De menselijke psyche blijft een gek beestje. Terwijl we ons neervlijen op de sofa van dr. Freud, mompelt een glazenwasser dat het klassieke fight or fright-syndroom niets te maken heeft met onvervulde verlangens naar onze Mutti en dat we die zakkenwasser beter aan de deur zouden zetten. "Die "Zakkenwasser" is een freudiaanse verspreking", mompelt de goede heer doctor terwijl wij laf wegsluipen.
We raken danig in de war van de obscene beelden die de driedimensionale hoes van Holopaw bij ons oproept, maar wanneer wassers allerhande zich in semantische discussies verliezen, grijpen we maar al te graag terug naar de naakte essentie. Pun not intended, uiteraard. Vechten of vluchten? Angsthazen als we zijn, kiezen we uiteraard het pad richting Holopaw.
In 2003 bracht Holopaw zijn gelijknamige debuut uit, waarbij de groep zacht stromende folknummers met een voorzichtige scheut elektronica injecteerden. Het geheel kabbelde rustig verder naar het tweede album Quit + / Or Fight, dat vooral meer van hetzelfde biedt, maar dan soberder en naakter. Holopaw kruipt opnieuw onverhoeds onder de huid als een bevreemdende, paranoïde trip die toeslaat wanneer men het niet meer verwacht, want ook Quit + / Or Fight klinkt vals veilig en knuffelbaar
De folkpop met countryinvloeden laat nergens een duisternis vermoeden die al na de eerste luisterbeurt zachtjes het hoofd en hart binnensluipt. Voorzichtige uithalen met scalpels snijden aders open terwijl fluisterstemmen hun giftige woorden loslaten. Sneeuwwitjes appel uit de tuin der Hesperiden oogt ook deze keer weer bewonderenswaardig heerlijk, maar het gif is dodelijker dan ooit tevoren en hier doemt geen mooie prins op een wit paard aan de einder op.
Laat "Losing Light" maar bedrieglijk vrolijk beginnen met intiem gitaargetokkel en opgewonden drums die nu en dan naar voor komen, wij weten wel beter. "3-Shy-Cubs" laat alle valse schijn dan ook vallen, zelfs al loopt een baslijn speels door het nummer terwijl handgeklap de lege ruimtes invult. "They say you have a "soft mouth", but I guess not soft enough", waarna John Orth in "Curious" een falsetstem bovenhaalt.
"Holiday" laat het harmonium de sfeer bepalen terwijl een klagende slide-guitaar en Orths uithalen in het refrein ontsporen. De countryfolkpop meandert in Quit + / Or Fight rustig verder door de nummers waarbij kleine schakeringen het muzikale pallet vervolledigen zonder ooit uit de bocht te gaan. Maar het zachte kabbelende beekje herbergt een vervaarlijke onderstroom die genadeloos toeslaat in nummers als "Velveteen (All Is Bright)", "Little Shaver" of "Needle In The Sway": "In the end you’ll find a wolf in wolves clothing. His tenderness, it startled me as he curled into the hollow of my chest".
Holopaw klinkt nergens bijzonder of anders maar weet als geen ander een sfeer te creëren die de gemoedsrust danig versterken, dan wel verstoren kan. Bedrieglijk eenvoudig laten ze de nietsvermoedende luisteraar de eerste stappen op weg naar de verdoemenis zetten, maar alleen de enkeling zal het kunnen bevroeden, voor alle anderen klinkt Quit + / Or Fight als een rustig en misschien zelfs ietwat mak countrypopalbum. We kunnen hun onwetendheid alleen maar benijden terwijl we ons neervlijen op bank van de goede herr doctor.
