Editors + We Are Scientists + Apartment
Oorspronkelijk gepland voor oktober, diende deze show uitgesteld te
worden naar 12 december. Aanvankelijk zou het optreden plaats
vinden in de Rotonde, maar die bleek al snel te klein (lees:
uitverkocht) en er werd dus geopteerd door de iets grotere
Orangerie. Ook die werd trouwens vlotjes uitverkocht. Niet voor
niks mogen Editors volgend jaar in februari al terug hun opwachting
maken in de Vooruit in Gent. Maar geef mij toch maar de Botanique.
Bovendien werd naast het reeds langer vastgelegde voorprogramma We
Are Scientists ook nog Apartment aan de line-up toegevoegd en
nieuwsgierig als we zijn, bevonden ook wij ons erbij toen die iets
na achten de aftrap gaven van wat beloofde een mooie avond te
worden.
Apartment, een jonge band uit Londen, is ambitieus, heeft
een zanger met een goede, krachtige stem en speelt hecht. Ook hun
nummers verwijzen, net als die van Editors, veelvuldig naar de
doomwave van de jaren tachtig en doen denken aan Chameleons, Joy
Division en Echo & the Bunnymen. Zanger/gitarist David Caggiari
geeft zich volledig en heeft, zoals later tijdens het optreden van
Editors blijkt, goed gekeken naar Tom Smith. Ook hij stuitert over
het podium als had hij een hete kool in zijn broek.
Hun songs (o.a. ‘Water Cress’, ‘I’m Paranoid’, ‘Patience is
Proving’) worden strak gespeeld. Niet bijster origineel, maar
spannend genoeg om de aandacht vast te houden. Hier zit iets in.
Vraag blijft of het er ooit uit zal komen.
Origineler en vooral veel amusanter is We Are Scientists,
een collectief uit New York met één album op het repertoire. Op hun
website kan je al
ontdekken dat ze gevoel voor humor hebben (check ‘about’ en meer
bepaald de vraag “How would you describe your music?”), maar ook op
het podium wordt dat duidelijk. Met name in de persoon van bassist
Chris Cain (hij zou een zoon van Zappa kunnen zijn), die het
heerlijk vindt het publiek en zijn collega’s te jennen. Dat blijkt
trouwens ook uit de schitterende cover van ‘Be My Baby’ van The
Ronettes, hun eerbetoon aan Editors. De drie heren zijn bovendien
bevlogen muzikanten, die hun muziek alle kanten op doen waaieren,
nooit lijken samen te spelen, maar toch een mooi geheel vormen.
Tempowisselingen worden veelvuldig ingelast en gitaar en bas lijken
bij momenten wel slag te gaan leveren, alles mooi overgoten met een
passioneel drumsausje en de nodige backing vocals. Dit is een
hoogst interessante band om verder te volgen. Ook zij komen volgend
jaar terug naar Europa, dit keer zelf als headliner en – indien ze
België aandoen – zal ik er zeker bij zijn.
Maar het publiek is uiteraard gekomen voor Editors (ze
hebben lang genoeg gewacht). En dat zullen ze geweten hebben:
vooral tijdens de bissen wordt er druk op en neer gesprongen in de
voorste rijen. Dat Editors een band is met reeds een behoorlijke
podiumervaring wordt al gauw duidelijk. Het publiek eet uit de hand
van leadzanger Tom Smith, die alle uithoeken van het podium verkent
en vaak visueel contact zoekt met zijn fans. Hij schreeuwt het uit,
maar blijft zijn zang uitermate goed verzorgen. Gitarist Chris
Urbanowicz beperkt zich tot zijn hoekje van het podum, maar
amuseert zich ook zienderogen. Ook de – bassist Russell Leetch en
drummer Ed Lay – draagt haar steentje bij aan een uiterst afgewerkt
geheel. Al vroeg in de set komt ‘Munich’ (van hun geslaagd debuut voorbij, tot groot jolijt van het
publiek, dat zijn dankbaarheid uitschreeuwt. Ook enkele nieuwe
nummers (o.a. ‘Find Yourself a Safe Place’) komen aan bod. Niets
nieuws onder de zon, ze doen waar ze goed in zijn (en daar is niks
mis mee).
Gezien hun eerder beperkt repertoire, wordt de set ook vrij kort
gehouden. Maar een bisronde is uiteraard onvermijdelijk. ‘Light’
mag daarbij op veel bijval rekenen, maar ook ‘Sanctuary’ mag er
best zijn. Helemaal uit de bol gaat het publiek op ‘Fingers in the
Factory’. Het is duidelijk dat dit publiek wel pap lust van
Editors. Persoonlijk geef ik meer de voorkeur aan het avontuurlijke
geluid van We Are Scientists. Kortom, iedereen gelukkig!
In samenwerking met De
Muziekfriek.
