Geen idee waar David Lynch zich tegenwoordig zoal mee bezighoudt. Maar als hij nog eens op zoek is naar een soundtrack voor een van zijn beknellende thrillers, is Murcof de man aan wiens mouw hij moet trekken.
Bij het beluisteren van dit plaatje zouden we zweren dat hier een eenzame, melancholische Scandinaviër aan de knoppen draait. Fernando Corona komt echter uit het zonnige Mexico — jawel— en… de man is door Planet Magazine onlangs uitgeroepen tot een van de dertig belangrijkste ’globale visionairs’. Andere namen in dat lijstje zijn Lars Von Trier, Naomi Klein, David Byrne en natuurlijk God zelve, beter bekend als de alomtegenwoordige Bono.
Wat Corona precies heeft uitgespookt om in dat lijstje te worden opgenomen, is ons niet geheel duidelijk. Hij zal wel regelmatig ongezouten en progressieve meningen in het rond strooien, maar zijn neiging om elektronische bliepjes en klikjes te combineren met klassieke muziek kan er natuurlijk ook voor een deel tussenzitten. ’s Mans violen en piano’s komen namelijk niet uit een doosje. Als u dénkt een echt instrument te horen op dit album, hoort u er ook een. Corona combineert dus echte klassiek met hedendaagse muziek. Een beetje zoals The Night of the Proms… een heel klein beetje, gelukkig maar.
Een volgestouwd sportpaleis zou de armpjes ongetwijfeld laks langs zich laten hangen, mocht deze man zijn kunsten op het podium vertonen. Op Remembranza gaat het er namelijk nogal minimaal aan toe. Geen barokke toestanden dus, maar afgemeten glitch-geluidjes en verstilde melodieën. Alsof Autechre, Plastikman en Eric Satie opgesloten zitten in een studio, op een dieet van water en valium.
Onheilspellende, beklijvende en soms claustrofobische soundscapes: dat is het handelsmerk van deze zonderling. Murcofs klanktapijten zijn zowaar warm en koud tegelijkertijd. En het resultaat is niet lauw, zoals de fysicus in u had voorspeld. Om rillingen van te krijgen, dat wel.
Het hele album baadt in dezelfde bevreemdende sfeer. Enkel het bijna dansbare "Reflejo" valt op door zijn 4/4 beat. Daardoor lijkt Remembranza misschien eentonig. Dit soort albums moet het echter niet hebben van afwisseling, maar van sfeer. Het totaalpakket is hier wat telt; het geheel is immers meer dan de som van de delen. Hier een oordeel over te vellen aan de hand van enkele fragmentjes is dan ook bijna onmogelijk. Laat u dus niet misleiden bij de platenboer, gun dit plaatje de tijd om u in de armen te sluiten.
De meerderheid zal dit wel moeilijke muziek vinden. Onthoud echter dat de meerderheid meestal ongelijk heeft. De nummers op Remembranza mogen dan soms iets te zeer in hetzelfde straatje liggen, wie graag in zijn koptelefoon kruipt voor een flinke poolwandeling zonder last te hebben van de kou, schaft zich dit ding zonder twijfelen aan.
