatste albums. Elders klinken dan weer echo’s van Grandaddy, Sigur Ros, Aphex Twin en The Postal Service. Iets origineler zijn de gemompelde ’Yep’ en ’Goddammit’ die "Ten Thousand Lines" enige spanning geven, het krakende en dreigende "Metal Fingers" en epische afsluiter "Farewell". "Insomnia" is zowaar een heerlijk indiepopnummer waar we zelfs in onze grootste knorbuien weinig op tegen hebben.
Electric President blinkt echter vooral uit in alternatieve gewoonheid. Ben Cooper en Alex Kane hebben ongetwijfeld alle juiste albums en vinden ze allicht ook om de juiste redenen goed. Ze zouden er echter creatiever mee mogen omspringen dan wat ze hier laten horen. Elke groep die de voorbije jaren enigszins scoorde op sites als goddeau en Pitchfork krijgt een al dan niet bedoelde hommage mee. Misschien is het om te lachen of ironisch, of zelfs oprecht een hommage, maar zolang ze er zelf niks aan toevoegen, blijft het verdienstelijk geknutsel van indiekids met teveel tijd.
Slecht is Electric President zeker niet, maar mateloos enthousiast wordt een mens ook niet van dit soort albums. Ze kamperen doorgaans enkele weken in de buurt van de cd-speler, omdat nummertje X of Y (in dit geval waarschijnlijk "Insomnia" of "Farewell") opeens blijft hangen en lekker wegdweept. Vrienden met dezelfde muzieksmaak zullen instemmend knikken en iets later hun nieuwe indiepopsnoepje bovenhalen. Het is het soort album dat na die drie weken stof vergaart in cd-kasten en -bakken. Vis noch vlees, leuk en goed gemaakt, maar op geen enkel moment onmisbaar.
