Aeon Flux




Het gebeurt steeds minder vaak dat een film zó ontieglijk,
ongelooflijk, experimenteel slecht is dat ik spontaan zin krijg om
als een gecastreerde hond ergens op een eenzaam grasveld naar de
volle maan te zitten huilen. Enkele jaren professioneel film kijken
en je raakt aan veel gewend. Kudos dus, voor de verdorven
geesten achter ‘Aeon Flux’, een prent die al even onbekijkbaar is
als de titel doet vermoeden. Na een kwartier wou ik vertrekken, na
een half uur zat ik mentaal om genade te smeken, na een uur maakte
ik nota van de zin: “nog liever een avondje gezellig doorbrengen in
de Deense ambassade in Beirut dan in een zaal waar dit gedrocht
speelt”. Hersenloze sci-fi action crap? Moet kunnen. Af en
toe. Maar er zijn grenzen.

Het verhaal (en aangezien u het zich gegarandeerd nog zult
afvragen: néé, ik heb niet gedronken, dit is écht het verhaal van
de film): ergens in de 21ste eeuw breekt er een verwoestend virus
uit dat 99 procent van de mensheid doodt. Wetenschappers onder
leiding van een zekere meneer Goodchild weten op het laatste
nippertje een geneesmiddel te vinden en een vijftal miljoen mensen
overleeft. Anno 2400 hebben deze gelukkigen zich gevestigd in
Bregna, een utopische grootstad die nog steeds geleid wordt door de
nazaten van Goodchild.

Maar er is trouble in paradise: steeds meer mensen
verdwijnen mysterieus en de overheid weigert er iets aan te doen.
De weerstand tegen de Goodchilds wordt steeds groter, tot er een
krachtige verzetsbeweging ontstaat: de Monicans zijn vastbesloten
om de bestaande orde omver te werpen. Eén van hen is Aeon Flux
(Charlize Theron in een potentieel carrièreverwoestende rol), een
in suggestief leder gehulde superheldin die de opdracht krijgt om
de Goodchilds persoonlijk een kopje kleiner te maken.

Van echte plotevolutie kan in geen geval sprake zijn: tijdens de
eerste vijf minuten wordt het uitgangspunt van de film geschetst,
en na een dik uur krijgen we een sequens waarin we te horen krijgen
wat precies de waarheid is achter de verdwijningen in Bregna. Die
twee segmenten dragen eigenlijk de hele prent, en tussendoor
krijgen we geen enkele scène – maar dan ook geen enkele – die daar
iets aan toevoegt. Het narratieve gedeelte van ‘Aeon Flux’ bedraagt
dus ruwweg tien minuten van de 93 die dit onding duurt. Voor het
overige krijgen we een hoop onsamenhangende onzin: actiescènes die
nergens toe leiden, houterige dialogen en personages die weggelopen
lijken uit de koortsdromen van een schizofreen die verslaafd is aan
‘Familie’.

Zo krijgen we bijvoorbeeld Sophie Okonedo als een collega van Aeon
Flux die haar voeten heeft laten vervangen door een extra stel
handen – u mag voor het gemak zelf een witz bedenken met het woord
“handig” erin. Frances McDormand speelt dan weer de leidster van de
Monicans, die in contact blijft met haar agenten via een mentale
snelverbinding. Theron sluit haar ogen of drukt ergens op een
knopje dat bijzonder gemakkelijk geplaatst werd op haar rug en
hopla, zo bevinden we ons in een maagdelijk witte ruimte waar
McDormand, voorzien van een waanzinnig Els De Schepper-kapsel, haar
plechtstatig van op een futuristisch preekgestoelte toespreekt.
Nee, ik heb niet gedronken, echt niet. En tenslotte is er nog Pete
Postlethwaite als een verrimpelde oude man die om de één of andere
bizarre reden gekleed gaat in een gigantisch condoom. En dat
terwijl hij niet eens de grootste lul is die hier over het scherm
paradeert.

Die eer gaat naar Marton Csokas, de mannelijke love interest
van dienst die erin slaagt om een hele film lang geen enkele regel
dialoog geloofwaardig uit z’n mond te wringen. Hij staart in de
camera alsof hij last heeft van brandend maagzuur en declameert
zijn teksten alsof hij inwendig de volgende mantra steeds voor
zichzelf herhaalt: denk aan het geld, denk aan het geld, denk aan
het geld… Maar goed, dat is een probleem waar niet alleen hij
last van heeft: ook Charlize Theron, nochtans een madame die er mag
zijn, slaapwandelt doorheen de foeilelijke sets en lijkt elke
neiging om ook maar de minste emotie te tonen succesvol te
onderdrukken. Cynische mensen (die bestààn!) hebben al luidop het
vermoeden uitgesproken dat ‘Aeon Flux’ wel eens voor Theron zou
kunnen betekenen wat ‘Catwoman’ voor Halle Berry betekende. Laat
ons op z’n minst vaststellen dat deze drek alles behalve
purrrr-fect is voor haar carrière.

Blijven daar nog de actiescènes, die geheel naar verwachting zijn
opgetrokken uit het soort CGI waar ze bij Playstation hun neus voor
zouden ophalen en zo flitsend zijn gemonteerd dat elk gevoel voor
choreografie stante pede verloren gaat. Wat mij stoort, is niet
zozeer dat die actiesegmenten ongeloofwaardig zijn – dat spreekt
voor zich – maar wel dat ze nauwelijks te volgen zijn. Wie erin
slaagt om niét lichtjes zeeziek te worden tijdens Therons pogingen
om het hoofdkwartier van de Goodchilds binnen te dringen, moet
dringend deelnemen aan één van die zuipwedstrijden die ze in de
zuidelijke Verenigde Staten wel eens houden – uw maag is bij deze
van beton.

De enige reden waarom een mens – of althans, een man – naar ‘Aeon
Flux’ zou kunnen gaan kijken, is om wat bloot Theronvlees te zien
te krijgen, maar zelfs daar blijven we op onze honger zitten. Ze
draagt jarretellen en een paar outfits waardoor je spontaan een lap
leder zou willen zijn, maar laat ons eerlijk zijn: Theron heeft al
méér laten zien in andere films, dus daar hoeft u het ook niet voor
te doen.

‘Aeon Flux’ is een verspilling van tijd, geld en… nuja, niet
bepaald van talent, maar toch zeker van tijd en geld. Zorg dat het
niet ùw tijd en geld wordt.

Met:
Charlize Theron, Marton Csokas, Johnny Lee Miller, Sophie Okonedo, Frances McDormand, Pete Postlethwaite
Regie:
Karyn Kusama
Duur:
93 min.
2005
USA
Scenario:
Phil Hay, Matt Manfredi

verwant

The Tragedy of Macbeth

Voordat The Tragedy of Macbeth in de zalen kwam...

Nomadland

In haar humanistische roadmovie Nomadland laat Chloé Zhao haar...

Bombshell

In de nasleep van het schandaal dat de machtige...

Atomic Blonde

Ze is niet alleen groot, mooi en blonde, ze...

Hail, Caesar!

Het is al bijna tien jaar geleden dat de...

aanraders

Madeleine Collins

Regisseur Antoine Barraud is geen grote naam in het...

Belfast

Naar eigen zeggen had Kenneth Branagh al jaren plannen...

Blaze

Hoewel hij vooral bekendheid geniet als een acteur...

recent

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

test

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

Nicolas Barral :: Als de fado weerklinkt

De periode Salazar is een donkere bladzijde in de...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in