Vooruit, Gent, 30/11/05
Lang geleden dat ik nog eens naar de concertzaal in de Vooruit was
afgezakt. Democrazy – dat onder de naam Club Midi nu ook met
Vooruit samenwerkt – had die avond maar liefst 4 groepen
geprogrammeerd. Waar voor je geld dus. De Gecko Brothers
misten we, maar het korte voorprogramma van Long Tall Texans
mocht er wel zijn: snelle psychobilly en staande bas deden
onmiskenbaar aan de vetkuiven van Stray Cats denken.
De Australische Hard-Ons bestaan 21 jaar en toeren momenteel
onder de originele bezetting. Het eerste half uur brachten deze
punkveteranen rauwe rock zonder enige compromis: een nauwelijks
verstaanbaar brullende gitarist, tempowissels en een muur van
geluid door slechts drie muzikanten. Agressie die van het podium
spatte, smerige riffs en retestrak tempo met nummers die zelden
over de 2 minuten gingen. Toen na een half uur de originele drummer
de microfoon hanteerde, werden de nummer melodieuzer en hoorde je
zowaar zingen. Wat softer, maar de punkpret was er een stukje
af.
Nashville Pussy doet al jaren het enige waar ze goed in
zijn: fout lawaai maken. Je kan ze best vergelijken met AC/DC, maar
dan met hardrockvrouwen en een spuuglelijke zanger, bierbuik,
circussnor en oversized basketpet incluis, die geen enkel rock’n
roll cliché schuwt. Nu ik ze voor de 3e keer zag, was de grap er al
voor een stukje af. ‘Blowjob From A Rattlesnake’, ‘Shoot First, Run
Like Hell’, ‘Say Something Nasty’, … Nashville Pussy is duidelijk
een gevaarlijke band. Sex en R’n R. Het live vuurspuwen hebben ze
achterwege gelaten toen hun vorige bassiste er een paar jaar
geleden bijna het leven bij liet.
Veel variatie moet je van deze band niet verwachten, buiten de
sporadische cover (o.a. van ‘Nutbush City Limits’), waren de
nummers smerig, luid, rechtdoor en niet erg politiek correct. Geen
kat uit het erg heterogene publiek die er zich aan ergerde, en het
moest gezegd: van punker tot vetkuif en zelfs de ruim
vertegenwoordigde Turbojugend, ze stonden allemaal met
getuite lippen mee luchtgitaar te spelen.
