Toen we de eerste maal DJ Shadows …Endtroducing hoorden ging een nieuwe wereld voor ons open. Kenners wisten ons te vertellen dat de man zijn samples niet haalde uit het handvol platen van James Brown of funkgrootheden maar obscuurder Europees werk plunderderde. Die nacht kregen we een visioen.
Als een gek hadden we in kringloopcentra immers platen die ook maar vaagweg interessant leken of te gek om los te lopen waren, aangeschaft vanuit het vage idee dat zoveel absurds niet verloren mocht gaan. Vrienden beweerden spottend dat we in rusthuizen en op trouwfeesten succes zouden hebben met onze collectie, vooral wanneer de feestgangers lichtjes aangeschoten waren maar voor ons was het anders. Wij waren namelijk op zoek naar de Heilige Graal, de ultieme plaat die kitsch en genialiteit samenvoegde. En ooit zouden we daar onze samples uit puren voor een nieuw meesterwerk.
Dat we niet de enigen zijn met deze droom bewees Backini met Threads dat opgebouwd werd met voor de hand liggende samples gepuurd uit zogenaamde foute platen. Op vaak hilarische wijze verweefde de man derderangssongs met goedkope popdeuntjes tot een broeierig loungy geheel. Het huzarenstukje bracht hem niet de faam noch de glorie die DJ Shadow of zelfs RJD2 te beurt viel maar bij kenners werd een nieuwe naam in de annalen geschreven.
Op Re : creation start na een hilarische intro, het aan Massive Attack verwante, soulvolle "Little Big Horn" waar Backini zich geruggensteund weet door Dakia Saunders. Ook bij "Wake Up" worden we getrakteerd op de vocale capriolen van Saunders, deze maal gekleurd met electro en jazz. "Electro Industry" roept de sfeer op van "Berlin beim Nacht" of beter Düsseldorf door een zorgvuldig gekozen sample van een strenge lerares Duits die ons Ilsagewijs de woorden "Machinen Industrie" aanleert, waarna we een kleine les over de industriestad Düsseldorf krijgen.
Een track later zitten we opeens in een broeierig New York waar brotha Droop Capone loos gaat op de old skool track "Radio" waarin hij de hele hiphop-scene nogmaals terecht mag wijzen: "Tupac is dead, you rappers need to let the man rest. He dissed y’all when he was here in the flesh (…) I feel like I need to shoot someone or get shot to get some airplay." De single "Victoria Falls" opent met scheurende gitaren om nog geen tel later eightiespop te pletter te laten lopen op de vervormde stemsample "I am in love with Stephen Hawking".
Ook "Boathouse" speelt leentjebuur bij de jaren tachtig, al worden er deze maal voldoende stoorzenders doorgejaagd om de song alle richtingen tezelfdertijd uit te laten lopen."Deus Ex Machina" gaat nog een stapje verder door voluit voor de plastieken weemoed te kiezen maar weet tijdig het roer om te gooien, zodat er zowaar ware emoties door het goud en glitter heen schitteren. Met "The City" dient zich opnieuw een streepje romantiek aan maar deze maal is het Richard Palmer die de zanglijnen voor zich neemt en Unkle voorzichtig om de hoek komt piepen.
De duisternis uit "Family Secret" laat zich gewillig inpalmen door op hol geslagen lege drums terwijl een veelvoud aan klanken door de mangel wordt gehaald. "Chameleon" klinkt zo mogelijk nog vreemder door onderhuids sluimerende geluiden tot een geheel te smeden waardoor The Art of Noise een houvast vormt. "Rockall Baliey" laat echter geen enkele referentie toe: akoestische gitaren vormen een leidraad waarbinnen drumcomputers, blazers en ander fraais een plaats toegewezen krijgen, zolang ze het maar netjes houden.
Re : creation kiest nu eens voor soulvolle op zachte electro steunende songs, dan weer weeft het een klankentapijt dat zich zachtjes onder de huid nestelt. Backini heeft nogmaals bewezen dat ook met niet voor de hand liggende samples een prachtalbum gecreëerd kan worden. Misschien moeten we onze droom maar vanonder het stof vandaan halen.
