Het leven zit vol met kleine en grote teleurstellingen. Dan denk je
dat je in deze hele zinkende wereld eindelijk een vaste waarde hebt
gevonden, en dan stelt zelfs die teleur. Regisseur Curtis Hanson
verwierf ogenblikkelijke halfgoden-status na ‘LA Confidential’, en bleef daarna enkel
bergop gaan met ‘Wonder Boys’. Zelfs
‘8 Mile’, in principe een egoproject
voor een rapper die zijn moeilijke jeugd op een nietsvermoedend
publiek wilde afreageren, was beter dan je zou denken. Wat Hanson
heeft bezield om nu een volstrekt hersendood komedietje als ‘In Her
Shoes’ te gaan draaien, mag Joost weten. Er is in dit hele
flinterdunne scenario immers absoluut niets aanwezig dat zijn
talent vereist. Geef dit script aan de eerste de beste
wannabe die voor weinig geld graag een titel op z’n CV wil
zetten (eender welke titel), en je zult grosso modo hetzelfde
resultaat krijgen: een anoniem, banaal stukje cinema dat over
enkele maanden stof verzamelt op de onderste plank van de
videotheek.
Cameron Diaz en Toni Collette spelen Maggie en Rose Feller, twee
zussen die niet meer van elkaar zouden kunnen verschillen. Maggie
is een hoogblonde, onnozele party-babe, wiens leven bestaat uit
feestjes, dronken worden en van bil gaan, Rose is daarentegen een
ernstige advocate wiens liefdesleven zich voornamelijk afspeelt in
stationsromannetjes. Wanneer Rose er dan toch in slaagt om
eindelijk een man aan de haak te slagen, treft ze Maggie kort
daarna met hem in bed aan. Tragische familietaferelen volgen en
Maggie beslist dat het veiliger is om voorlopig naar Florida te
verkassen, waar beide dames een grootmoeder hebben wonen, gespeeld
door Shirley MacLaine.
‘In Her Shoes’ wordt officiëel ingedeeld bij het genre
“tragikomedie” – niet dat ik zo iemand wil zijn die in hokjes
denkt, maar in dit geval is juist die term zeer interessant
gekozen. Op z’n best kan een tragikomedie immers de mooiste
eigenschappen van beide genres combineren: de welgemeende tragiek
van een goed drama, die dan wordt ondergraven door een oprechte
lach af en toe. Op die manier hebben mensen al prachtige dingen
gedaan. Maar heel vaak betekent die benaming ook gewoon dat de
jongens van de afdeling marketing met een film zaten die grappig
noch tragisch was en dat ze bijgevolg niet wisten hoe ze hem anders
moesten labelen. En dat is hier het geval: ‘In Her Shoes’ is een
film zonder noemenswaardige hoogte- of laagtepunten, die gewoon
rustig een beetje voortkabbelt en onderweg zachtjes z’n publiek in
slaap sust. Echte dijenkletsers ben ik hier niet tegengekomen, en
ook oprecht ontroerende situaties waren ver te zoeken.
Hanson doet af en toe z’n best, dat wel. Hij gebruikt de oudjes
waar MacLaine mee moet samenleven als een soort van geriatrisch
Grieks koor, dat gaandeweg haar kribbige commentaar geeft op de
gebeurtenissen. (“Heb je dat zwempak gezien? Ze had net zo goed een
postzegel op haar achterste kunnen plakken!”) En om ons te voorzien
van tragiek pakt de regisseur op tijd en stond uit met een lekker
ouderwetse huilscène (zegt die éne zus tegen die andere: “Jij dikke
koe!”) en met ten gepaste tijde een zwaar betekenisvolle monoloog
(“Denk jij dat de dood van moeder een ongeluk was?”). Het probleem
is dat al die pogingen zo vreselijk doorzichtig zijn. Je zou bijna
gaan geloven dat scenariste Susannah Grant nét een cursus
“scriptschrijven voor beginners” had gevolgd toen ze ‘In Her Shoes’
begon te pennen. Zo braaf, traditioneel en voor de hand liggend is
de film. De hele prent had niet minder subtiel kunnen zijn als
Hanson gewoon titels had aangebracht met “Cry NOW” en
“laugh NOW!”.
Daar komt ook nog eens bij dat dit een film is die maar liefst 130
minuten duurt. U hebt het verhaaltje gelezen, veel meer komt er
echt niet bij kijken. Klinkt dat als een gegeven dat twee uur en
tien minuten kan dragen? Nee, dat is het ook niet. De tweede akte,
waarin de beide zussen gescheiden zijn van elkaar, sleept
ongelooflijk lang aan. De punten die ‘In Her Shoes’ wil duidelijk
maken zijn op z’n best zeer bescheiden – je gaat me niet wijsmaken
dat Curtis Hanson met de illusie rondloopt dat er iemand in z’n
publiek zal zitten die niét weet hoe het allemaal afloopt. De
zussen maken het goed, oma kijkt glimachend toe, en ze leven
allemaal nog lang en gelukkig. Je moest al met een heel goeie reden
aan komen zetten om dat langer dan 100 minuten aan te laten slepen,
en Hanson vindt die niet. De dode momenten zijn dan ook niet te
tellen.
Toch één positief feit te melden: Cameron Diaz en (vooral) Toni
Collette zijn geweldig op dreef als rivaliserende zussen. Collette
is een actrice die vaak onderschat wordt, maar die ook hier weer
schatten aan informatie weet over te brengen, enkel met haar mimiek
en lichaamstaal. De scène waarin ze Diaz betrapt met haar vriend,
maakt op zichzelf bekeken alweer deel uit van het obligate
emotionele schema waar de film aan beantwoord – maar aan Collette
zal het alvast niet gelegen hebben. Dat gezicht, jongens! Diaz is
dan weer perfect geloofwaardig als blonde snol, en fungeert
bovendien als aantrekkingspunt voor mannen die door hun vrouw mee
de zaal in werden gesleurd: la Diaz gaat zowat de hele prent lang
enkel gekleed in slipjes en hemden die nauwelijks haar kont
bedekken. Al wie wel eens in is voor wat aantrekkelijk
vrouwenvlees, weet dus waar naartoe.
Ik beschouw ‘In Her Shoes’ nog het liefst als een geval van
tijdelijke verstandsverbijstering van een regisseur die veel te
goed is voor dit materiaal. Alleen mensen met een zware Cameron
Diaz-fetisj zijn hier toegelaten.
