Vijf stemmen, vier gitaren en een drumstel, daarmee gaan de Groot-Antwerpse rockers van A Brand hun luisteraars te lijf. De unieke sound die daarmee gepaard gaat, goten ze in elf hapklare en catchy songs. Net genoeg is dat voor een erg fijn plaatje: Hammerhead.
Glampop, glamrock, artrock…aan niets zeggende omschrijvingen geen gebrek in het muziekwereldje. Ook A Brand ontsnapt er niet aan. Zelf houden ze het gelukkig op gitaarrock, wat ons betreft de term die de groep het meest benadert. Zeker voor deze plaat, die veel van de electro van debuutalbum 45 RPM overboord gooit. Dat zorgt voor een stevig, heterogeen geluid waar de plaat op haast geen enkel moment van afwijkt. Het gaat een beetje ten koste van het aanstekelijk aangename demosfeertje van 45 RPM, maar het is een logische en noodzakelijke stap voor een groep die flink op weg is zijn grote potentieel waar te maken.
De toon wordt met opener "Interrupt My High" meteen gezet. De gitaren stretchen hun snaren en aanstekelijke deuntjes worden afgewisseld met een refrein dat gemaakt is om festivalweides in lichterlaaie te zetten. Het daaropvolgende "Some Peace" is misschien wel het meest complete nummer van het album. Onversneden pop, ondersteund door melancholisch rockende teksten.
Op "’Till Death" is het al onmogelijk die rebels op de vloer tikkende rechtervoet stil te houde en bij "Beauty Booty Killerqueen" begint zelfs onze booty ongewild heen en weer te schudden. Voortgestuwd op eighties beats en drijvend op het heerlijk zwoele refrein breekt de band voor het eerst helemaal uit de verschillende keurslijven die ze krijgen aangemeten. Als Jamiroquai een decennium eerder in het leven was geroepen zouden ze zo klinken. Ook doorheen Hammerhead vallen die eightiesinvloeden op. Artificieel klinkende gitaren funderen de titelsong, al blijft A Brand net zo goed hedendaags rocken.
Allemaal opwindend en leuk dus, maar de eentonigheid loert om de hoek. "Northpolesilver" is het eerste nummer dat au fond niets te bieden heeft. Even lijkt het richting The White Stripes uit te gaan, maar dat blijkt al snel veel te hoog gegrepen. Het is een hol niemendalletje, dat al wordt vergeten bij het horen van de eerste noot van het werkelijk fantastische "Mutiny". Zanger/gitarist Dag Taeldeman heeft het nummer thuis op de zetel geschreven en dat is heerlijk hoorbaar. "Can somebody please explain why the hell we get so mean?" zucht hij. De woorden ademen stuk voor stuk het zondagmiddaggevoel uit, een term als "emotional mutiny" klonk nooit zo herkenbaar. We zijn duidelijk aanbeland bij het rustpunt van de plaat, en kunnen even drie minuten achteruit leunen. "Mutiny" zweeft op een melancholisch tapijt dat een rust en beheersing uitstraalt die verder op het album nergens meer geëvenaard zal worden.
"Electric Electric", A Brand’s hommage aan dat pure rock-’n-roll gevoel, siddert van opwinding. Op een bijzonder aandoenlijke manier doen de jongens alle moeite van de wereld "to electrify your spine". Het lukt hen niet helemaal, daarvoor klinkt het allemaal wat te hol, maar het is een nobel initiatief. Met "A Perfect Habitat For Foxes" komt de band een laatste keer in de buurt van "Mutiny". De gitaren van "Hammerhead" keren terug, en tegelijkertijd fluistert het nummer ons de hele tijd "Broken Social Scene!" in het oor. Afsluiter "Tonight" valt vooral op omdat het in zijn staart niet één maar twee bonustracks meezeult. Leuk extraatje, al zijn het eerder geinige tussendoortjes dan volwaardige nummers.
Was 45 RPM vooral nog een charmant plaatje, met Hammerhead zou A Brand wel eens de definitieve doorbraak kunnen forceren. Mainstream genoeg om voor doodgewone poprock te kunnen doorgaan, maar met het scherpe randje waarmee ze zich fluitend distantiëren van de rest. Koppel daar nog hun stevige live-reputatie aan en wij zien het niet meer fout gaan voor deze Landegemse wereldburgers.