Hoe druk je je onvrede over de staat van de wereld zo begrijpelijk mogelijk uit? Door holle slogans op je hand te krabbelen? Door wereldverbeterende teksten te zingen of te brullen? Het kan directer dan dat, zo bewijst 65DaysOfStatic: kanaliseer alle energie, angst, pijn én hoop in een aanval van woeste instrumentale rock — en laat er dan ook nog eens een laptop op los. goddeau haalt deze live-sensatie naar Leuven voor hun debuut op het vasteland. Verwacht u aan een explosie.
65DaysOfStatic heeft in Engeland nu al een ferme live-reputatie opgebouwd. Wie debuut The Fall Of Math of opvolger One Time For All Time gehoord heeft, begrijpt dat dat binnen de lijnen der verwachting lag: deze groep ademt pure power uit. Denk aan de vroege Mogwai en vergeet de rustige stukken, voeg er knetterende elektronische beats aan toe, en tel er de overgave bij die Explosions In The Sky live tentoon spreidt. Kan een groep dit volhouden?
Joe (gitaar): "Geen idee hoe onze muziek gaat evolueren. Ons doel is muziek te maken die zo krachtig en relevant mogelijk is. En ja, we zijn een rockband, we gebruiken elektrische instrumenten en computers, dus we zijn al eens luid. Hangen die twee dingen samen? Daar zijn we nog niet uit."
Paul (laptop): "Het is moeilijk uit te leggen omdat we gewoon op ons gevoel afgaan. En die relevantie verschilt ook van song tot song. Als we voelen dat een song nuttig is, een urgentie in zich heeft, dan gaan we er van uit dat hij op een of andere manier nodig is."
"We zullen onze best doen om niet zachter te worden, daar is het de tijd niet naar. Dat al die innoverende laptopmuzikanten als Kid606 er eind jaren negentig niet in zijn geslaagd om de mainstream te veroveren, komt omdat een man achter een computer niet echt uitnodigt tot wild gedrag. We hebben daarvan geleerd en zijn zo niet. We springen nog steeds heel wat op en neer."
enola: Toch klinkt One Time For All Time al een stukje minder hard.
Paul: "Dat vind jij, maar we hebben al van anderen te horen gekregen dat de plaat onbeluisterbaar is omdat ze zo meedogenloos is. En dan horen we de ene keer dat ze meer elektronisch is, terwijl anderen klagen dat we de elektronica achter ons hebben gelaten en ons op gitaar focussen. Maar dit was de enige mogelijke muziek die we konden maken. En laat me duidelijk zijn: het was niet gemakkelijk."
enola: Hoe zou je het verschil met The Fall Of Math beschrijven?
Rob (drums): "Eén jaar, vier tours, te weinig slaap, een sluimerende lage zelfdunk, een gebrek aan soberheid. Een gave om onze boodschap te vertroebelen en dan terug te vinden. Dit hele album is giswerk, een mening die gevormd is zonder over al de feiten te beschikken. Of liever: een mening terwijl ze wordt gevormd, puur door trial and error."
Paul: "De plaat gaat voor ons alle vier over iets anders. Het gaat over touren, over de dingen die we geleerd hebben of leren. Doordat we geen songteksten gebruiken, wordt de betekenis niet vastgelegd. Hetzelfde nummer kan dus andere dingen uitdrukken afhankelijk van hoe we ons voelen of wat er in ons omgaat als we het spelen. Daardoor blijven onze concerten ook zo fris, we worden onze songs nooit moe."
enola: Eén van de invloeden die jullie vernoemen is Godspeed You! Black Emperor. Voelen jullie ook verwantschap met hun politieke standpunten? Wat is jullie boodschap aan de wereld?
Joe: "We houden van Godspeeds muziek, en van heel wat van de dingen die ze zeggen. Alle groepen zouden iets te vertellen moeten hebben want muziek is nog altijd iets dat uit een gemeenschap komt. Het kan dus nog altijd een politiek wapen zijn, een manier om ideeën te delen, zelfs als ons de mogelijkheden tot protest worden afgenomen."
"Het zou niet mogen dat een groep niets te vertellen heeft, zelfs al is het gewoon maar de ideeën van anderen doorgeven, zoals wij doen: laat ons stoppen met vanalles te kopen dat we niet nodig hebben, laat ons iets doen aan de klimaatsverandering voor het te laat is. Laat ons àlles in vraag stellen omdat het ons recht is. Als we het recht niet hebben om onze zeg te doen, laat ons dan toch iets zeggen, want de mensheid is zichzelf systematisch aan het uitroeien. And let’s dance while we’re at it."
enola: Een citaat van jullie: "We willen iets toegankelijks maken in een ontoegankelijk en elitair hoekje van de muziek. We zouden het niet erg vinden om populair te zijn. We zien liever een hele generatie die een bepaald idee heeft van hoe muziek moet zijn die zich plots realiseert dat het ook iets helemaal anders kan zijn." Waar blijft die majorlabeldeal?
Joe: "Heel wat mensen laten zich de dominante cultuur de strot inrammen. Ze zoeken niet verder. En tegelijk zijn de mensen die alternatieve muziek maken of beluisteren daar vaak erg elitair over. Zou het niet geweldig zijn om plots in de mainstream op te duiken en mensen te laten weten dat er andere dingen zijn out there, en niet alleen die groepen waar veel geld wordt ingepompt?
enola: Ik kijk uit naar de dag dat jullie in Top Of The Pops staan.
Paul "We moeten duidelijk een paar sterke popsongs schrijven. En daarmee verloochenen we onze integriteit niet want we proberen altijd popsongs te schrijven. We willen dat onze muziek zo toegankelijk mogelijk is. En aangezien we altijd 65DaysOfStatic zullen blijven, zijn we er vrij gerust in dat het niet erg op Coldplay zal lijken. Het zal klinken als ons. Er zijn genoeg voorbeelden van ongelofelijk sterke nummers die toch geaccepteerd werden door de mainstream omdat ze te goed waren om genegeerd te worden: "Born Slippy", "Firestarter", "Love Will Tear Us Apart", … dat zijn een paar van de beste popsongs ooit. Maar we zijn ons ervan bewust dat dit idee wel eens erg naïef zou kunnen zijn of misschien zelfs defaitistisch, want het gaat er van uit dat je deel moet uitmaken van de mainstream, iets waar we niet echt in zouden mogen geloven."
enola: Een collectief als Godspeed You! Black Emperor gelooft meer in grassroot economies. Is dat een betere manier: een netwerk van kleine economietjes die met elkaar verbonden zijn?
Paul: "Dat is op een bepaalde manier misschien zelfs een meer hoopvolle gedachte, want het is gebaseerd op het idee dat er tenminste een alternatief kan bestaan die de mainstream uitdaagt. Als Godspeed, of wie dan ook, zo’n netwerk zou opstarten, dan levert dat de wereld bijna zeker al meer op dan door weer een song te schrijven, hoe goed die ook mag zijn. Over dat soort dingen praten en denken we veel na als groep."
enola: In alles wat jullie schrijven — mails, teksten in het cdboekje, interviews ook — voel ik net als in jullie muziek een soort wanhoop over de wereld doorschemeren. Waar komt die zwarte kijk vandaan?
Joe: "Musiceren is een soort eerlijkheid. Als onze nummers een emotie uitstralen, is dat omdat we dat wilden uitstralen."
Paul: "Kijk: we komen naar België voor twee concerten en spelen onderweg naar huis een derde in Nederland. Dat wil zeggen dat we ongeveer tweeduizend kilometer gaan rijden in een busje dat liters benzine zuipt. Zo hebben we ook eens research gedaan voor de twee weken die we gaan toeren in het Verenigd Koninkrijk in februari. Over die drieduizend kilometer die we daarvoor gaan rijden, gaan wij vier elk verantwoordelijk zijn voor meer dan zevenhonderd kilogram koolstofdioxide die in de atmosfeer wordt uitgestoten. Over het algemeen wordt aangenomen dat een uitstoot van vierhonderd kilogram veilig is. Per jaar."
"Het is een heel ongemakkelijk gevoel om te beseffen dat alles waar je heel je leven voor werkt plots ongelofelijk schadelijk blijkt te zijn en eigenlijk niet houdbaar. En we weten niet goed hoe we daar mee moeten omgaan. We zijn tot het inzicht gekomen dat we het op zijn minst moeten beginnen in te zien. De keuze waar iedereen in het rijke Westen de volgende decennia voor staat, is er een tussen gecontroleerde of ongecontroleerde achteruitgang. Er is geen derde weg behalve je kop in het zand steken. Maar dat is erg egoïstisch."
enola: Op die februaritour gaan jullie ook met visuals werken. De typische postrockmove om te verdwijnen in het duister en zo alleen de muziek te laten spreken in de plaats van de persoonlijkheden er achter?
Paul: "Toch niet voor mij. We zijn niet bang om als groep herkend te worden, we zijn er eerder in geïnteresseerd om mensen te zijn die vertrouwen krijgen van andere mensen dan een anonieme postrockgroep die zich verbergt achter hun muziek. De projecties zijn gewoon een aanvulling om de onvermijdelijke chaos op het podium te verbergen en zo het publiek omver te blazen met een meedogenloos spervuur van vanalles tegelijk."
enola: Wat is het stomste dat jullie als groep ooit hebben gedaan?
Joe: "De top vijf: bijna gearresteerd worden omdat we zwanen uit keramiek probeerden te stelen, een groot mengpaneel doen ontploffen terwijl we Underworld en New Order door elkaar aan het mixen waren, met verschillende vervelende platenfirmamensen gepraat, geprobeerd om uit een bestelwagen te vliegen terwijl die 140 per uur reed op de snelweg, en een band aangevallen die genomineerd was voor de Mercury Prize."
enola: Vertel.
Paul: "Het is niet belangrijk, ze zullen zich ons zeker niet herinneren. We waren op tour, we waren dronken, en onze intenties waren goed. We wilden die bepaalde groep (Franz Ferdinand gok ik, mvs) bewust maken van hun verantwoordelijkheid, nu ze de eerste groep in hun genre waren die getekend was bij een van de laatste grote onafhankelijke platenfirma’s. Volgens ons was het hun taak om echt de grenzen te verkennen van wat vier jongens met gitaren kunnen, eerder dan een heruitgave te brengen van kunstrock uit de jaren tachtig die meer vorm dan inhoud biedt. Of we echt duidelijk waren na een nogal grote fles Bourbon, is een andere vraag."
