De derde plaat van de band rond Geert Maris bevestigt de vermoedens die bij de twee voorgangers al gerezen waren: Maris is een songsmid van de puurste soort en hij verdient het dat zijn muziek door een ruim publiek ontdekt wordt. Hopelijk gebeurt dat eindelijk en wordt Out Of Touch de plaat waarmee de massa’s collectief in katzwijm vallen voor deze jonge wolf.
Muzikaal heeft Geert Maris talent zat, grafisch wil het echter niet echt lukken. De man verzorgde — volgens het aloude do it yourself-principe — zelf de lay-out van het hoesje van Out Of Touch en het resultaat is — we zijn meedogenloos — lichtelijk bedroevend. Zelfs de prachtige foto’s van Andrew Maidanik en Rob Walbers kunnen ons niet van de indruk ontnemen dat er meer in zat. Een achtergrondkleurtje was al heel wat geweest, om maar een suggestie te doen.
"Detailkritiek", horen we hier en daar al roepen en inderdaad, misschien heeft u daar gelijk in, maar we zijn hier nu eenmaal aangenomen om kritiek te geven en als het op de muziek niet kan, dan hebben we het over de hoes. Maar goed, we zullen eens beginnen met de positieve kanten van dit album. Straks wacht ons een familiefeest, kunnen we daar nog genoeg gif spuien. In afwachting van de aanvang van die jaarlijkse ellende , dompelen we ons eerst nog eens onder in het heerlijk melancholische bad dat Out Of Touch is. Buiten mag de winter tekeer gaan, hierbinnen heerst vrede, of zoals Maris het zelf zingt in "Finals For Dropouts": ’I’ve been sitting here all night / just trying to feel alright’.
"Finals For Dropouts" was het eerste nummer uit deze plaat dat ons bij de strot greep. Snel zouden de andere negen nummers volgen. Single "Hey Sister" kenden we al van slapeloze nachten die gedood werden met het luisteren naar de radio. Het nummer komt hier eindelijk helemaal tot zijn recht: midden op de plaat vervult het een sleutelfunctie en past het tussen de andere nummers als het laatste stukje in een puzzel. Mede daarvoor zorgt "Always Something", een nummer dat u, in al zijn eenvoud, vrede doet nemen met de zinloosheid van het bestaan en u er zelfs bij kan laten glimlachen. Berusting heet zoiets, of ook wel: de kracht van muziek. Met weinig woorden zeer rake dingen zeggen, het is weinigen gegeven. Elsschot kon het en Maris doet het ook.
Out Of Touch is een plaat om te koesteren, maar dat had u ondertussen vast al begrepen. Verwacht geen bombast of uitbarstingen op dit album. Bij Nona Mez kabbelt de muziek van de eerste tot de laatste noot, zij het zonder ook maar een seconde te vervelen. Geen sinecure om zoiets voor elkaar te krijgen — zie de zwaar overschatte Nick Drake — en daarvoor alleen al verdient Out Of Touch een plaatsje in uw cd-rek. Om af te sluiten nog een citaat dat we op het hoesje vonden: If you’d still wonder why blank recordable cd’s cost twelve times less: insert one, play it and get used to the silence.
